ازدواج و تشکیل خانواده همچون قراردادهای دیگر به محض منعقد شدن، حقوق و وظایفی را برای طرفین به ارمغان خواهد آورد. رابطه ی جنسی ای هم که در چارچوب همین ازدواج و خانواده شکل بگیرد هر دو طرف را صاحب حقوق و مکلف به رعایت و انجام وظایفی در قبال یکدیگر خواهد نمود. به عنوان زن مسلمان که ساکن کشوری اسلامی هستی وقتی به مرحله ای می رسی که باید پای چنین قراردادی را امضاء کنی بی شک مهم خواهد بود که بدانی شریعت اسلام برایت در رابطه ی جنسی چه سهم و حقوقی قائل شده است؟
شاید یکی از کتابهایی که بتوان برای پی بردن به میزان سهم زنان از رابطه ی جنسی در اسلام به آن مراجعه کرد، کتاب «حلیه المتقین» نوشته ی مرحوم علامه محمدباقر مجلسی باشد.
نویسنده در یکی از بخشهای کتاب، احادیث و روایاتی را که در خصوص مقاربت و مجامعت توسط حضرت رسول (ص) و ائمه اطهار (ع) گفته شده را جمع آوری نموده است.
آن دستورات، احادیث و روایات، سهم زنان یا بهتر است بگویم بی سهمی زنان را از تعداد رابطه، زمان و مکان رابطه و نحوه و چگونگی آن در دین اسلام کاملاً مشخص کرده اند.
تعداد رابطه در اسلام:
جایی در کتاب «حلیه المتقین» به نقل از حضرت رسول (ص) آمده است: «بدانکه از جمله ی حقوق زن بر مرد آن است که هر چهار ماه یک مرتبه با او جماع کند اگر حاضر باشد و عذری نداشته باشد و این واجبست».
زمان و مکان رابطه در اسلام:
جایی در همان کتاب «حلیه المتقین»، حضرت رسول (ص) ضمن برشمردن خصوصیات بهترین زنان می فرمایند: «چون شوهر با او خلوت کند آنچه از او خواهد مضایقه نکند اما به شوهر در نیاویزد که او را بتکلف بر جماع بدارد».
جایی دیگر نیز ضمن برشمردن خصوصیات بدترین زنان می فرمایند: «چون شوهر با او خلوت کند مانند شتر صعب مضایقه کند از آنچه شوهر با او اراده دارد و قبول نکند».
همچنین ضمن برشمردن حق شوهر بر زن فرموده اند: «هر وقت اراده ی نزدیکی کند، زن مضایقه نکند اگر چه بر پشت پالان شتر باشد.» و یا: «به نیکوترین بوی های خوش خود را خوشبو کند و نیکوترین جامه های خود را بپوشد و به بهترین زینتها خود را بیاراید و هر بامداد و شام خود را بر او [شوهر] عرض کند که اگر اراده ی جماع داشته باشد ابا نکند».
ونیز فرموده اند که: «زن نماز خود را طول ندهد برای آنکه منع کند شوهر خود را از آنچه از وی خواهد و فرمود هر زنی که شوهر او را برای مجامعت طلبد و او تاخیر کند تا شوهر بخواب رود پیوسته ملائکه او را لعنت کنند تا شوهر بیدار شود».
از حضرت صادق (ع) هم روایت کرده اند: «موجب هلاک صاحب مروت است که در شهری که زنش در آن شهر باشد شب در خانه ای دیگر بخوابد و نزد او نیاید».
در روایات آمده است: جماع کردن در فرج زن در وقتی که حایض باشد یا با خون نفاس باشد حرام است. و از مابین ناف تا زانو از ایشان تمتع بردن مکروه است.
در حدیث معتبر از حضرت اما محمدباقر (ع) منقولست که: «جایز نیست جماع کردن با دختر پیش از آن که نه سال تمام شود پس اگر بکند و عیبی رسد به آن زن ضامن است».
روایتهایی هم وجود دارد که نهی کرده از جماع کردن در زمان و مکانی خاص و یا تاکید به جماع دارند در زمان و یا مکانی خاص هر چند مبنای علمی آن مشخص نیست.
در وصایای حضرت رسالت پناه به حضرت امیرالمومنین (ع) آمده است: یا علی در برابر آفتاب جماع مکن مگر آنکه پرده ای بیاویزی. یا علی بر پشت بام جماع مکن. یا علی چون به سفر بروی در آن شب که می روی جماع مکن. و اگر به سفری روی که سه روزه راه باشد جماع مکن.
حضرت رسول (ص) همچنین نهی فرمود از جماع کردن زیر آسمان و بر سر راه مردم که تردد می کنند.
حضرت امام موسی (ع) نیز فرمود: «دوست نمی دارم کسیکه در سفر آب نیابد برای غسل کردن جماع کند مگر آنکه خوف ضرری داشته باشد».
از حضرت صادق پرسیدند که آیا می تواند در میان آب جماع بکند فرمود باکی نیست.
در حدیث صحیح از حضرت امام رضا (ع) پرسیدند از جماع کردن در حمام فرمود باکی نیست.
نحوه و چگونگی رابطه در اسلام:
در ادامه وصایای حضرت رسالت پناه به حضرت امیرالمومنین آمده است: یا علی در وقت جماع سخن مگو. نگاه نکند احدی به فرج زن خود و چشم بپوشد در آنحالت بشهوت و خواهش زن دیگری با زن خود جماع مکن. یا علی جماع مکن با زن خود مگر آنکه تو دستمالی از برای خود داشته باشی و او دستمالی از برای خود داشته باشد و هر دو خود را به یک دستمال پاک نکنید. یا علی ایستاده با زن خود جماع مکن که آن فعل خران است.
در روایات آمده است: در وطی دبر زن خلافست، بعضی حرام می دانند و اکثر علماء مکروه می دانند و احوط اجتناب است. منی خود را بیرون فرج نریزد و بعضی علماء حرام می دانند بیرخصت زن.
در چندین حدیث معتبر از حضرت رسول (ص) منقولست که چون کسی خواهد با زن خود جماع کند بروش مرغان بنزد او نرود بلکه اول با او دست بازی و خوش طبعی بکند و بعد از آن جماع بکند.
همچنین در حدیث معتبر از حضرت رسول منقولست که چون مرد و زن جماع کنند عریان نشوند مانند دو خر.
در حدیث صحیح از حضرت صادق منقولست که در وقت جماع سخن مگویید و در آنوقت نظر به فرج زن نکنید.
البته در روایاتی دیگر از آنحضرت منقولستکه باکی نیست نگاه کردن فرج در وقت جماع.
از حضرت امام موسی (ع) پرسیدند که اگر در حالت جماع، جامه از روی مرد و زن دور شود چیست؟ فرمود باکی نیست. باز پرسیدند که اگر کسی فرج زن را ببوسد چونست؟ فرمود باکی نیست.
از حضرت صادق (ع) پرسیدند که اگر کسی زن خود را عریان کند و باو نظر کند چونست؟ فرمود که مگر لذتی از این بالاتر می باشد. و پرسیدند که اگر به دست و انگشت با فرج زن خود بازی کند چونست؟ فرمود باکی نیست اما بغیر از اجزای بدن خود چیز دیگری در آنجا نکند. و باز پرسیدند که آیا مرد عریان جماع می تواند کرد؟ فرمودند که نه.
حضرت امیرالمونین (ع) فرمود که هر گاه کسی خواهد با زن خود نزدیکی کند تعجیل نکند که زنان را کارها می باشد پیش از جماع.
همچنین از حضرت امیرالمونین منقولست که هر گاه کسی را دردی در بدن به هم رسد یا حرارت بر مزاجش غالب شود پس با زن خود جماع کند تا ساکن شود.
آنطور که از احادیث و روایات پیداست در خصوص تعداد رابطه، زنان فقط هر ۴ ماه یک بار حق رابطه ی جنسی دارند تازه آن هم اگر مرد حاضر باشد و عذری هم نداشته باشد.
درمورد زمان رابطه نیز تنها پیش از ۹ سالگی و هنگام حائض بودن (خونریزی ماهیانه) و نفاس بودن (خونریزی پس از زایمان) نباید به آنها نزدیکی شود.
همچنین درمورد نحوه و چگونگی رابطه هم که در نزدیکی با آنها تعجیل نشود. به شیوه ی مرغان به آنها نزدیکی نشود و پیش از نزدیکی کمی با آنها معاشقه انجام شود. مایع منی هنگام رابطه بدون اجازه ی زنان در خارج از فرجشان ریخته نشود و از راه غیر معمول (از عقب) با آنها رابطه ی جنسی برقرار نشود و نیز مرد غیر از اجزای بدن خود چیز دیگری را وارد فرج زن نکند.
اما چند سوال:
آیا نیاز و میل جنسی زن فقط هر ۴ ماه یک مرتبه است؟
آیا به زن فقط پیش از ۹ سالگی (یعنی زمانی که دختر بچه ای بیش نیست) و هنگام حیض و نفاس بودن نباید نزدیکی کرد یا نه مواقع دیگری هم هستند که ممکن است زن از لحاظ جسمی و روحی برای رابطه آمادگی نداشته باشد مثلا خسته و بیمار باشد و یا حال و حوصله نداشته باشد؟
آیا به نیازها و میل جنسی زن نباید توجه نشان داده شود؟
آیا زن بنا نیست از رابطه جنسی لذت ببرد؟
تکلیف زنی که سبک همسرش را در رابطه نمی پسندد و یا مثلاً شیوه ی بغل کردن و بوسیدنش را دوست ندارد چیست؟ چرا زن باید به رابطه ای ادامه بدهد که از آن لذتی نمی برد و یا خوشش نمی آید؟
در زمان صدر اسلام از راههای غیرمعمول ارضاء غریزه ی جنسی که به بقاء نسل هم منجر نمی شد تنها لواط (همجنس گرایی در میان مردان)، مساحقه ( همجنس گرایی در میان زنان ) و استمناء (خود ارضائی) شناخته شده بود. استفاده کنندگان از روشهای فوق از نظر اسلام نه انسانهایی عادی و یا بیمار بلکه گناهکارانی محسوب می شدند که دچار انحراف جنسی شده اند و باید حد برآنها جاری می شد. اما امروزه روشهای دیگری همچون سادیسم (شهوت آزار جفت جنسی)، ماسوخیسم (شهوت آزاردوستی)، سادوماسوخیسم، تلذذ از ادرار دیگران، شهوت خودنمایی، شهوت چشم چرانی، فتی شیسم (ارضا بوسیله ی یکی از اعضای بدن یا متعلقات جنس مخالف مثل لباسش)، پدوفیلیا (عشق و شهوت نسبت به کودکان) و … نیز برای ارضاء غریزه جنسی مورد استفاده قرار می گیرند که برخی از آنها می توانند منجر به بقاء نسل هم بشوند. بعضی از این روشها مثل سادیسم در صورتیکه زن بدان تمایلی نداشته باشد نه تنها نیاز جنسی زن را مرتفع نمی کند بلکه می تواند به شدت برای او آزار دهنده هم باشد. چون اسلام چنین چیزی را پیش بینی نکرده و زنها هم فقط در شرایطی بسیار خاص حق طلاق دارند آیا محکوم و مجبورند که به رابطه شان همچنان ادامه بدهند؟
آیا خواسته ها، نیازها و تمایلات جنسی زن مسلمانی که در هزار و چهارصد و خرده ای سال پیش و در جامعه ی عرب آنزمان می زیسته با زن امروزی کاملا مطابقت دارد و یکسان است؟
آیا تفاوت فرهنگ در جوامع گوناگون و تغییر آن در دوره های مختلف تاریخی نباید به عنوان یک پارامتر و مولفه برای تعیین «سهم و حقوق زنان در رابطه ی جنسی» در جوامع بشری گوناگون و ادوار تاریخی مختلف مورد توجه قرار گیرد؟
آیا اصلاً باید قانونی بر رابطه ی جنسی زن و مرد در چارچوب ازدواج حاکم باشد یا نه خود زن و مرد در خصوص زمان، مکان، تعداد و نحوه و چگونگی رابطه می توانند تعیین کننده باشند؟
در صورت عدم حاکمیت و نظارت قانون بر این رابطه چه مشکلاتی برای طرفین و جامعه می تواند به وجود بیاید؟
سوسن محمدخانی غیاثوند
