دار عشق
شهلا، تو رفته ای و من به تو می اندیشم
نگاهت دربرابر چشمهایم زنده می ماند
هرگاه عکس ترا می بینم.
من به تو می اندیشم
به تپش های عاشقانه ی قلبت،
عشقی که ترا به کام مرگ برد.
معشوق تو اکنون کجاست؟
شهلا، تو که رفتی، دوستم، منیرو گفت:ـ
«مریم عشق دیگر تمام شد. کدام عشق؟»
شهلا به من بگو، هنوز دوستش داری؟
آنجاها که هستی، به این مرد هنوز فکر می کنی؟
توی دادگاه، آن روزهای اول، یادم هست
دوربین لب هایت را شکار کرد، وقتی از راه دور به ناصر گفتی:
دوستت دارم.
لامسب چه می کنی با ما؟ قاتل کیست؟ قاتل تو و آن زن دیگر؟
تو در یادمان می مانی
تا هر وقت خواستیم عاشق بشویم
قلبمان بلرزد،
نه لرز عشق؛ لرز ترس، لرز دروغ.
بلرزیم از فاجعه.
شهلا،
این شعر هرگز پایان نمی گیرد، حتا اگر همین حالا روز قیامت بشود
این شعر هرگز پایان نمی گیرد،
پایان نمی گیرد تا آن هنگام که راز تو سر به مهر باقی باشد.
هر صبح، تو، پشت پلک هایم می آیی
به من می گویی:
بلند شو خواهر، من آمده ام، مرا بنویس، مرا تکرار کن، من نمرده ام، نمی میرم.
به من می گویی:
«خواهر، این نامه را به او برسان، به او بگو من فقط ترا دوست داشتم، برایت جان دادم، ای مرد، قهرمان قصه ها.
شنیده ام پسرانت را آورده بودی پای دار تا مرگ معشوقه ات را ببینند
باور نمی کنم، مردم می خواهند میانه مان را بهم زنند، تو دوستم داری، می دانم، می دانم.
تو نجوا کرده ای صدبار،
وقتی دستان بزرگ مردانه ات مرا به آغوش می کشید،
سر می کردی میان موهایم، و می گفتی:
شهلا، شهلای من، دوستت دارم، دوستت دارم.
ای عاشق من عاشق من، ای که جان دادم برایت، ای مرد، جوانمرد، قهرمان، من هرگز نمی میرم.
ای عاشق من، یادت هست، می گفتی شهلا من « شه» هستم و تو «لا»؟
آری عزیزم تو «شه» هستی و من «لا»
لا شدم لال نمی شوم، زبانم لال
من لا شدم، نیست نمی شوم،
لا شوم، نابود نمی شوم،
نه می شوم، نه می گویم،
نه به تمام قاضی ها، قاضی القضات ها،
که آی همه ی مردم، من شهلا جاهد، متولد … عاشق مردی شدم از تبار قهرمانان،
یک زن بودم،
از سران و سلاطین نبودم، سر به دار شدم، جان به سر شدم.
بشنوید صدایم را.
من از اعماق این گور سرد فریاد می زنم.
از یاد نبرید مرا،
مجسمه ام را بسازید برای آیندگان،
به فرزندان خود بگویید این است سرانجام عشق در این سرزمین،
دار، دار، دار.»
