پنج شنبه ۱ اوت ۲۰۱۳
شهرزاد نیوز: در میان شرکت کنندگان رده سنی بالاتر، زنی که در تمامی کنفرانس های بنیاد حضور داشته، اظهار داشت که کنفرانس امسال از نظر کمی رکورد شکسته است. او به دو نکته اشاره کرد که یکی از آن ها حضور تعداد بسیار کم مردان در این کنفرانس‌ها بود. “مردانی هم که در این برنامه شرکت کرده اند، همسران برگزارکنندگان یا سخنرانان هستند.”
شهرزادنیوز: در حاشیه ی کنفرانس بنیاد پژوهش های زنان ایران که با موضوع “زن، تن و اختیار” در شهر کلن آلمان در روزهای ۴ تا ۶ مرداد برگزار گردید، نظر تعدادی از جوانان شرکت کننده را جویا شدیم.
ساغر: تحقیقات در رابطه با موضوعات زنان در داخل ایران باعث شفافیت و حساسیت بیشتر بر روی مسله زن و تن است، شناخت تن زن در جامعه اسلامی. در واقع بیشتر بحث ها تئوریک بود، کنشی نبود.من نمی دانم برای چند درصد از شرکت کنندگان این بحث ها جدید بود؟ در کنفرانس های دیگری که شرکت می کنم همیشه یک بحث جدید و موضوع نو مطرح می شود، اما اینجا اصلا اینجوری نیست. مثال هایی که از تحقیقات داخل ایران می آید جالب است، ولی موضوع و بحث ها تازگی نداد.
پریسا: من فکر می کنم روی مسئله حجاب بیشتر باید کار بشه، شاید بهتر باشه بگم من احساس کردم که نسل بعد از انقلاب، (جوانان کمتر از ۳۰ سال) کمتر به این مسئله پرداخته. دلم می خواد در رابطه به این موضوع بیشتر کار کنم. بخشی از بحث ها در رابطه با “نه به حجاب” یا “نه به حجاب اجباری” بود. من با حجاب موافق نیستم و به نظرم درست نیست، ولی هنوز به اون مرحله نرسیده ام که بخواهم با آن مبارزه کنم. بحث پیش می آید که آیا باید با حجاب مبارزه کرد ؟ در جوامعی که حجاب اختیاری است، برخورد با این مسئله سخت است. برای من مشکل است که فکر کنم دانشجویان مسلمان در دانشگاه های اروپایی که حجاب دارند، به حقوق خودشان آگاه نیستد و این مسئله با کشور های اسلامی یا بهتر بگم ایران که حجاب در آن اجباری ست، کاملا متفاوت است .
راهیل: یک مسئله بزرگ در رابطه با حجاب و حجاب اختیاری در این کنفرانس برای من مطرح است که ما چطور به خودمان این اجازه را می توانیم بدهیم که بگوییم برای آگاه سازی زنان ما در جایگاهی ایستاده ایم که می توانیم به دیگران آگاهی بدهیم .
بخشی از این آگاهی دادن در رابطه با حجاب این است که؛ ای شمائی که می گویی حجاب اختیاری داری، شما نمی فهمی، چون این حجاب بخشی از سرکوب است و ما می خواهیم این را به تو بفهمانیم و اگر هم فهمیدی احتمالا حجاب را بر می داری .من این را خیلی رک و صریح می گویم، برای من سخت است که به انتخاب های آنها اعتراض کنم. گاهی بحث و گفتگو در مورد مسئله مشخص باعث می شود که ما به خودمان رجوع کنیم و بیشتر به مسائل اهمیت بدهیم تا موضوعات تئوریک را در زندگی روزمره خودمان رعایت کنیم.
پویا: این ها همه موضوعاتی هستند که من قبل از شرکت در کنفرانس هم می دانستم. بحث آگاهی همیشه مطرح است و این بحث ها چیز زیادی به اطلاعات من اضافه نکرد، اینجا فقط می توانیم روی این مسئله کار کنیم که گسترش آگاهی به چه نحوی بهتر و مفیدتر است. این موضوع هم بر می گردد به داخل ایران.
مریم: اسم موضوعات کنفرانس بسیار جالب و بحث برانگیز بود، اما تازه نبود، چنین بحث هایی احتیاج به زمان کافی دارد. متأسفانه آشفتگی در زمانبندی امکان تبادل نظر سخنرانان و شرکت کنندگان را گرفت. اما مسئله من این بود که اینجا و شاید همیشه اشکال از خودمان است که به نتیجه ای که می خواهیم نمی رسیم. دیر می آئیم، هر مسئله ای را ده بار باید در موردش بحث کنیم. همه در زمان سئوال کردن یا نظر می دهیم یا زمان بیشتری می خواهیم و در اول پرسش مان هم حتما باید از سخنرانان و برگزارکنندگان وغیره …تشکر کنیم، در صورتی که احترام به آنها را با رعایت یک سری کار های ساده می توانیم نشان بدهیم. کاش به جای بحث های علمی، کمی به خودمان و مسائل فرهنگیمان که بازتابش در این گونه جلسات دیده می شود، بپردازیم . نظر شخصی “ما” همیشه مهمتر از احترام جمعی است.
یک فعال زن کرد جوان نیز که اخیرا توانسته از مرز بگذرد و خود را به آلمان برساند، معتقد بود که مسئله زنان در ایران حجاب نیست، بلکه آنان با مسائلی دیگری همچون فقر، بیکاری و گرانی کمرشکن در گیر هستند.
در میان شرکت کنندگان رده سنی بالاتر، زنی که در تمامی کنفرانس های بنیاد حضور داشته، اظهار داشت که کنفرانس امسال از نظر کمی رکورد شکسته است. او به دو نکته اشاره کرد که یکی از آن ها حضور تعداد بسیار کم مردان در این کنفرانس‌ها بود. “مردانی هم که در این برنامه شرکت کرده اند، همسران برگزارکنندگان یا سخنرانان هستند.” او علت را در عدم تمایل مردان برای شرکت در این قبیل کنفرانس ها می دانست. نکته دیگر این نظر بود که روند بنیاد در حال تغییر است و کم‌کم از حالت پژوهشی خارج شده. وی تأکید کرد که تعدادی از سخنرانان این کنفرانس فعالان زن هستند و تنها نظرات خود را در باره موضوعات مورد بحث مطرح می کنند و تحقیقی نداشته‌اند.
یکی از شرکت کنندگان مرد که به تازگی در آلمان پناهنده شده، خود را فعال کرد معرفی نمود و گفت به نظر او گزارش‌هایی که در جلسات بحث و گفتگو ارائه شده، مختص به یک بخش متوسط شهری (تهران) بود. به عقیده او گزارش کاملی از مناطق حاشیه نشین مانند کردستان و بلوچستان داده نشده است. نقاطی که مسائلی همچون قتل “ناموسی” بسیار در آن ها اتفاق می افتد و هیچ کدام از فعالان زن در این زمینه فعالیت یا تحقیقی نداشته و در این کنفرانس هم مورد بحث قرار نگرفته است.
به اعتقاد یکی از زنان شرکت کننده از هلند، اگر بنیاد می‌خواهد نسل جوان را وارد بحث‌های جنبش زنان بکند، باید درک بیشتری از مسائل و تجربیات این جوانها داشته باشد و از تجربیات‌های آنها در مورد جنبش زنان استفاده کند.
زن دیگری که ساکن آلمان است، گفت که وقت کنفرانس بسیار محدود بود و جمع بندیها بسیار فشرده بود . به اعتقاد اواین کنفرانس‌ها به گفتگوی نسل‌های مختلف کمک خواهد کرد، همچنین باعث خواهد شد که زنان با همسرانشان وارد دیالوگ شوند، فرزندان خود را بهتر درک کنند و نسل آینده زندگی بهتری داشته باشد.
زنی دیگر نیز در ارزیابی کنفرانس گفت افرادی که به مدت طولانی در خارج از ایران زندگی می کنند، فعالیت‌های زنان در داخل کشور را آن چنان که باید ارزش نمی‌گذارند و در کنفرانس‌های بنیاد این فعالین خارج از ایران دائماً به این موضوع اشاره می کنند که آنها هم ۳۰ سال زحمت کشیده اند و کسی به این فعالیت‌های ۳۰ ساله آنها اهمیت نداده است.
مردی ساکن آلمان اظهار داشت که او به عنوان یک فمینیست در این کنفرانس شرکت کرده است و از منظر او فمینیست جنسیت ندارد. وی تأکید کرد که کنفرانس‌هایی که مردان برگزار می کنند، کمبود‌های زیادی دارند و این کنفرانس در مقایسه با آنها بسیار خوب برنامه ریزی و سازماندهی شده بود و برای او بسیار آموزنده بود.
نحوه برگزاری، سازماندهی و موضوعات مورد بحث سخنرانان این کنفرانس مورد تحسین تعدادی زیادی از شرکت کنندگان قرار گرفت.