.
درگذشت سهیلا بسکی، داستان‌نویس، مترجم و بنیان‌گذار مجله صاحب‌نام معمار
سهیلا بسکی، داستان‌نویس، مترجم و بنیان‌گذار مجله صاحب‌نام معمار، روز چهارشنبه ۶ خرداد ۱۳۹۴ (۲۷ می
۲۰۱۵) پس از سال‌ها مبارزه با بیماری، به وقت آخرین دیدار با عزیزانش در استانبول، دیده بر جهان فروبست.
سهیلا بسکی (۱۳۳۲-۱۳۹۴) زنی شجاع، پُرکار و خلاق بود که آثاری بس ارزنده از خود به جای گذاشت.
او علاوه بر مدیریت مجله معمار و بنیاد نهادن جایزه بزرگ معمار، چندین مجموعه داستان کوتاه و رمان منتشر کرده است.
مجموعه داستان کوتاه او به نام «پاره کوچک»، در سال ۱۳۸۱ برنده جایزه گلشیری شد. آخرین مجموعه داستان او زیر عنوان «عکس‌های فوری» چند هفته پیش، به چاپ رسید.
سهیلا زندگینامه ویرجینیا وولف و اما گلدمن (آن‌گونه که من زیستم) را نیز از زبان انگلیسی به فارسی برگردانده است.
بیرون از این عرصه‌ها، سهیلا بسکی به فعالیت‌های بشردوستانه نیز همت می‌گماشت که کمک‌‌‌رسانی به زلزه‌زدگان بم از آن جمله است.
یاد او بس گرامی است و نامش در جریده ایام به نیکی و نکویی ثبت خواهد ماند.
همسر، فرزند، خواهران و بستگان سهیلا بسکی
***
پیام تسلیت بنیاد پژوهش های زنان ایران به مناسبت درگذشت سهیلا بسکی در فایل زیر:
***
پیام تسلیت مدرسه فمینیستی به مناسبت درگذشت سهیلا بسکی
جامعه زنان ایران بار دیگر یک عضو مؤثر، آفریننده و صاحب اندیشه خود را از دست داد.
دیروز، ششم خرداد ۱۳۹۴ «سهیلا بسکی» نویسنده و مترجم باسابقه کشورمان در سن شصت و دو سالگی، به دلیل بیماری، روی در نقاب خاک کشید و از میان ما رفت. او تا آخرین لحظات زندگی اش به رغم بیماری که سال ها با آن دست و پنجه نرم می کرد قلم را زمین نگذاشت و حاصل پشتکارش مجموعه متنوع از داستان ها و ترجمه های با ارزشی است که آخرین آنها مجموعه داستان «عکس های فوری» است که در اسفند ۱۳۹۳ در ایران منتشر شد. افزون بر خلق رمان های ماندگار از جمله: «در محاق»، «گذشته ای هست که نمی گذرد»، «ذره»، و «در حکایت ساختن مبال در بم»، وی دارای مجموعه داستان های کوتاه دیگری با نام «پارهٔ کوچک» و «بی‌بی پیک» نیز هست که مجموعه پاره کوچک در سال ۱۳۸۱ برنده جایزه ادبی گلشیری شد.
سهیلا بسکی همچنین کتاب های ارزشمندی که حاوی تجارب گرانبهایی از زنان مبارز و برجسته جهان است برای جنبش زنان به یادگار گذاشته است که از جمله می توان به ترجمه کتاب های «زندگینامه ویرجینیا وولف» و نیز «خودزندگینامه اما گلدمن» اشاره کرد که هر دو توسط انتشارات نیلوفر منتشر شده است. افزون بر این، وی سالهای متمادی مجله وزین «معمار» را نیز مدیریت و منتشر می کرد. او برای ارتقای فرهنگ معماری سرزمین اش «جایزه بزرگ معمار» را نیز تأسیس کرد.
اکثر قریب به اتفاق فعالان مدنی و سازمان های مردم نهاد و مستقل ایران، کوشش های بی دریغ این زن فرهیخته را پس از زلزله بم و یاری رساندن به مردم آن دیار به خاطر دارند.
این زن خودساخته و مستقل، که به سال ۱۳۳۲ چشم به جهان گشوده بود، دیروز درحالی که فقط ۶۲ سال داشت، چشم از جهان فروبست و مرگ او را برای همیشه از فعالیت های ارزشمندش بازداشت. ما در مدرسه فمینیستی، فقدان این زن برجسته و صاحب قلم را به خانواده اش و تمامی زنان سرزمین مان تسلیت می گوییم.
مدرسه فمینیستی ـ تهران. هفتم خردادماه ۱۳۹۴
