[جمیله داوودی->https://www.iran-women-solidarity.net/?p=792] یکی از فعالین ایرانی شمال کالیفرنیا است. هر کس در سمینارهای بنیاد پژوهشهای زنان ایران شرکت کرده باشد، حتماً حضور آرام ولی دقیق و کنجکاو، همراه با سوالهایی هوشیارانه و متانت کلام او را تجربه کرده است. سالهاست که او یا عضو کمیته برگزار کننده سمیناربوده است و یا شرکت کننده ای فعال. به قولی ، یکی از ستونهای این سمینارها. به جاست که در مورد کم و کیف برگزاری این سمینارها از نظرات او بهره مند شویم.
– لطفاً کمی از خودتان و فعالیت هایتان بگوئید
قبل از انقلاب به آمریکا آمده ام و فعالیتم عمدتاً در خارج از کشور بوده است. مسئول گروه زنان در شمال کالیفرنیا هستم. گروه زنان ۱۵ سال است با برگزاری جلسات ماهیانه و بحثهای “آن لاین” شبکه ای ارتباطی بین زنان ایرانی بوجود آورده است. بیش از ۲۵۰ نفر زن ایرانی از سراسر نقاط دنیا عضو لیست زنان هستند. فعالیت من عمدتاً برنامه ریزی جلسات ماهیانه است.
– شرکت و یا برگزاری این سمینارها چه تآثیری بر شما و روند زندگیتان از خود بر جای گذاشته اند؟
شرکت در کنفرانسهای بنیاد قسمتی از زندگی من شده است و نوشتن گزارش کنفرانس و چاپ آن در ماهنامه پژواک، هدفی در ثبت این فعالیت منحصر به فرد زنانه! برای من تداوم این کنفرانسها با تمام کم و کاستیها بسیار مهم و با ارزش است و هر گونه که بتوانم به پایداریش کمک میکنم.
– آیا از نظر شما سمینارها ی “بنیاد پزوهشهای زنان ایران” می توانند معبری باشند جهت یافتن راهکارهائی برای برون رفت از مشکلات زن ایرانی؟
مشکلات زنان ایرانی در عرصه های مختلف است از سیاسی گرفته تا فرهنگی، از اقتصادی گرفته تا اجتماعی. قدم اول برای بیرون آمدن از این مشکلها، آگاهی به حق و حقوق و خواسته های زنان است. یعنی زن ایرانی باید خود باور کند که بر خلاف داده های دینی- فرهنگی- قانونی در ایران، شهروند درجه دوم نیست. انسانی برابر است با مردها و احتیاج به قیم ندارد. تبادل نظر و تجربه با زنان دیگر کمکی است به رسیدن به این درک. بنیاد پژوهشهای زنان ایران با برگزاری کنفرانسهای سالیانه، فضایی برای این گفتمان ها بوجود آورده است.
– با توجه به اینکه دانشگاهای ایران از داشتن بخش های مطالعات زنان مستقل محرومند و تحقیق های میدانی در زمینه زنان با محدودیتهای عظیمی روبرو می باشند، چگونه این سمینارها میتوانند این کمبود را جبران نمایند؟
نه تنها کنفرانسهای بنیاد پژوهشهای زنان ایران، بلکه هر کانالی که بتواند بر روی مسائل زنان ایرانی تمرکز کرده و به بحثها و مسائل روز بپردازد، کمک در طرح مسائل زنان و اهمیت برخورد با آن است.
– آیا میتوان بیطرفانه به بررسی، بحث و گفتگو حول تجربیات، درگیریها و روحیات زن ایرانی نشست؟
واقعیت این است که اکثر ما بخاطر تجربیات و آنچه یاد گرفته ایم، در مورد مسائل مختلف نظر داریم. که این به نظر من بد نیست. آنچه مهم است اما، طاقت شنیدن نظرات مختلف است. یعنی سعی در شنونده خوب بودن
– به نظر شما چرا با اینکه عدهء قابل توجه ای از زنان ایرانی آکادمیک وصاحب نظر در زمینه مطالعات زنان مقیم خارج از کشور می باشند، هر سال از حضورآنان در سمینارهای این بنیاد کاسته میشود؟ در همین راستا چه باید کرد تا کارهای تحقیقی در زمینه مطالعات زنان ایرانی و یا در کشورهایی با مشخصاتی مانند ایران صورت میگیرد، در این سمینارها بازتاب داشته باشند؟
این سوالی است که فکر مرا نیز خیلی مشغول کرده و باعث تأسف است. دو تا راه به نظرم رسیده یکی اینکه بخشهای مطالعات زنان در دانشگاهها را درگیر برگزاری کنفرانسها بکنیم. دیگر اینکه کمیتههای برگزار کننده فعأ لانه با اکادمسینهای ایرانی تماس و آنها را تشویق به شرکت در کنفرانسها بکنند. تنها چاپ فراخوان سخنرانی برای جذب اکادمسینها و حتی فعالین زنان برای شرکت در کنفرانس کافی نیست.
– چرا با وجود تعداد بالای زنان ایرانی فعال در زمینه های کمک رسانی و توانمدسازی زنان در سازمانها، موسسات و ان جی اوهای خارج از کشور، تعداد قلیلی از آنان در این سمینارها شرکت میکنند؟
من فکر میکنم باید با این زنان و سازمانهأیی که در آن فعال هستند تماس گرفت و از آنها دعوت به همکاری کرد. از دو حالت خارج نیست یا از لحاظ نظری با بنیاد پژوهشهای زنان ایران اختلاف دارند که این خود راه بحثی سازنده را میتواند هموار کند. یا از لحاظ وقتی محدود هستند و راهکارهای دیگر را موثر تر میدانند.
– آیا در تعین سخنرانان (از داخل و خارج از کشور) می بایست بالانسی مابین نظرات آکادمیسینها و اکتیویستها در نظر گرفته شود؟ چگونه؟
اینکه تعأدلی بین سخنرانان داخل و خارج از کشور و اکادمسینها و فعالین زنان در تعیین سخنرانان در نظر گرفته شود، مهم است. اما تنوع نظرات به نظر من کلیدی تر است. چون تفاوت نظری ماورای داخل یا خارج از کشور و یا اکادمیسین یا فعال زن بودن است.
– آیا در انتخاب موضوعات این سمینارها نمی بایست از زنان فعال داخل کشورهم نظرخواهی شود تا به تمام ابعاد زندگی زن ایرانی توجه شود؟
ایده خوبیست که از زنان فعال داخل ایران برای انتخاب موضوعات کنفرانس ها نظرخواهی شود اما مطمئن نیستم چقدر عملی باشد. چون کانال مشخصی بین بنیاد پژوهشهای زنان ایران و آنها وجود ندارد.
– ارزیابی تان از سمینارهای تاکنونی «بنیاد پژوهش های زنان ایران” چگونه است؟
من در نوزده کنفرانس بنیاد پژوهشهای زنان ایران شرکت کرده ام. در دو کنفرانس سالهای ۲۰۰۰ و ۲۰۰۸ در شهر برکلی، یکی از اعضای کمیته برگزار کننده بوده ام. واقعیت این است که کنفرانس هر سال با سال دیگر متفاوت است چرا که کمیته برگزار کننده هر سال عوض میشود. با تمام کم و کاستی ها، کنفرانسها را مثبت ارزیابی میکنم چرا که عمدتاً توسط زنان برنامه ریزی و برگزار شده و به شکلی متبلور رنگارنگی زنان ایرانی بوده است. تداوم این کنفرنسها برای بیست و دو سال براستی تحسین آمیز است.
– نظرتان راجع به ساختار بنیاد چیست؟ و باید چگونه باشد؟
اینکه هر سال کمیته جدیدی مسول برگزاری کنفرانسها در نقطهای از اروپا یا آمریکا میشود بسیار مثبت است. من با مرکزیت موافق نیستم. تجربه ها اما، باید منتقل شود تا کمکی به یکسان شدن سطح کنفرانسها شود.
– به نظر شما چه باید کرد تا جوانان بیشتری به این نوع از فعالیتها جذب شوند؟
ما در کنفرانس سال ۲۰۰۰، بخش جدیدی برای نسل دوم اضافه کردیم که خوشبختانه در کنفرانسهای بعدی تکرار شد. این خود باعث شرکت تعدادی از جوانان شد. هدف ما اما در آن زمان جذب جوانانی بود که در خارج از کشور متولد یا بزرگ شده اند. شدت سرکوب معترضین در یکی دو سال گذشته، باعث خارج شدن موج جدیدی از جوانان از ایران شده است. در کنفرانس امسال در شهر آمرسفورت هلند شاهد حضور تعدادی از این جوانان بودیم. در ارتباط بودن، در جریان گذاشتن و دعوت از این جوانان در برگزاری کنفرانس ها، کمک به شرکت آنها خواهد بود. از آنجا که کنفرانس سال ۲۰۱۲ قرار است در شهر بوستن آمریکا برگزار شود، مشکلات مالی و گرفتن ویزا احتمالا شرکت این جوانان را که عمدتاً در کشورهای اروپایی پناهندهٔ شده اند را محدود خواهد کرد.
– چه پیشنهادی برای بهتر شدن کیفیت این سمینارها دارید؟
من فکر میکنم کمیته برگزار کننده باید نقش فعالتری در دعوت و انتخاب سخنرانان داشته باشد. کافی نیست که فراخوان دعوت به سخنران را منتشر کنیم و منتظر بمانیم و ببینیم چه کسانی جواب میدهند و ما از بین آنها انتخاب کنیم. در سال ۲۰۰۰ و ۲۰۰۸ که ما میزبان کنفرانس در برکلی بودیم، تحقیق کردیم در مورد سخنرانانی که روی تم کار کرده اند. مقالاتشان را خواندیم و سعی کردیم از کانالهای مختلف با آنها تماس بگیریم و تشویقشان کنیم که چکیده مطلب برایمان بفرستن. ما برای تنوع نظرها، آنهایی را که خودمان با آنها اختلاف نظر داشتیم را هم تشویق به شرکت و فرستادن چکیده مطلب کردیم.
[بخش پنجم->http://iran-women-solidarity.net/spip.php?article2199]
