باری دیگر در آستانه روز جهانی زن هستیم و زنان کشورمان تحت سلطه حکومت اسلامی از تبعیض جنسیتی بشدت رنج می برند و بیش از پیش حقوق انسانی خود را از دست داده اند.
زنان ایران با بیش از ۷۰ سال مبارزه تا مقطع انقلاب سال ۱۳۵۷ توانسته بودند تا حدودی حقوق انسانیشان را بدست آورندودر مسیر رسیدن به برابری جنسیتی گام بردارند.
پس از انقلاب سال ۱۳۵۷، رژیم اسلامی قانون حمایت خانواده را که حقوق زنان را در امور خانواده محافظت میکرد لغو کرد و با فرمان حجاب اجباری وتاکید بر اجرا کامل قوانین زن ستیز، تبعیض جنسیتی را بیش از پیش تثبیت نمود.
تثبیت قوانین زن ستیز وفرمان حجاب اجباری زنان ایرانی را ده ها سال به عقب راند و بسیاری از حقوق بدست آمده شان را پس گرفت و زنان را به یک عقب گرد تاریخی مجبور ساخت. اینکه چرا زنان نتوانستند حقوق بدست اورده شان را پاسداری کنند و به آ سانی انها را از دست دادند نیاز به تحقیق و ریشه یابی عمیقی دارد که در توان این نوشته نیست . بطور کلی شاید بتوان دلایل ان را چنین خلاصه کرد:
۱. کسب حقوق زنان بوسیله فمنیسم دولتی و عدم مداخله دیگر اقشار زنان در ان
۲. عدم آشنایی اقشار مختلف زنان به حقوق جنسیتی خود و ندیدن رابطه مذهب با تتثبیت قوانین ضد زن در جامعه
۳. عدم توجه روشنفکران به برابری جنسیتی و کم کاری در بالا بردن اگاهی زنان در اقشار مختلف جامعه
۴. کم کاری و نادیده گرفتن برابری جنسیتی بوسیله سازمانها واحزاب سیاسی
۵. عدم همکاری سارمانها و نهادهای سیاسی برای پاسداری حقوق کسب شده زنان
۳۴ سال از انقلاب ۵۷ میگذرد ودر این مدت همواره زنان با استواری و استفاده از راه کارهای گوناگون به مبارزات خود برای برابری جنسیتی ادامه داده اند. مهمترین راه کارها در این راه کمپین یک میلیون امضا بود که اگاهی جنسیتی را چهره به چهره به میان اقشار مختلف زنان برد تا با تماس مستقیم آگاهی زنان را نسبت به قوانین زن ستیز بالا ببرد. هرچند که بسیاری از پیشروان و فعالان این کمپین در معرض خطرات جانی، مالی و روانی قرارگرفتند و تعدادی از انها مجبور به ترک میهن شدند اما حرکت و کوشش برای برابری و رفع تبعیض هم چنان ادامه دارد.
به باور من دسترسی به برابری جنسیتی مهمترین راه رسیدن به جامعه ای آزاد و بدون تبعیض است. تجربه جوامعی که به درجه بالایی از برابری جنسیتی رسیده اند این مهم را نشان می دهد. در کشور ما ایران نیز تا زنان به سطوح بالایی از برابری جنسیتی نرسند وتا زمانی که حکومتی در قدرت است که نیمی از جامعه را تحت ستم دو لایه قرار میدهد،امکان برقراری آزادی و دموکراسی واقعی وجود ندارد. حکو متی که پایه هایش برروی قوانین شریعت است و زنان را بطور قانونی بصورت انسانهای درجه ۲ در آورده است امکان برابری جنسیتی در ان وجود ندارد و تنها زمانی زنان میتوانند به حقوق برابردست یابند که از این رژِیم گذر کنند.
درایران بدلیل سرکوب شدید، زنان نمی توانند در عرصه عمومی مبارزه کنند و مبارزه را در عرصه خصوصی ادامه می دهند . زنان با فعالیت در عرصه خصوصی سطح آگاهی های جنسیتی را در لایه های اجتماعی زنان بالامیبرند و این خود پایه های جنبش زنان را قوی میسازد وزمینه ساز جنبش میلیونی زنان خواهد شد که برای تساوی جنسیتی با همیاری زنان دنیا به خیابانها بیایند و مبارزه ای را دامن زنند که پایه های رژیم خودکامه و تمامیت خواه را بلرزاند.
امسال در استانه هشت مارچ می بینیم که زنان در تونس و مصربا تجربه از انقلاب ایران در صفوف میلیونی به خیابان ها آمده اند تا در مقابل قوانین زن ستیز حکومت اسلامی بایستند و اجازه ندهند که تجربه ایران در این کشور ها تکرارشود.
امسال شاهد جنبش جهانی زنان بوده ایم که چگونه در مورد ترور مالاله همگی بپا خواستند تا از نوجوان پاکستانی مدافع حقوق زنان حمایت کنند. با نجات مالاله از مرگ و افشاگری های گسترده ای که در مورد قوانین رن ستیز اسلامی انجام گردید جهان دریافت که چگونه زنان در این کشورها تحت ستم قرار میگیرند وحقوق انسانیشان پایمال می گردد.
امسال شاهد بوده ایم که و قتی دختری در هند مورد تجاوز قرار میگیرد در سراسر جهان زنان متحدانه به پا می خیزند تا علیه تجاوز به دختران و زنان مبارزه کنند.
امسال شاهد بوده ایم که میلیونها زن در سراسر جهان برای اعتراض به خشونت علیه زنان به خیابانها آمدند تا با رقص به دنیا نشان دهند که مالک بدن خود هستند و قبول نخواهند کرد که آنان را در اسارت سنت ها و قوانین واپس گرا نگه دارند، دیگر سکوت نخواهند کرد و زنجیرها را میگسلند.
امسال حرکت های جهانی زنان نشان داد که تجدید عهد و پیمان در هشت مارس هر سال پیوند ها را آنچنان مستحکم کرده که دیگرزنان در هر گوشه جهان تنها نیستند و حکومتهای واپس گرا دیگر نمی توانند همانند سابق زنان را در تحجر نگه دارند.
در حال حاضر نیاز مبرم مبارزات زنان در سراسر جهان همراهی و .یاری مردان برابری خواه است که در این مهم همراه زنان باشند تا بتوانند جامعه را بطر ف جامعه ای بدون تبعیض رهنمون گردند. بدون برابری جنسیتی دموکراسی در کشوری نمی تواند برپا شود زیرا زنان نیمی از جمعیت هر کشورند.
بنابراین امسال در هشت مارس علاوه برهم پیمانی زنان با هم ، مردان برابری طلب نیز با زنان هم پیمان شوند تا با همبستگی و همیاری بتوانند تبعیض جنسیتی را از بین برده و دموکراسی و ازادی پایدار را در جامعه پی ریزی کنند.
