گزارشات مراسم هشت مارس در شهرهای مختلف

گزارشی از سمینار و راهپیمائی کارزار زنان در استهکلم (سوئد) / لیلا پرنیان

امسال کارزار علیه کلیه قوانین نابرابر و مجازات های اسلامی علیه زنان در سی امین سالگرد تولد جنبش نوین زنان و در برگزاری هر چه با شکوه ترروز جهانی زن مصمم شد بخاطرگرایشات مختلف در برخورد به مسئله زنان وبخصوص گرایش رفرمیستی درون جنبش زنان که در تلاش است پتانسیل انقلابی جنبش زنان را خنثی کند، و از تیزی مبارزات آن بکاهد و آنرا در مسیری بی خطر بیندازد و یا بزائده جناحهای درون حکومتی تبدیل کند، سمینار دو روزه ای را با عنوان « افق رهائی زنان» در روزهای ۶ و ۷ مارس برگزار نمود. کارزار همچنین بر طبق روال هر ساله خود راهپیمائی اعتراضی خود را در ۸ مارس روز جهانی زن در شهر استهکلم (سوئد) نیز به پیش برد.

۸ مارس امسال برای جنبش زنان ایران سال خاصی بود، ۳۰ سال از تظاهرات عظیم زنانی می گذشت که تنها یک ماه پس از قدرت گیری روحانیون با شجاعت علیه حجاب اجباری، به اعتراض برخاستند. زنانی که به درستی ماهیت و ابعاد خصومت و دشمنی رژیم اسلامی علیه زنان را دریافته بودند و با فریاد “ما انقلاب نکردیم تا به عقب برگردیم” در مقابل این اهداف زن ستیزانه تازه به قدرت رسیدگان به مبارزه برخاستند و بدین ترتیب جنبش نوین زنان را متولد کردند.
به همین دلیل بزرگداشت این تظاهرات و بخصوص نقش و جایگاه آن از اهمیت ویژه ای برای کارزار زنان برخودار بود.

سمینار با خوش آمد گوئی ماریا رشیدی و ثریا فتاحی از فعالین کارزار زنان آغاز گردید سپس با نمایش فیلم “سال صفر” که فیلمی از تظاهرات زنان ایران علیه حجاب اجباری در سال ۱۳۵۷بود، افتتاح شد. در این فیلم، مبارزه هزاران زنی را نمایش می دهد که الهام بخش جنبش زنان از زمان قدرت گیری جمهوری اسلامی تا کنون بوده است. هر چند که ممکن است این فیلم را بسیاری از شرکت کنندگان قبلا دیده بودند اما نمایشی که زنان ایران در این فیلم از اتحاد و جرات و شجاعت خود در آن موقعیت و شرایط خاص نشان دادند، شعارهای درست و بجایی را که فریاد می زدند، ابراز عقیده های زنان شرکت کننده در تظاهرات همه آنها نقش الهام بخش خود را حفظ کرده است. به همین دلیل بشدت مورد استقبال شرکت کنندگان قرار گرفت.

اولین سخنران آذر درخشان بود که نتوانست در سمینار حضور یابد. سخنرانی آذر توسط عاطفه کشمیری تحت عنوان « ۸ مارس ۱۳۵۷ تولد جنبش نوین زنان ، ۵ روز تظاهرات ۵ برگ زرین جنبش نوین زنان » ارائه گردید. در این سخنرانی به چگونگی شرایطی که چنان تظاهراتی عظیم و سریع و به موقع در مقابل ارتجاعیون تازه به قدرت رسیده روحانیون برگزار شد، پرداخت.همچنین سخنران بر این مسئله تاکید کرد که علاوه بر روشنفکران و شرکت برخی زنان چپ و تشکلات زنان ، صف تظاهرات از همه اقشار زنان از جمله پرستار، معلم، دانشجو، حتی دانش آموزان دبستان، وکلا که حکم عزل خود را از وکالت دریافت کرده بودند، کارمندان و حتی زنان با حجابی که نمی خواستند دخترانشان اسیر حجاب اجباری شوند، تشکیل داده بود . سخنران بر اهمیت خواسته های زنان ایران که بطور فشرده ای در شعارهای درست آنان در تظاهرات انعکاس یافت تاکید کرد. شعارهایی مثل ” رهایی زنان نه غربی است نه شرقی، جهانی است،” تاکیدی بود بر اینکه زنان ایران بر این مسئله آگاه بوده اند که رهایی زنان و یا اسارت آنها فرهنگ خاصی ندارد، ملیت خاصی ندارد بلکه امری است برای همه زنان مستقل از فرهنگ و ملت شان. زنان با این تظاهرات با فریاد خود ” لحظه به لحظه گفتم، زیر شکنجه گفتم، یا مرگ یا آزادی” عزم خود برای رهایی و تمکین نکردن در مقابل تبعیضاتی که سنگ بنای این رژیم بر آن نهاده شده است، را اعلام کردند. و براستی دیدیم که مبارزه ای در همه عرصه ها در مقابل حاکمین زن ستیز جمهوری اسلامی در طول ۳۰ سال گذشته پیوسته در جریان بوده است. نه تنها زنان نسل انقلاب که در فرآیند مبارزه با رژیم سلطنتی آبدیده شده بودند، بلکه نسل جوانی که قرار بوده است تحت شرایط حکومت اسلامی تعلیم و تربیت یافته باشند، نیز نیروی اصلی وتعیین کننده مبارزه علیه جمهوری اسلامی را تشکیل می دهند.

دومین سخنران فراست صالحی بود که تلاش کرد مبارزات زنان از مشروطه تا به امروز را مرور کند. او بخصوص سی سال حاکمیت جمهوری اسلامی و سرکوب زنان و هم چنین مبارزات زنان در برابر آنها را مورد بررسی قرار داد. او بر وجود دو گرایش در جنبش زنان ایران تاکید کرد. یکی گرایش فمنیست های لیبرال که امروزه تحت نام کمپین یک میلیون امضا فعالیت می کنند و با شیوه ای که در پیش گرفته اند در نظر دارند که مبارزات زنان را به عقب بکشانند. دیگر گرایش چپ رادیکال. در این سخنرانی فراست ضمن تاکید بر رنج و ستمی که متوجه زنان کارگر و زحمتکش جامعه می شود، معتقد بود که استثمار طبقاتی مهمترین عامل فشار بر زنان کارگر و زحمتکش است.

سخنران بعدی ثریا امیری یکی از فعالین جنبش زنان افغانستان بود که بدلیل مشکلات ویزایی نتوانست در این سمینارحضور یابد. به همین دلیل سخنرانی وی توسط یکی از فعالین افغانستانی طاهره میلانی ارائه گردید. مسئله زنان افغانستان بخصوص با تمام افت و خیزهایش در ۳۰ سال گذشته برای کارزار و کل جنبش زنان ایران از اهمیت ویژه ای برخوردار است. بویژه اینکه یکی از بهانه های مهم آمریکا و متحدین غربی اش برای اشغال افغانستان مسئله « آزادی» زنان بود. کارزار زنان نه تنها شرایط و مبارزات زنان افغانستان را دنبال می کند ، بلکه همبستگی خاصی را بین زنان ایران و زنان افغانستان احساس می کند.

در سخنرانی بر انواع ستم بر زنان و چگونگی اعمال آن در دوره های مختلف در زمان دموکراسی ناقص ظاهر شاهی، در دوران اشغال روسها و حکومت وابستگان آن و در دروه های مختلف حکومت اسلامیون و بالاخره بعد از اشغال افغانستان توسط آمریکا و متحدین غربی اش را مورد بررسی قرار داد. سخنران تاکید کرد که علیرغم تبلیغات امپریالیستها موقعیت زنان افغانستان در کلیت خود تغییر نکرده است و حتی در مواردی همچون امنیت اجتماعی، اقتصادی موقعیت زنان بشدت نزول کرده است. سخنران در انتها بر لزوم جدایی دین از مذهب به مثابه یکی از پیش شرطهای رهایی زنان تاکید کرد . سخنران تلاش نمود که اهمیت و جایگاه مبارزه با اشغالگران امپریالیستی آمریکا وشرکا و هم چنین دولت دست نشانده آنان را بعنوان عاملین اصلی سرکوب و فرودستی زنان نشان دهد و تاکید کند که اولین قدم در راه رهائی زنان بیرون کردن اشغالگران از افغانستان و مبارزه برای سرنگونی دولت زن ستیز ودست نشانده آنان می باشد.

سومین سخنران گلاویژ حسینی بود که موضوع بحث خود را به موقعیت و جایگاه زنان در احزاب سیاسی اختصاص داده بود. وی بر نقش فعال زنان در قیام ۵۷ و در جنبش مسلحانه خلق کرد، و همچنین درراهپیمایی تاریخی کوچ مریوان تاکید کرد و پتانسیل انقلابی زنان را علیرغم ستم های وارده از جانب جامعه، خانواده و حتی احزاب سیاسی که در آن فعالیت داشتند را مورد بررسی قرارداد. قسمت عمده بحث گلاویژ به تقسیم کارهای درون سازمان های سیاسی که در خود ستم برزن را نهفته دارند و یا آنرا بصورت مستقیم و یا غیر مستقیم تقویت می کنند، اختصاص داشت.گلاویژ در مورد رابطه بین این تقسیم کارهای نابرابر و ستم گرانه که خود انعکاسی از خط سیاسی حاکم بر این جریانات سیاسی بوده و یا متقابلا بر آن تاثیر می گذارند را مورد نقد قرار داد. گلاویژ سعی کرد تجربه مستقیم خود را مورد بررسی قرار دهد.

آخرین سخنران روز اول سمینار استی پیروتی بود. استی در سخنرانی اش به شرکت زنان در دوره جمهوری مهاباد و هم چنین نقش و جایگاه زنان در کردستان در دوره انقلاب مثل سایر نقاط ایران پرداخت. استی در بخشی از سخنرانی اش به این مسئله اشاره کرد که علیرغم پیوستن زنان به ابعاد وسیع به صف پیشمرگه ها درسازمانهای چپ در کردستان، و علیرغم اینکه برای اولین بار از جانب این تشکلات مسئله برابری زن و مرد طرح شد؛ اما بخاطر انحراف مردسالاری حاکم برسازمان ها هیچ گاه موضوع زنان و مبارزه علیه ستم مضاعف در دستور کار این نیروها قرار نگرفت. و به همین دلیل جنبش فمنیستی در کردستان قوی نشده و همواره شرکت زنان در سازمانها و احزاب سرمایه ای بوده است برای جنبش ملی.

روز دوم سمینار:

روز دوم با خوش آمد گوئی فریده رضائی از فعالین کارزار زنان آغاز شد. سپس با نمایش کلیپ های کوتاهی از سه سال راهپیمائی کارزار زنان ادامه یافت . یکی از این کلیپ ها گزارشی بود که در تلویزیون هلند از راهیپمائی کارزار زنان در سال ۲۰۰۷ نمایش داده شده بود. فریدا فراز که این کلیپ ها را برای این سمینار تهیه کرده بود به معرفی آنها پرداخت و در صورت لزوم آنها را برای حضار ترجمه می کرد. نمایش ۵ روز تظاهرات کارزار زنان در ۸ مارس ۲۰۰۶در روز دوم سمینار شور و شوقی را به شرکت کنندگان در سمینار بخشید.

اولین سخنران روز دوم صدیقه محمدی بود. صدیقه براهمیت و نقش ویژه زنان نسل انقلاب بخصوص به منظور انتقال تجارب به زنان جوانی که روحیه شورشگری دارند، تاکید کرد. سخنران همچنین بر اهمیت اتحاد در جنبش زنان و همبستگی با سایر جنبش های اجتماعی همچون جنبش کارگری و جنبش دانشجویی انگشت نهاد، وی در این سخنرانی طرح کرد که زنان لیبرال به مسائل و مشکلات اکثریت زنان جامعه کم توجه اند و با راه حل های سازشکارانه در صدد رسیدن به اهداف طیف خود می باشند.

دومین سخنزان شهین حیدری بود که به تجربه و چگونگی شکل گیری شورای زنان در سنندج در دوران بعد از انقلاب پرداخت، ونیروهای تشکیل دهنده در این شورا و نحوه فعالیت این شورا را توضیح داد. وی همچنین به نقش و جایگاه این تجربه در بیداری زنان کردستان اشاره کرد و آنگاه به امکان و یا چگونگی استفاده از این تجربه برای جنبش زنان در حال حاضر پرداخت.

سومین سخنران لیلا پرنیان بود که بحث خود را به موضوع رفرمیسم در جنبش زنان و دستاویز شدن آنان به فلسفه پوسیده و رسوای پراگماتیسم اختصاص داد. وی گفت که امروزه در جنبش زنان دو نگرش و دو متد و دو دورنما در مورد مسئله زنان و امر رهایی زنان در عرصه و صحنه مبارزه موجود است. یکی گرایش رفرمیستی است که می خواهد با اتکاء به بالا و حتی با تبدیل جنبش زنان به زائده جناحی از حکومت عملا جنبش زنان را به معامله بگذارد، در حالیکه گرایش انقلابی و رادیکال جنبش زنان مبارزات خود را در جهت سرنگونی جمهوری اسلامی بعنوان عامل اصلی فرودستی زنان به پیش می برد. لیلا در سخنرانی خود به افشای فلسفه پراگماتیستی که امروزه از جانب برخی فعالین کمپین یک میلیون امضا تبلیغ می شود پرداخت و به این موضوع اشاره کرد که فلسفه پراگماتیستی نه تنها در حفظ مناسبات موجود که ستم بر زن را پیوسته تولید و باز تولید می کند، خدمت می کند، بلکه اشاره نمود که این فلسفه درحل مسئله زنان عاجز و ناتوان است و فراتر از آن نگرشی تبعیض گرانه را در مورد زنان تولید می کند. وی تاکید کرد که گرایش رفرمیست جنبش زنان با علم کردن فلسفه پراگماتیستی می خواهد به اسارت و بردگی زنان ابدیت بخشد. در حالیکه فلسفه کمونیستی نه تنها خواهان رهایی واقعی و ریشه ای زنان است بلکه تنها فلسفه ای است که قادر است رسیدن به چنین رهائی ای را هدایت کند.

سخنران بعدی لیلا دانش بود که بطور فشرده تحلیلی از موقعیت جنبش زنان در دوره های مختلف بعد از انقلاب ارائه داد و این تحلیل را بر بطن تحولات سیاسی دوره های محتلف توضیح داد. در بخشی از سخنرانی او به اوضاع کنونی و مسئله زنان پرداخت. در این بخش سخنران به کمپین یک میلیون امضا بعنوان یک سنت لیبرالی که برای اصلاحاتی در چارچوب همین نظام فعالیت می کنند، پرداخت. لیلا در بخشی از سخنرانی اش به این نکته پرداخت که آن چیزی که خط حاکم بر کمپین را شکل داده است طرح این مسئله است که حقوق زنان با اسلام منافاتی ندارد و این راهنمای کمپین است. به همین دلیل است که کمپین تلاش می کند برای دیه برابر زن و مرد مبارزه کند و این توهین به زنان است. مشکل کمپین بر سرتک تک مطالباتش نیست، بلکه بر سرراه و جائی است که قرار دارد.

آخرین سخنران روز دوم سمینار مهرنوش معظمی بود که به موضوع زنانی پرداخت که به قول خودش فراموش شدگان هستند. زنانی که مجبور به تن فروشی می شوند. زنانی که همسران خود را می کشند. زنانی که به خاطر فقر فرزندان خود را می کشند. زنانی که به جرایم مختلف در زندانهای جمهوری اسلامی بسر می برند. وی در سخنرانی خود بیان کرد که عامل همه بدبختی ها و سرگشتگی های زنان، نظام جمهوری اسلامی است و بدون سرنگونی این نظام معضلات جامعه و زنان حل نخواهد شد.

درهر روزاز سمینار بیش از ۸۵ نفر شرکت داشتند. شرکت کنندگان که برخی از آنها برای شرکت در این سمینار از کشورهای مختلف اروپا و یا شهرهای مختلف سوئد سفر کرده بودند،نقش فعالی را بر عهده داشتند و بعد از هر سخنرانی این امکان را می یافتند که سئوالات و نظرات خود را در مورد آن سخنرانی ابراز کنند.

در این سمینار کلیه سخنرانان علیرغم گرایشات مختلف، بطورروشن و قاطعی بر سر این مسئله متحد بودند که عامل اصلی فرودستی، فقروستمکشی زنان نظام مردسالار و ارتجاعی جمهوری اسلامی است و با بیانی روشن اعلام کردند که اولین حرکت در جهت رهائی زنان سرنگونی رژیم زن ستیز جمهوری اسلامی می باشد.
اکثریت سخنرانان بدرستی با گرایش رفرمیستی و لیبرالی جنبش زنان که امروزه تحت نام کمپین یک میلیون امضا در پی حک و اصلاح نظام ضد زن جمهوری اسلامی است و تلاش دارند جنبش زنان را در مقابل برخی امتیازات حقیر به معرض معامله قرار دهند، مرزبندی کردند.

علیرغم اتحاد در مرزبندی با خط رفرمیستی در جنبش زنان اما این سمینار نشان داد که تفاوتها در رویکردها به مسئله زنان و رهائی آن، در جنبش رادیکال زنان نیز موجود است. بخصوص در زمینه ارائه راهکارهایی برای رهایی زنان و رابطه بین رهایی زنان و انقلاب سیاسی – اجتماعی گرایشات متفاوتی وجود دارد،که می توان با ادامه مبارزه در زمینه های نظری به اتحاد پایدارتری دست یافت. بدون شک برگزاری این سمینار خدمت به این امرنیز بود و به این امید که بتوان این مسیر را ادامه داد.

بعد از اتمام سمینار دو روزه شنبه شب جشنی در یکی از سالن های شهر استکهلم برگزار شد. هنرمندان مختلف در این جشن برنامه اجرا کردند و با پخش موسیقی کردی و ترکی شرکت کنندگان به رقص و پایکوبی پرداختند.

۸ مارس روز جهانی زن

روز یکشنبه ۸ مارس کارزار زنان چهارمین راهپیمائی مرکزی خود به مناسبت روز جهانی را در شهر استکهلم ( سوئد) برگزار کرد. یکی از مهم ترین ویژگیهای کارزار زنان در طی ۵ ساله گذشته برگزاری راهپیمائی های مستقل در شهر ها و کشورهای مختلف در اروپا بوده است. بنا بر گفته بسیاری از شرکت کنندگان در راهپیمائی امسال، بزرگترین راهپیمائی مستقل زنان ایرانی را کارزار زنان در شهر استکهلم سازماندهی کرد. شرکت بیش از ۲۵۰ نفر در این تظاهرات نشانی از همبستگی ملیت های مختلف در ایران و هم چنین حضور فعالین فمنیست سوئدی همبستگی و هم سرنوشتی زنان در سراسر جهان را به نمایش گذاشت.
در صف اول راهپیمائی چهره زنی با نقاب و در زنجیر که آخوندی او را می کشاند و هم چنین زنی که در برقع بود،بعنوان سمبلی از اسارت میلیونها زن ایرانی و افغانستانی که توسط هنرمند مبارز ومعترض گیسو شاکری طراحی شده بود، قرار داشت. در طول راهیپمائی این نمایش مورد توجه بسیاری از مردم قرار گرفت. در انتهای راهیپمائی زن نقاب دار به همراه زن برقع پوش زنجیرهای اسارت خود را پاره کردند. این عمل با دست زدن ممتدد شرکت کنندگان در راهپیمائی و مردم رهگذرمورد حمایت قرار گرفت.

مردم رهگذر در خیابانهای استکهلم امسال با زنانی روبرو شدند که مبارزه علیه ستم مضاعف بر زنان را در دستور کارشان قرار داده اند، با زنانی روبرو شدند که تلاش داشتند صدای میلیون ها زن ایرانی را که تحت ستم قرار دارند را به گوش جهانیان برسانند، با زنانی روبرو شدند که هیچ گونه توهمی نسبت به عاملین سرکوب و فرودستی زنان ندارند و در پی اصلاح نظام سربکوگرشان نیستند. مردم با شعار های زنانی از ایران روبرو شدند که کمترین خواسته اشان سرنگونی نظام ضد زن جمهوری اسلامی است. با زنانی روبرو بودند که با هر نوع دخالت نظام مردسالار امپریالیستی مرزبندی قاطع دارند.

در بخش پایانی راهپیمائی پیامهائی از جانب آمنه کاکاباوا عضو مجلس سوئد، Anmargarathe Livh عضو کمیته مرکزی حزب چپ سوئد و هم چنین پیامی از جانب یک زن روس بنام Svetlana قرائت شد.
راهپیمایی امسال کارزار زنان در سوئد همچون سالهای گذشته انعکاس گسترده ای یافت و خبر و تصاویری از راهپیمایی کارزار زنان در چندین روز نامه سراسری سوئد انتشار یافت.

* * * * * *

روز جهانی زن در چند شهر ایران

دویچه وله: امسال مراسم روز جهانی زن در ایران به دلیل فضای امنیتی و تشدید فشار، محدودتر از گذشته برگزار شد. مراسم کانون وکلا امکان برگزاری نیافت. هشتم مارس در تهران و دیگرشهرها، با بیانیه، پخش بروشور یا همایش در پارک‌‌ها همراه بود.

حبس، تبعید، شلاق، محرومیت از تحصیل و سفر یا جریمه‌های نقدی، بخشی از فشارهای مستقیم علیه فعالان حقوق زن هستند. از سوی دیگر، فضای سنگین امنیتی و تهدید‌های روانی، علاقمندان به فعالیت در این عرصه را بیمناک می‌کند. به سبب چنین شرایطی، مراسم روز جهانی زن در برخی شهرهای ایران برگزار نشد.

تهران

کمیته زنان کانون مدافعان حقوق بشر در تهران و کمیته مادران صلح به مناسبت هشتم مارس بیانیه‌هایی منتشر کردند. از برگزاری مراسم کانون وکلا در تالار ورشو در تهران جلوگیری شد. محمد مصطفایی که قرار بود در این مراسم سخنرانی کند، از این‌که یک گردهمایی حقوقی و آموزشی به ظن طرح مسائل سیاسی به هم خورد، ابراز تأسف کرد.

سنندج

به فعالان حقوق زن در سنندج، مجوز برگزاری مراسم داده نشد . فرمانداری سنندج به درخواست شش انجمن غیردولتی برای انجام مراسم در یکی از سالن‌های شهر، پاسخ منفی داد. به گفته کاوه کرمانشاهی فعال مدنی، روز جمعه ششم مارس نیز “اردوی همبستگی زنان” قصد برگزاری مراسمی را در پارک امیریه سنندج داشت که آن هم به دلیل حضور مقامات انتظامی و امنیتی آنچنان که باید و شاید برگزار نشد.

همدان

انجمن دانشجویان کرد دانشگاه بوعلی برنامه‌ای به مناسبت هشتم مارس، با تاکید بر خشونت‌های ناموسی علیه زنان کرد را تدارک دیده بود. این برنامه نیز با وجود قول مساعد قبلی، از سوی مسئولان دانشگاه اجازه انجام نیافت.

رشت

در روز هشتم مارس، فعالان حقوق زن رشت، هزار دفترچه‌ی مربوط به مسائل زنان را در میان مردم پخش کردند. این دفترچه‌ها، حاوی مطالبی پیرامون تاریخچه هشت مارس، مشکلات زنان خانه‌دار، زنان کم‌درآمد، کارگران زن فصلی و زنانه شدن فقر بودند. مراسم دیگری نیز در دفتر ادوار تحکیم وحدت رشت به مناسبت روز زن برگزار شد.

به گفته زهره اسدزاده، فعال زنان از رشت، مشکلات زنان شمالی متفاوت است و به شرایط بومی بازمی‌گردد. بیشتر زنان شمالی، بدون بیمه و برخورداری از سایر تامین‌ها، کارگر روزمزد شالیکار هستند. شرایط دشوار این کار و سطح نازل درآمد زنان از جمله موضوع‌های مورد توجه فعالان حقوق زن در خطه شمال است.

اصفهان

فعالان این شهر که بافتی سنتی و مذهبی دارد، در روز جهانی زن بروشوری یک صفحه‌ای در میان مردم توزیع کردند. این بروشور به تاریخچه روز زن و خواست‌های سراسری و بومی زنان اشاره داشت. به نقل از مهرنوش اعتمادی یکی از فعالان مدنی اصفهان، شاخص مشکلات حقوقی زنان این شهر، تابوی طلاق و حضانت فرزند پس از جدایی است. زنان اصفهانی از وابستگی اقتصادی به همسر یا خشونت خانگی نیز رنج می‌برند. به همین منظور، فعالان حقوق زن، کانون بانوان کارآفرین و دفاتر مشاوره حقوقی برای زنان اصفهانی دایر کرده‌اند.

سنگینی فشارهای امنیتی، علاقمندان و دست‌اندرکاران مسائل مربوط به زنان در شهرهای دیگر چون تبریز، مشهد یا کرج را از برگزاری مراسم هشتم مارس محروم کرد.

برگزاری خودجوش مراسم روز زن در دانشگاه خواجه نصیرالدین طوسی

شهرزادنیوز: با این که مسئولان فرهنگی دانشگاه خواجه نصیرالدین طوسی نیز مانند بقیه‌ی دانشگاه‌ها و مراکز مربوطه از دادن مجوز برای برگزاری مراسم زن خودداری کرده بودند، دانشجویان این دانشگاه به طور خودجوش در روز دوشنبه ۱۹ اسفند گرد هم آمدند و روز زن را گرامی داشتند.

دانشجویان دختر به ابتکار دست زده و بازوبندهایی با مضامین “برابری”، “۸ مارس، روز جهانی زن” و “حقوق زن مساوی حقوق بشر” را جایگزین پلاکاردهایی کردند که با ندادن مجوز از داشتن آن‌ها محروم شده بودند.

طبق گزارش بامداد خبر، ویژه نامه‌ی آثار و کتابچه‌هایی برای آموزش مقابله با خشونت خانگی و بروشورهایی با موضوعات “تاریخچه‌ی ۸ مارس” و “دستاوردهای دولت نهم برای جامعه زنان: طرح لایحه حمایت از خانواده، سهمیه‌بندی جنسیتی و بومی‌گزینی” در بین حضار پخش شد.

* * * * * *

گزارشی از مراسم بزرگداشت ۸ مارس توسط “اتحاد زنان آزادیخواه” در لندن

در بزرگداشت روز جهانی زن روز شنبه ۷ مارچ مراسمی از سوی “اتحاد زنان آزادیخواه” در لندن برگزار شد که با استقبال بخشی از ایرانیان مقیم لندن مواجه شد. این مراسم در سالن کتابخانه ایزلینگتون برگزار شد. داخل سالن با تصاویر مبارزاتی از جنبش زنان و تصاویر زنان انقلابی و رزمنده و همچنین شعار “مرگ بر جمهوری اسلامی” تزئین شده بود.

برنامه ها با خوشامد گویی به حضار و معرفی کوتاهی از “اتحاد زنان آزادیخواه” آغاز شد. در ابتدا اشاره شد که تشکل “اتحاد زنان آزادیخواه” صدای زنان مبارز و آگاهی ست که معتقدند که جمهوری اسلامی بزرگترین مانع در راه رسیدن زنان به آزادی، و حتی تحقق خواست برابری حقوقی آنان با مردان است. همچنین در این معرفی تاکید شد که “اتحاد زنان آزادیخواه” ضمن اینکه از مبارزات زنان برای از بین بردن قوانین زن ستیز جمهوری اسلامی پشتیبانی می کنند، با هرگونه توهم پراکنی که تحقق این امر را در چهارچوب رژیم جمهوری اسلامی و با حفظ این رژیم امکان پذیر جلوه می دهد، قاطعانه مرز بندی داشته و معتقدند که موفقیت این مبارزه تنها در گرو پیشرفت مبارزات رادیکال زنان کارگر و زحمتکش در کنار مردان کارگر و در پی نابودی تمامی ریشه های اصلی درد ها و محرومیت های کنونی، یعنی نظام سرمایه داری وابسته حاکم بر ایران عملی خواهد بود.

مراسم از دو بخش تشکیل شده بود. در بخش اول، پیام اتحاد زنان آزادیخواه به مناسبت روز جهانی زن توسط سارا خوانده شد. در این پیام علاوه بر توضیح کوتاهی از تاریخچه ۸ مارس به این مسئله مهم نیز اشاره شده بود که در شکل گیری ۸ مارس، مبارزات زنان کارگر در آمریکا و اروپا دارای نقش اصلی بوده و به همین خاطر برگزاری روز زن را به حق باید یکی از دست آورد های ارزنده جنبش زنان کارگر به حساب آورد و در تداوم آن این روز به سمبل مبارزاتی زنان و مردان آزادیخواه تبدیل شده است و هرگز رو به خاموشی نرفته است. در ادامه این پیام آمده بود که تاریخ نشان داده است که موقعیت فرودستی زنان همواره تابع شرایط اقتصادی و روابط مالکیتی در نظام های استثمارگر طبقاتی بوده است و در نتیجه لغو نهایی این نابرابری و فرودستی ، تنها در بستر ویرانی نظم کنونی و نابودی نظام های طبقاتی امکان پذیر خواهد شد . در پیام “اتحاد زنان آزادیخواه” آمده بود که با داشتن چنین افقی ست که در سالگرد ۸ مارس روز جهانی زن، ما تاکید می کنیم که ضمن آن که باید با تمام قوا و به هر وسیله ممکن از کوچکترین مبارزات و اعتراضات برحق زنان برای کسب حقوق صنفی و سیاسی شان دفاع و حمایت کرد در همان حال باید کوشید تا این مبارزات را به مسیر موثر یعنی نابودی نظام استثمارگرانه کنونی و دیکتاتوری سرکوبگر حافظ آن یعنی رژیم زن ستیز جمهوری اسلامی کانالیزه نمود. چرا که رهایی و آزادی واقعی زنان در گرو نابودی نظامی ست که عامل اصلی انقیاد زنان بوده و می باشد.

در ادامه برنامه، ویدئو کلیپی با نام “زنان ایران در گذرگاه تاریخ” پخش شد که به مبارزات زنان و شرکت فعال آنها در عرصه های سیاسی – اجتماعی از دوران مشروطیت تا به امروز اختصاص داشت و در آن به گوشه ای از موانع و برخوردهای ارتجاعی در راه پیشرفت مبارزات زنان ایران نیز پرداخته شده بود. این ویدئو کلیپ با تصاویری از زنان دلیر و انفلابی و وقایع تاریخی مختلف در ارتباط با زنان همراه بود.

بدنبال پخش این کلیپ ، ناهید با صدای گرم و رسای خود چند ترانه سرود اجرا کرد که مورد استقبال شدید حاضرین قرار گرفت.

سپس نوبت به سخنرانی سهیلا دهماسی رسید که آن را تحت عنوان “قوانین زن ستیز جمهوری اسلامی و دو شیوه برخورد به آن در جنبش زنان” به جمع حاضر در سالن ارائه نمود. سخنران در بخشی از صحبتهایش به بررسی یکی از جدیدترین اقدامات رژیم جمهوری اسلامی علیه زنان ایران یعنی ارائه لایحه ای مربوط به “قانون حمایت از خانواده” پرداخت و مشابهت آن را با قوانین زمان شاه بر شمرد.

یک نکته بسیار مهم در این سخنرانی اشاره به این موضوع بود که در برخوردهای جاری اغلب تلاش می شود تا اقدامات زن ستیزانه رژیم جمهوری اسلامی صرفا به مذهبی و اسلامی بودن آن ربط داده شود. برای رفع این توهم سهیلا توضیحاتی نیز در این رابطه داد و از جمله اشاره کرد که با وجود اینکه حکومت های پهلوی (پدر و پسر) حکومت هایی سکولار بوده و همچون جمهوری اسلامی مذهبی نبودند، ولی قوانین مربوط به زن و خانواده در آن دوران نیز کاملاً بر اساس تعالیم اسلام بنا شده بود. در نتیجه، نابرابری میان زن و مرد و اعمال انواع ظلم ها و اجحافات در حق زنان از طرف رژیم شاه نیز مورد حمایت قرار داشته و اجرا می شد. این امر خود بیانگر آن بود که ستم بر زنان به نفع سیستم سرمایه داری حاکم بر ایران بوده و رژیم شاه نیز درست به خاطر پاسداری از این سیستم و حفظ آن هرگز نخواست مبنای اسلامی قانون مربوط به خانواده را بالکل تغییر دهد. چرا که قوانین زن ستیز همواره در خدمت استثمار هرچه بیشتر نیروی کار اکثریت زنان جامعه به نفع بهره کشان حاکم بوده و می باشد.

سخنران سپس صحبتهای خود را به مسایل زنده و اوضاع زندگی و کار زنان در جمهوری اسلامی، مبارزات زنان و اینکه دو نوع برخورد کاملأ متفاوت به رژیم و اقدامات زن ستیز آن وجود دارد گسترش داد. او در بررسی این دو شیوه برخورد نخست به “کمپین یک میلیون امضا” به عنوان تریبون زنان اصلاح طلب متعلق به طبقه سرمایه دار اشاره کرد. همانگونه که گردانندگان این کمپین خود تاکید کرده اند ، مطرح کرد که آنها در جنبش زنان به قول خود تنها “به دنبال تغییر قوانین بدون تغییر حکومت” هستند و معتقدند که “باید گام به گام حرکت کرد”. سخنران سپس با توضیح واقعیات روزمره زندگی زنان و ذات دیکتاتوری عریان رژیم جمهوری اسلامی که کمترین مبارزات صنفی و مسالمت آمیز و جویای اصلاحات تدریجی را نیز بر نمی تابد، تاکید کرد که چنین برخوردی چه مدافعان آن آگاه باشند و چه نباشند همانگونه که تجربه ۳۰ سال زندگی زنان تحت ستم ایران نشان داده منجر به آزادی و رهایی زنان ما از چنگال قوانین زن ستیز حکومت نمی شود و تنها انرژی مبارزاتی زنان را به بیراهه می برد و عمر رژیم زن ستیز جمهوری اسلامی را زیاد می کند.

سهیلا سپس به برخورد دیگر در جنبش زنان که متعلق به اکثریت زنان ایران یعنی زنان زحمتکش و محروم است و کوچکترین اعتراضاتشان بر علیه قوانین زن ستیز و حکومت مدافع آن – حتی بر سر مسایل صنفی و غیر سیاسی نظیر حق پوشش – به خاک و خون کشیده می شود پرداخت و توضیح داد که این زنان نه تنها کوچکترین منافعی در حفظ نظام سرمایه داری حاکم و فرهنگ و مناسبات ارتجاعی مرد سالارانه آن ندارند، بلکه منافعشان تماماً در گرو نابودی نظام حاکم می باشد. در آخر صحبتها، سخنران مطرح کرد که برخوردی که خواهان محصور کردن جنبش زنان در چارچوب نظام حاکم است، همانگونه که تجربه نشان داده راه به جایی نخواهد برد و منجر به بهبود وضع زنان ما نخواهد شد در حالیکه تنها راه رهایی زنان ایران از کانال تشدید مبارزات روزمره شان و کانالیزه کردن آن در مسیر سرنگونی جمهوری اسلامی می گذرد.

سخنران در جمعبندی خود روشن ساخت که این نه تلاش های عقیم اصلاح طلبان و کمپین یک میلیون امضا برای گرفتن امتیاز از حاکمیت بلکه مبارزات زنان ایران برای نابودی ریشه های ستم بر زن است که نهایتا می تواند در خدمت رشد جنبش زنان قرار گرفته و هر چه بیشتر انرژی مبارزاتی زنان را برای رهایی کامل وارد عرصه مبارزه با رژیم زن ستیز حاکم و قوانین ارتجاعی استثمارگرانه و مرد سالارانه آن کند.

بدنبال این سخنرانی یک استراحت کوتاه داده شد که در طی آن حاضرین به دیدار از میز کتاب ها و صرف غذا و چای و شیرینی پرداختند.

بخش دوم برنامه با ویدئو کلیپ زیبای “سرود افتخار” آغاز شد. این ویدئو شامل دکلمه هنرمندانه شعر بسیار زیبای افتخار (من یک زنم) از چریک فدائی خلق رفیق غزال آیتی بود که همراه با تصاویری بجا و هنرمندانه ارائه شد. به دنبال آن باردیگر هنرمند عزیز ناهید با همراهی هنرمند نوازنده مسعود به روی صحنه آمد و چند ترانه شاد را اجرا کرد. سپس سرهات آریجان تونج نوازنده و هنرمند مبارز کُرد با نوای دل انگیز ساز خود بخش بعدی برنامه را با خواندن ترانه سرودهای مبارزاتی کُردی ادامه داد. در جریان اجرای این برنامه حاضرین با رقص کُردی وی را همراهی کردند. در بخش پایانی، مسعود یکبار دیگر با اجرای قطعات شاد موسیقی محلی ، این شب فراموش نشدنی را در محیطی آکنده از شور و اتحاد به پایان برد. حدود ۸۰ تن از ایرانیان مقیم لندن در مراسم ۸ مارس در لندن شرکت کردند که تعداد قابل توجهی از آنان را زنان و دختران جوان تشکیل می دادند.

* * * * * *

حرکت مشترک زنان چپ در تهران و کرج به مناسبت روزجهانی زن

[وب سایت عصر نو->http://asre-nou.net/php/view.php?objnr=2578]: پس از گفتگو و برنامه ریزی های فراوان روز یکشنبه ۱۸ اسفند برای اجرای حرکت مشترک زنان چپ انتخاب شد: ساعت ۵ تا ۳۰/۵ غروب همزمان در تهران و کرج. چهار گروه درتهران و دو گروه در کرج. از چهارگروه تهران دوگروه موظف شدند که علاوه بر پخش تراکت به نصب طومار شعارها نیز بپردازند. دو گروه دیگر وظیفه اشان پخش تراکتها بود. طومارها در بالای پل های عابر پیاده: یکی بالای پل عابر پیاده ی میدان هفت تیر و دیگری بالای یکی از پل های بزرگراه جلال آل احمد نصب شد. تراکت های تهران در میدان هفت تیر، میدان ولی عصر، پارک دانشجو، میدان انقلاب، ستارخان، مجتمع تجاری میلاد نور، ستارخان، گیشا، حکیمیه تهرانپارس، شهرک امید در شرق تهران و در کرج: در منطقه پل آزادگان و سه راه گوهردشت به اشکال مختلف پخش شد: تعدادی از تراکتها به دست مردم داده شد، تعدادی در خانه ها و کوچه ها انداخته شد. و تعدادی دیگر از بالای ساختمانها و یا پلهای هوایی عابرپیاده و یا در خیابانها بین جمعیت پخش شد.

برخی از شعارهایی که روی طومارها نصب شده بودند ویا به صورت تراکت پخش شدند:

هشت مارس روزجهانی زن گرامی باد / لغو حجاب اجباری: خواست مسلم زنان / مردم از فقر و گرانی به تنگ آمده اند / زندانی سیاسی آزاد باید گردد / گلزار خاوران ماندگار در تاریخ ایران و جهان / آزادی بیان، عقیده، اندیشه، رسانه، تشکل، تجمع، تظاهرات و…/ آزادی زنان، آزادی جامعه / کارخانگی زنان در خانواده بیگاری آشکار است / نابودی محیط زیست، آلودگی آب، زمین و هوا از سیاست های سلطه طلبانه، سودجویانه و تخریبی سرمایه داری است / جهان دیگری ممکن است: به دور از سلطه وسرمایه… / خانواده مردسالاری از عوامل تحکیم فرودستی زنان است / خشونت جسمی و روانی علیه زنان در همه عرصه ها ممنوع / لغو هرگونه شرایط نابرابر کار زنان، لغو قراردادهای موقت، لغو نابرابری دستمزد برای کار برابر / اعدام، سنگسار، شکنجه، قصاص و… محکوم است / محو نظام سلطه و سرمایهی جهانی / محو هرگونه تبعیض اعم از جنسیتی، طبقاتی، حقوقی، مذهبی، نژادی، قومی و… / گسترش صنایع نظامی به ویژه صنایع هستهای یعنی نابودی انسان و محیط زیست و.. / آیا میدانید به جای صرف بودجه های کلان برای جنگ و کشتار می توان میلیو نها امکان شغل سالم ایجاد کرد / ورزش عاری از بار جنسیتی، خواست زنان: ورزش آزادنه در همه رشته ها حق مسلم زنان است

در زیر گزارشی است از یکی از گروه های تهران که مناطق: هفت تیر، میدان ولیعصر، پارک دانشجو و میدان انقلاب را پوشش دادند:

از مدتها قبل در انتظار روزجهانی زن شوروشوقی برما حاکم بود و از سویی نگرانی از اینکه با توجه به اوضاع و احوال نامساعد آیا می توان مراسم بزرگداشتی داشت یانه.
در ایران زنان درگیر مشغله ها و مسائل گوناگونی هستند. در مناسبت های ویژه و نقاط عطفی چون ۸ مارس که اولویت آن سایر مسائل را تحتالشعاع قرار میدهد کارها فشردهتر میشوند، بخصوص با توجه به جوحاکم براین روزها که آخرین روزهای سال است، شروع سال جدید و نوروز.
حوالی عصر به سمت میدان هفت تیر، یکی از شلوغ ترین میادین مرکزی تهران روانه شدیم با طوماری از شعارهایی که چکیده ی تفکری در اقلیت بود.
پس از یک بررسی سریع بر روی اولین پل هوایی عابر پیاده در بلوار کریمخان رفتیم و طومار را نصب کردیم. به هنگام پایین آمدن از پله ها رانندهی اتوموبیلی که تصادفا هنگام عبور ما را دیده و توقف کرده بود، با اشارهی سرودست از ما حمایت کرد. از این حرکت حس مثبتی در ما ایجاد شد: اینکه علیرغم تمام فشارها و سرکوب ها هنوز حس اعتراض و مبارزه جویی در مردم زنده است.
به سوی میدان ولیعصر راهی شدیم. به بالای یکی ازساختمان های تجاری رفتیم و از پل ارتباطی بین دو ساختمان این پاساژ مقداری از تراکتها را به پایین ریختیم. دو نفر از پنجره باز ساختمانی ما را دیدند و وقتی کاغذها در هوا پخش شد فریاد تشویق آنان نیز به هوا برخاست. با دیدن عابرانی که تراکتها را برداشته با تعجب اطراف را نگاه میکردند و به خواندن میپرداختند احساس شعف میکردیم. به میدان هفت تیر برگشتیم و بر روی پل هوایی عابر پیاده که درست مقابل مسجد است، تعدادی دیگر از تراکت ها را پخش کردیم. پس از آن به میان عابرین رفتیم و ضمن تبریک روز زن با تکتک مردم صحبت کرده و تراکتها را به دست آنان دادیم. عکس العمل ها و برخوردهای مردم بسیار خوب بود. بعضی از زنان ضمن تشکر می گفتند در اینجا کسی به فکر زنان نیست و از اینکه شما به یاد ما هستید خوشحالیم. متاسفانه تعدای از مردم به ویژه زنان از وجود چنین روزی بیاطلاع بودند و در این مورد سوال میکردند. بعضی از مردان خودشان به سمت ما آمده و سوال میکردند و تراکتها را میگرفتند که پخش کنند.
روی هم رفته برخورد مردم حمایتگرانه و تشویق کننده بود. این تجربه نشان داد که علیرغم جو اختناق و سرکوب حاکم و فضای پلیسی به ویژه در مناسبت های خاص که گاه در حد حکومت نظامی فضا پلیسی می شود، می توان با مردم مستقیم ارتباط برقرار کرد و نظرات خود را طرح نمود.

* * * * * *

در آتلانتا

گرامیداشت روز جهانی زن با دکتر نوال السعداوی و کمپین یک میلیون امضاء

مدرسه فمینیستی: بنیاد اسماعیل خویی و انجمن زنان پارسی روز جهانی زن (هشتم مارچ) را در آتلانتا گرامی داشتند و این روز تاریخی را جشن گرفتند.

در این برنامه دکتر شهلا عبقری درباره تاریخچه روز جهانی زن در امریکا و ایران صحبت کردند. ایشان هم چنین در مورد قوانین تبعیض آمیز ضد زن در ایران سخن گفتند و توضیح دادند که چگونه جنبش زنان ایران با طرح کمپین یک میلیون امضاء و تلاش در جمع آوری یک میلیون امضاء در راه تغییر این قوانین گام برداشته و تلاش می کنند. خانم دکتر عبقری در سخنانشان به فشارهایی از قبیل دستگیری و زندان که کنشگران جنبش زنان با آن ها روبرو هستند اشاره کردند و از جامعه جهانی زنان یاری خواستند که در راه از بین بردن این فشارها زنان ایران را یاری دهند و زمینه را برای دسترسی به حقوق حقه زنان هموار سازند .

سخنان دکتر عبقری این چنین پایان یافت:

” امروز به تجربه ثابت شده است که مهم ترین و خطرناکترین مسایل اجتماعی ، اقتصادی و سیاسی هر جامعه بدون مشارکت کامل و همه جانبه زنان حل نخواهد شد و درست به همین دلیل است که زنان و مردان آزادیخواه وبرابری طلب در سراسر جهان در روز جهانی زن پیمان خود را برای ادامه مبارزه برای دستیابی به برابری ، عدالت اجتماعی و مشارکت زنان در جامعه تجدید می کنند”.

پس از سخنان خانم دکتر عبقری، نما آهنگ بانوی خاوری* نمایش داده شد و سپس خانم دکتر السعداوی معرفی شدند:

دکتر نوال السعداوی یکی از بزرگ‌ ترین مدافعان حقوق زنان است که مبارزات وتاثیر گفتار ونوشته ها یش پشتوانه مبارزات زنان در جهان و بویژه جامعه عرب است . اکثر کتابهای دکتر السعداوی در کشور زادگاهش مصر اجازه انتشار ندارند واو دور از وطن، در تبعید با پشتکار به نوشتن کتاب و انتشار آنان و سایر فعالیتهایش ادامه می دهد.

نوال السعداوی روانپزشک، نویسنده ،منتقد و مدافع حقوق بشر در ۲۷ اکتبر ۱۹۳۱ در یکی از روستاهای اطراف قاهره به‌دنیا آمد، درسن ۲۴ سالگی از دانشکده پزشکی دانشگاه قاهره فارغ‌التحصیل شد. او تخصص جراحی و فوق تخصص بیماری‌های سینه را کسب کرد و سال ها به‌عنوان پزشک مشغول به ‌کار شد و به‌ خاطر دیدگاه‌های اجتماعی و سیاسی و کتاب‌هایی که منتشر کرد، از کار برکنار شد. او همسر دکتر شریف حتاتا، پزشک و نویسنده است و مدت ۴۴ سال است که با او زندگی مشترک دارد.

دکتر نوال السعداوی بارها به مرگ تهدید شده و چند سالی است که در فهرست ترور گروه‌های جهاد اسلامی قرار دارد.

او در سال ۱۹۸۲ انجمن همبستگی زنان عرب را تاسیس کرد تا به امور زنان در جهان عرب بپردازد. او در سال ۲۰۰۵ خود را کاندیدای ریاست جمهوری مصر کرد و تحت تعقیب قانونی قرار گرفت.

دکتر نوال السعداوی در نهادهای متعدد حقوق بشر از جمله حقوق زنان در مصر، جهان عرب و قاره آفریقا عضو فعال می‌باشد و ده‌ ها جایزه برای فعالیت‌های انسانی واجتماعی خود دریافت کرده است. او تاکنون ۴۷ کتاب در زمینه های مختلف منتشر کرده که بسیاری از آنها به ۳۰ زبان دنیا ترجمه شده است.

پس از معرفی، نوال السعداوی سخنرانی خود را آغاز کردند. دکتر السعداوی در ابتدای سخنرانی از تاثیری که نما آهنگ بانوی خاوری بر ایشان گذاشته بود سخن گفتند و تاکید کردند که تا زمانی که زنان به تمامی با هم متحد نشوند و برای خواسته های به حق خود یکپارچه مبارزه نکنند برابری زنان تحقق نخواهد یافت. رها شدن از بند حجاب زنان یکی از مشکلات مورد مبارزه زنان است. ولی حجاب فقط پوشش موی زن نیست، حجاب زنان به نظر من بیشترمساله ی حجاب مغز و فکر آنها است. مبارزه واقعی باید برای برداشتن پوشش از اندیشه همه گان باشد.

ایشان سپس از آفرینندگی و نافرمانی زنان صحبت کردند و توضیح دادند که تا زمانی که انسان ها بطور کامل و زنان بطور اخص بطور تجریدی بیاندیشند و به دنبال علوم تجریدی باشند آفرینندگی و خلاقیت به وجود نخواهد آمد. سپس تاکید کردند که زنان باید یاد بگیرند که چگونه مسائل اجتماعی ، سیاسی و علمی جامعه را به هم ربط دهند و در مقابل قوانین و قید و بند های اجتماعی و سیاسی که در بردارنده انواع تبعیضات است نا فرمانی کنند تا بتوانند ابتدا به اتحاد و سپس به برابری و عدالت اجتماعی نائل آیند.

مبارزه دکتر السعداوی و دختر ایشان مونا برای داشتن حق نام خانوادگی مادر در جامعه مصر به پیروزی رسید و امروز بچه های متولد شده (با پدر قانونی و بدون پدر) در مصر می توانند نام خانوادگی مادر را داشته باشند. ایشان در مورد ختنه دختران ، نه تنها مخالف ختنه دختران هستند بلکه با ختنه پسران هم مخالفند، زیرا اعتقاد دارند که هر دو مورد انسانی نیست و از نظر علم پزشکی نیز برای نوزادان مشکلات بسیاری بوجود می آورد.

دکتر نوال السعداوی در مورد تقسیم قدرت در جهان اعتقاد دارند تا زمانی که بخشی از جهان تحت سلطه بخش دیگری از جهان است و جهان به جهان اول و دوم و سوم تقسیم شده است رهایی بشر از ظلم و استثمار و نابرابری امکان پذیر نخواهد بود.جهانی که در آن قدرتها به تساوی تقسیم شده باشد ما را به جوامعی که برابری و عدالت اجتماعی در آنها حکمفرما باشد نزدیک می کند.

پس از سخنان دکتر السعداوی سوال و جواب شروع شد و حاضران به طور فعال در این بخش شرکت کردند. برنامه با پخش نما آهنگ”زنان متحد شوید” و برنامه موسیقی محلی با مشارکت گروه موسیقی نغمه از کارولینای شمالی به پایان رسید.

در این برنامه زنان و مردان برابری طلب از کشورهای مختلف شرکت داشنند و بیانیه یک ملیون امضا را امضا کردند. امسال بطور بی سابقه ای روز حهانی زن (هشتم مارچ) مورد استقبال قرار گرفت و در سراسر جهان جشن گرفته شد.

در میان مراسم گرامیداشت روز جهانی زن چند مورد بسیار جلب نظرمی کرد. در نروژ (اسلو) در گردهم آیی که بیش از هزار نفر در آن شرکت داشتند یک خانم سوریه ای – نروژی حجاب خود را سوزاند. در ایران یک پسر جوان ایرانی برابری طلب برای حمایت اززنان در روز هشت مارچ روسری به سر کرد و پیراهنی به تن کرد که رویش نوشته بود “مرگ بر مرد سالاری ” و در خیابان های تهران براه افتاد.

۶۰۰ نفر تظاهراتی با عنوان «یک قانون برای همه» بر ضد قوانین شریعه در انگلستان و سایر نقاط جهان در دفاع از حقوق شهروندی وجهانی بر پا کردند. سخنران های زیادی در این تظاهرات بر علیه قوانین شریعه و اسلام سیاسی صحبت و به این قوانین اعتراض کردند.

در عراق نیز که زنان بشدت تحت فشار برخی از گروه های اسلامی بنیادگرا هستند، «سازمان آزادی زنان عراق برای حمایت و اعتلای حقوق زنان»، قطعنامه ای در روزجهانی زن صادر کرد.

* * * * * *

مراسم هشت مارس در بخوم

قسمتی از گزارش میترا شجاعی از وب سایت دویچه وله: شهر بوخوم واقع در غرب آلمان، روز هشتم مارس میزبان ایرانیان و آلمانی‌هایی بود که قصد داشتند همبستگی خود را با جنبش زنان در ایران به نمایش بگذارند. سالنی کوچک با امکاناتی محدود اما برنامه‌ای متنوع، پذیرای بیش از یک‌صد نفر از این افراد بود. کمپین جمع‌آوری یک میلیون امضا برای تغییر قوانین تبعیض‌آمیز در دوسلدورف، مبتکر این برنامه بود.

دکتر «فون رنسه» نماینده سابق پارلمان آلمان اولین سخنران این مراسم بود. وی با اشاره به موقعیت کنونی زنان در اروپای مرکزی و آلمان، خاطرنشان کرد که برابری زن و مرد هنوز هم به طور کامل در اروپا وجود ندارد. رنسه همچنین تلاش ‌زنان آلمانی به خصوص در دوران بعد از جنگ جهانی دوم برای رسیدن به حقوق برابر را یادآور شد و گفت که تا صد سال پیش در آلمان نیز زنان و دختران به اندازه مردان اعتبار نداشتند.

فون رنسه قدرت باروری زنان را تنها تفاوت زن و مرد برشمرد و گفت: «اجازه ندهیم که این امتیازی که طبیعت به ما زن‌ها داده ‌است تبدیل به یک نقطه منفی برای ما شود. این یک خاصیت فیزیولوژیکی است که در ما وجود دارد ولی در مردان نیست و این خاصیت را به یک نکته منفی برای ما تبدیل کرده‌اند تا از طریق آن، ما را از حقوق کمتری برخوردار کنند».

دکتر علی طایفی جامعه‌شناس مقیم سوئد، سخنران بعدی مراسم هشت مارس در شهر بوخوم بود. وی با ذکر آمار و ارقام سعی کرد تصویری از وضعیت جامعه‌شناختی زنان در ایران ترسیم کند. از جمله او به میانگین سن ازدواج زنان در ایران اشاره کرد که ۲۳ سال است و یا اینکه ۲۰ درصد از دختران زیر هجده سال ایرانی، تن به ازدواج اجباری می‌دهند. وی همچنین اظهار داشت که در حال حاضر ۲۵ هزار دختر زیر هجده سال در ایران از شوهران خود طلاق گرفته و ۱۲ هزار نفر نیز شوهرانشان را در اثر فوت از دست داده‌اند.

علی طایفی، ازدواج اجباری را یکی از اصلی‌ترین عوامل خشونت‌های خانگی دانست و گفت: «طبیعی‌ست که در چنین فضایی که ازدواج‌ها ازدواج‌هایی ناخواسته و اجباری‌ست، نه تنها دختران ما بلکه حتا زنان بزرگسال هم به همین ترتیب، با مشکلات عجیب و غریبی روبه‌رو هستند از جمله خشونت‌های خانگی. واکنش زنان در نهاد خانواده و در زندگی‌های زناشویی اجباری به شکل‌های متفاوت بروز پیدا می‌کند، از جمله یکی از این واکنش‌ها پدیده‌ی خودکشی یا خودسوزی ا‌ست».
وی خاطرنشان کرد که ۹۳ درصد از زنانی که طی سال‌های ۱۳۷۶ تا ۱۳۸۰ اقدام به خودکشی کرده‌اند، کمتر از ۱۷ سال داشته‌اند.

طایفی سپس به گزارش جدیدی از ایران اشاره کرد و گفت: «همین امروز گزارشی ازایران آمده بود که نشان می‌داد برخی از این ازدواج‌ها اساسا یک نوع اغوای اجتماعی‌ست و افرادی که قصد سوءاستفاده دارند، این دختران را تحت عنوان ازدواج، برای تن‌فروشی به‌کار می‌گیرند».

به گفته‌ی وی در حال حاضر طبق آمار ثبت‌شده، تنها در شهر تهران ۳۰۰ هزار زن به تن‌فروشی مشغولند. وی این رقم را در کل کشور ۸۰۰ هزار نفر عنوان کرد.

بنا بر آمار ارائه‌ شده توسط علی طایفی، یک میلیون و هفتصد هزار زن سرپرست خانواده در ایران وجود دارند که به گفته‌ی وی با مشکلات زیادی روبرو هستند. طایفی برخی از این مشکلات را چنین عنوان کرد: «قریب یک میلیون و هفتصد هزار نفر زنانی هستند که سرپرست خانواده هستند. اینها با مشکلات عدیده‌ای روبه‌رو هستند، از جمله از بابت امکانات اقتصادی به دلیل این که امکانات یا مهارت‌های آموزشی و شغلی لازم را ندارند، اغلب اینها تحت پوشش کمیته‌ی امداد، بنیاد مستضعفان، به ویژه بنیاد شهدا و همین طور وابستگان افراد مشاغل آزاد هستند که گاه ناگزیر می‌شوند به دلیل تأمین معیشت زندگی یا حداقل‌ها، تن به تن‌فروشی ‌دهند که این البته به ندرت پیش می‌آید».

طایفی در پایان سخنانش به نقش مردان در تبعیضات اعمال‌شده علیه زنان اشاره کرد و گفت: «بعد از روی کارآمدن نظام اسلامی در ایران که این قید و بندها را بیش از پیش به جامعه ایرانیان و به خصوص زنان ایرانی تحمیل کرد، به نظر می‌رسد حجم سنگینی از تضییقات و محدودیت‌ها بر زنان تحمیل می‌شود که من فکر می‌کنم بخش بزرگی از اینها بدون یاری مردان به عنوان برادران، پدران و همسران عملی نمی‌شود و به شخصه بعنوان یک مرد، در این جامعه با همه‌ی وضعیت و تواضعی که دارم در این مسیر تلاش می‌کنم و به نوبه‌ی خودم در این روز هشت مارس از مردان نیز برای این جنبش کمک می‌طلبم».

چگونگی شکل‌گیری کمپین یک میلیون امضا در ایران

آخرین سخنران مراسم هشتم مارس در شهر بوخوم آلمان، رضوان مقدم از اعضای اولیه‌ی کمپین یک میلیون امضا در ایران بود. وی که چند ماهی است در آلمان به سر می‌برد، در مورد زمینه‌های پیدایش و شکل‌گیری کمپین یک میلیون امضا در ایران به ایراد سخنرانی پرداخت.

وی پیروزی اصلاح‌طلبان در سال ۱۳۷۶ و روی کار آمدن دولت خاتمی را فرصتی برای تشکل‌های غیردولتی زنان دانست که توانستند از فضای نسبتا باز سیاسی آن دوره برای فعالیت اجتماعی‌شان استفاده کنند.

رضوان مقدم اعطای جایزه صلح نوبل به شیرین عبادی در سال ۲۰۰۳ میلادی را نقطه عطفی در حوزه‌ی مبارزات زنان ایرانی نامید که باعث همبستگی بین گروه‌های مختلف زنان شد. به گفته‌ی وی «جمع هم‌اندیشی زنان» با حضور نمایندگان بیش از ۴۰ سازمان غیردولتی زنان، پس از این واقعه شکل گرفت.

مقدم در توصیف “جمع هم‌اندیشی زنان” چنین گفت: «مدیریت به صورت گروهی و غیرمتمرکز بود. ما تصمیم گرفته بودیم صرفنظر از اختلاف سلیقه‌ها و دیدگاه‌های سیاسی و اجتماعی باهم کار کنیم. همه‌ی ما یک هدف داشتیم: تشکیل قدرتی یگانه برای بهبود وضعیت زنان. در مباحثی که در جلسات مختلف مطرح می‌شد و وقتی تجارب‌مان را باهم درمیان می‌گذاشتیم به این نتیجه رسیدیم که وجود قوانین تبعیض‌آمیز، اساسی‌ترین مشکل زنان جامعه است».

به گفته‌ی رضوان مقدم، جمع هم‌اندیشی زنان در ابتدا به این نتیجه رسید که مشکل اصلی زنان، قانون اساسی جمهوری اسلامی است و از این رو شعار اصلی تجمع ۲۲ خرداد ۱۳۸۴ مقابل دانشگاه تهران را تغییر قانون اساسی انتخاب کردند.

مقدم این تجمع را بزرگترین تجمع زنان بعد از تظاهرات ۸ مارس سال ۱۳۵۷ عنوان کرد و گفت تجمع ۲۲ خرداد سال ۸۵ حرکت بعدی این گروه بود که با سرکوب شدید نیروهای امنیتی و دستگیری ۷۰ نفر روبرو شد.

وی خواسته‌ی زنان در این تجمع را گامی به عقب نامید و گفت: «خواسته‌های ما در تجمع میدان هفت تیر در خرداد ۸۵ گامی عقب‌تر از خرداد ۸۴ بود و ما خواستار تغییر قوانین در چارچوب قانون اساسی شدیم، در حالی که قانون اساسی بسیاری از حقوق شهروندی زنان را نادیده می‌گیرد».

به گفته‌ی مقدم سرکوب تجمع میدان هفت تیر باعث شد تا زنان شیوه‌ی کار خود را تغییر دهند و به این ترتیب ایده‌ی کمپین شکل گرفت. او گفت: «کمپین یک میلیون امضا برای تغییر قوانین تبعیض‌آمیز در حقیقت اقتباسی ا‌ست از کمپین‌هایی در کشورهای دیگر و ازجمله مراکش که پیش از این انجام شده بود. با این تفاوت که در مراکش، زنان حمایت مالی پادشاه مراکش را داشتند، ولی در ایران احتمال بروز مخالفت‌هایی از طرف حکومت پیش‌بینی می‌شد. تفاوت عمده‌ی دیگر، آموزش چهره ‌به چهره‌ی مسایل حقوقی مربوط به زنان بود».

رضوان مقدم، «جمع هم‌اندیشی زنان» را مادر چندین فرزند خواند که برومندترین آنان، کمپین یک میلیون امضاست: «در حقیقت جمع هم‌اندیشی زنان مادر چند فرزند است. یکی از فرزندهای برومند این هم‌اندیشی که بسیار در جامعه تأثیرگذار بوده، کمپین یک میلیون امضاست که فکر می‌کنم اکنون، صدای ما زنان ایرانی بوسیله‌ی کمپین به همه‌جای دنیا رسیده است. جمع‌های دیگری هم از این جمع هم‌اندیشی بیرون آمد که ازجمله آنها کمپین ضدسنگسار، کمپین ضداعدام، گروه مادران صلح و گروه منشور است. اینها فعالیت‌هایی‌ است که زنان در ایران دارند انجام می‌دهند و همه‌ی اینها در حقیقت از آن جمع اولیه‌ی هم‌اندیشی بیرون آمده است».

پروین اردلان یکی دیگر از اعضای اولیه کمپین یک میلیون امضا نیز به این مراسم دعوت شده بود که به علت ممنوعیت خروج از کشور نتوانست در آنجا حضور پیدا کند. وی از طریق ارتباط اینترنتی پیامش را به مناسبت روز جهانی زن برای حاضران در مراسم قرائت کرد. اردلان در بخشی از این پیام گفت: «خیلی سخت است که در ایران باشی و بخواهی روز زن را به سایر زنان تبریک بگویی در حالی که حداقل سه زن فعال در حال حاضر در زندان به سر می‌برند و تعداد زیاد دیگری نیز منتظر اجرای احکام زندان و شلاق هستند». وی در پایان آرزوی روزی را کرد که زنان ایرانی نیز مانند سایر زنان در کشورهای آزاد بتوانند فارغ از فشارهای حکومتی این روز را جشن بگیرند.

مراسم روز جهانی زن در بوخوم با اجرای ترانه رپ «ما مرد نیستیم» توسط شاهین نجفی خواننده رپ ایرانی مقیم آلمان به پایان رسید.

* * * * * *

پرشورترین مراسم روز جهانی زن در آخن با حضور دلارام علی برگزار شد

[انجمن ره آورد، آخن->http://www.rahaward.org/archives/2009/03/post_4244.php] – عصر روز یکشنبه ۱۸ اسفند ماه برابر با هشتم مارس، یکی از پرشورترین برنامه های روز جهانی زن در شهر آخن برگزار شد.

برای نخستین بار در آخن به کوشش خانم ها، هایکه کسلر ویرتس، مدیر نهاد غیردولتی «کارگاه فرهنگ ها» و هیلده شایت، شهردار شهر، از حزب سبزهای آلمان و همیاری کانون ره آورد، یکی از فعالین جنبش زنان در ایران مهمان جشن روز جهانی زن بود.

دلارام علی، فعال جنبش زنان و از اولین اعضای کمپین یک میلیون امضا با حضور خود در شهر آخن و طرح مسائل زنان ایران و فعالیت های کمپین یک میلیون امضا تاثیر بسزایی در بازتاب وضعیت زنان ایران داشت.

بازتاب گسترده مسائل زنان ایران در آخن

در روز برگزاری مراسم ۸ مارس و روزهای پیش از آن، در چهارچوب این برنامه، دلارام علی در ملاقات هایی با خانم ها هایکه کسلر ویرتس و هیلده شایت، نهادهای غیردولتی کمیته خاور میانه «انجمن جایزه صلح آخن»، سایت اینترنتی Eine Welt Forum و همچنین نشست مطبوعاتی خود با روزنامه اصلی شهر آخن، به نام «آخنر ناخریشتن» به معرفی کمپین یک میلیون امضا، وضعیت زنان ایران، مشکلات و دستاوردهای جنبش زنان پرداخت.

روزنامه اصلی شهر آخن گفتگوی دلارام علی را روز شنبه ۱۷ اسفند (۷ مارس)، در روزی که معمولا پرفروش ترین روز هفته برای این روزنامه به شمار می رود؛ در صفحه دوم خود و به همراه گزارش حضور شیرین عبادی در دوسلدورف، منتشر کرد. بدین ترتیب صفحه دوم این روزنامه کاملا به موضوع زنان و حقوق بشر در ایران اختصاص یافت. این در حالی بود که بزرگ ترین تصویر صفحه نخست نیز به زنان ایران اختصاص یافته بود.

دلارام علی در مصاحبه مطبوعاتی خود در تشریح کمپین یک میلیون امضا گفت: جنبش زنان ایران در سال های گذشته از جنبش نخبگان، به جنبش تمام جامعه گسترش یافته است. زنان از همه اقشار، طبقات و گرایشات مختلف؛ از افراد مذهبی تا سکولارها برای دستیابی به خواسته های برابری طلبانه خود به خیابان ها می روند. یکی از نیروهای اصلی این جنبش را زنان جوان تشکیل می دهند.

او در بخش دیگری از این مصاحبه گفت: باید قوانین (نابرابر) تغییر یابند به همین خاطر ما به جمع آوری امضا از ایرانیان مبادرت ورزیدیم.

دلارام علی در این مصاحبه به حضور فعال زنان ایران در عرصه اجتماعی، فشارها و تضییقات مداوم بر زنان، دستگیری خود در ۲۲ خرداد ۱۳۸۵ و حکم صادره از سوی دادگاه نیز اشاره کرد.

بازتاب مسائل زنان ایران در مطبوعات شهر سبب شد تا مراسم روز جهانی زن در روز یکشنبه با حضور چشمگیر شهروندان آخن مواجه شود.

این برنامه که کار مشترک «کارگاه فرهنگ ها»، کانون ره آورد و انجمن زنان مراکشی در آخن بود با استقبال بی نظیری روبرو گردید؛ طوری که در سالن برگزاری، دیگر جای نشستن نبود و گروهی از حاضرین ایستاده نظاره گر برنامه بودند.

شهردار آخن: بازگشت دلارام به ایران را پیگیرانه دنبال می کنیم

اجرای مراسم ۸ مارس امسال را خانم هایکه کسلر ویرتس به عهده داشت. وی در ابتدا ضمن تبریک روز جهانی زن به همه زنان، به معرفی برنامه و سخنرانان آن، خانم ها دلارام علی و ثریا موکت، از مراکش، پرداخت.

هایکه کسلر ویرتس در معرفی دلارام علی، از مشکلات پیش آمده در دریافت روادید سفر به آخن گفت که بر اثر تلاش های مداوم از سوی «کارگاه فرهنگ ها» و خانم شهردار سرانجام دلارام علی توانست ویزای سفر خود را دریافت کند. وی سپس به آشنایی چند روز پیش خود با دلارام علی اشاره کرد و گفت: «برخورد دلارام و اطمینان و آگاهی ای که بر خواسته های خود دارد تصویر زنان ایران را در نگاه من کاملا دگرگون کرده است.» وی در عین حال از نگرانی عمیق خود نسبت به بازگشت دلارام علی به ایران و احتمال تحت پیگرد قرار گرفتن وی سخن گفت.

پس از معرفی مراسم، خانم هیلده شایت، شهردار شهر آخن به روی صحنه رفت و سخنان کوتاهی در باره روز جهانی زن ایراد کرد.

خانم شایت از موقعیت زنان و خشونت ها، تضییقات و فشارهای موجود در کشورهای جهان بر زنان حرف زد و همبستگی خود را با زنانی که در زیر بار چنین فشارهایی قرار دارند، اعلام کرد. وی با بیان خوشحالی خود از حضور مردان در این مراسم به طور ویژه به شرکت دلارام علی در برنامه اشاره کرد. شهردار آخن نیز همچون خانم کسلر ویرتس از بازگشت دلارام علی به ایران سخن گفت. او قاطعانه اعلام کرد که پس از بازگشت، وضعیت دلارام را پیگیرانه دنبال کرده و در صورت هر پیشامدی برای وی از او کاملا پشتیبانی خواهد کرد. این سخنان خانم شهردار با استقبال و تشویق شرکت کنندگان برنامه مواجه شد.

پس از سخنان هیلده شایت، بخش نخست برنامه آغاز شد.

جنبش زنان مراکش؛ گذشته و حال

بخش اول مراسم، سخنرانی دکتر ثریا موکت، جامعه شناس مراکشی تبار ساکن زاربروکن در باره موقعیت تاریخی و کنونی زنان مراکش، به ویژه پس از رفرم های سال های اخیر شاه محمد السادس، پادشاه مراکش بود.

خانم موکت از برلین توانسته بود خود را به مراسم برساند و پس از سخنرانی خود نیز می بایست سالن را ترک کرده و به قطار برگشت برسد.

ثریا موکت بیش از دو سال است که مدیر انجمن «رامش، فوروم تلاقی فرهنگی» در زاربروکن آلمان است و در سال ۱۹۸۸ نیز جایزه «خدمات تبادل دانشگاهی آلمان» را دریافت کرده است.

خانم موکت سخنان خود را به زبان آلمانی ایراد کرد و سپس مترجمی خلاصه آن را به زبان عربی برای حاضرین مراکشی ترجمه کرد.

ثریا موکت در رابطه با تلاش های تاریخی زنان مراکشی در راه احقاق حقوق سیاسی و اجتماعی برابر در این کشور از مبارزات استقلال طلبانه مراکش تا رفرم های سال های اخیر شاه محمد السادس، پادشاه مراکش سخن گفت.

به گفته این فعال زن در زمینه سیاست بین الملل و تبادلات فرهنگی، آغاز جنبش زنان در مراکش متاثر از کشورهای عربی مسلمان و به ویژه جنبش زنان در مصر، تحت عنوان برابری طلبی در قرن نوزدهم بود. این جنبش همچون آن چه که در مصر گذشت برخاسته از جنبش استقلال طلبانه بود.

او سپس چهره های اصلی جنبش زنان مصر به ویژه هدی شعراوی (۱۹۲۴ – ۱۸۷۹)، فمینیست و ناسیونالیست معروف مصر و دنیای عرب را معرفی کرد، به کنگره فمینیست های عرب در سال ۱۹۴۴ اشاره نمود و سپس به تاثیرپذیری جنبش زنان مراکش از فعالیت های زنان عرب پرداخت.

وی پس از بررسی تاریخی جنبش زنان مراکش به دوران اخیر رسید و در سخنان خود به فعالیت مشابه کمپین یک میلیون امضای زنان ایران، در مراکش اشاره کرد. این فعالیت ها به رفرم «حقوق خانواده مراکشی» که به «مودونا» معروف است و تغییراتی در حقوق زنان در مراکش ایجاد کرد مربوط می شد.

وی در این باره گفت: «برای دستیابی به رفرم در حقوق زنان در قانون “حقوق خانواده مراکشی” (مودونا)، سازمان زنان با نام “آکسیون زنانه” دست به جمع آوری یک میلیون امضا برای تغییر این قوانین زد. در سال ۱۹۹۳ شخصیت های اسلامی کشور شدیدا به جنبش زنان حمله کردند با وجودی که خواسته های آنان کاملا در چهارچوب اسلام مطرح می شدند. چرا که در قانون اساسی مراکش، اسلام، مذهب رسمی کشور اعلام شده و قوانین آن بر اساس تعالیم اسلامی وضع شده اند. پس از آن شاه حسن دوم (۱۹۹۹ – ۱۹۲۹) به عنوان “امیر المؤمنین”، قدرت برتر مذهبی، شخصا در این موضوع دخالت کرد و در سال ۱۹۹۳ این حقوق را بر اساس برداشت خود مدرنیزه کرد. ولی این تغییرات چنان ناچیز بودند که به سرخوردگی سازمان های زنان منجر گردید. اما زنان مراکش هیچ گاه تسلیم نشدند. با این وجود چنین اصلاحاتی برای زنان گامی به پیش به شمار می رفت زیرا “تقدس” مودونا توسط این تغییرات برچیده شد.»

دکتر موکت در بخش دیگری از سخنان خود گفت: «سازمان های زنان فعالیت های خود را دنبال کرده و پیش بردند و در همین راستا از تغییرات سیاسی کشور در سال ۱۹۹۸ بهره بردند. برای نخستین بار پس از استقلال کشور در سال ۱۹۵۶، حزب سوسیال دمکرات (USFP) که با احزاب چپ دیگر ائتلاف کرده بود در مراکش به قدرت رسید. این تغییر در قدرت سیاسی منجر به این شد که وزارت خانواده، جوانان و جامعه با همکاری سازمان های زنان، حقوقدانان، سازمان های مدافع حقوق بشر، پژوهشگران و دانشمندان و همچنین بخش های زنان احزاب، بر روی طرح مشترک رفرم کار کردند. در ماه مارس ۱۹۹۹ وزارت خانواده، جوانان و جامعه این طرح رفرم را با عنوان «طرح رفرم برای تطبیق زنان در توسعه» ارائه داد. بر اساس این طرح اصلاحاتی برای زنان در زمینه های آموزش، کار، تندرستی، سیاست و حقوق مربوطه در نظر گرفته شد. این رفرم پس از تصویب آن در ماه فوریه ۲۰۰۴ به مرحله اجرا وارد شد.»

ثریا موکت که تجربه های جالبی از مبارزات زنان در مراکش را بازگو می کرد ادامه داد: «بر این اساس زنان مراکشی می بایست بر خلاف گذشته از حقوق برابری با مردان در عرصه زندگی زناشویی و خانواده بهره مند شوند.»

وی گفت: «این محقانه نیست که در این زمینه اسلام را به تنهایی مسئول بدانیم و تفسیرهای مردسالارانه مرسوم از قرآن را به کار بریم و با دستاویز قرار دادن این تفسیرها تنها به نیمی از بشر امتیاز دهیم.»

خانم موکت در پایان به نابرابری های موجود در قوانین مراکش پرداخت.

پایان قسمت نخست مراسم رقص عربی گروه «شرقی ها» بود.

امضای کارت تبریک روز زن برای عالیه اقدام دوست

پس از بخش نخست، از شرکت کنندگان در برنامه با غذاهای ایرانی و مراکشی پذیرایی شد.

در مدت زمان استراحت کارت های تبریکی را که کانون ره آورد به منظور پشتیبانی از عالیه اقدام دوست، تهیه دیده بود در اختیار شرکت کنندگان قرار گرفت تا با امضای خود و ارسال آن به ایران، روز جهانی زن را به این فعال دربند جنبش زنان تبریک بگویند.

عالیه اقدام دوست از جمله زنانی بود که در روز ۲۲ خرداد ۱۳۸۵ در تجمع اعتراض آمیز زنان شرکت کرد و در میدان هفت تیر سوار بر ماشین نیروی انتظامی راهی بازداشتگاه اوین شد و در نهایت شعبه‌ ۱۵ دادگاه انقلاب تهران، وی را به سه سال و چهار ماه حبس و ۲۰ ضربه شلاق محکوم کرد. پس از آن دادگاه تجدید نظر نیز حکم ۳ سال حبس او را تایید کرد و سرانجام روز ۱۲ بهمن ۱۳۸۷ ماموران اجرای حکم به در منزل وی در شهرستان فومن رفته و وی را تحت الحفظ به شعبه اجرای احکام دادگاه انقلاب تهران برای اجرای مدت محکومیت منتقل کردند.

عالیه اقدام دوست، اولین فعال جنبش زنان است که پس از قطعی شدن حکم خود، به زندان منتقل می شود.

استقبال شرکت کنندگان از امضای کارت های تبریک برای عالیه اقدام دوست

کارت تبریک مزبور به سه زبان فارسی، انگلیسی و آلمانی، و به نشانی زندان اوین منتشر شده که چند روز پیش در اختیار همه فعالین زن، نهادها، انجمن ها، کانون ها و افرادی که قصد دارند با ارسال آن به نشانی زندان اوین اعتراض خود را نسبت به حکم صادره برای عالیه اقدام دوست اعلام کنند، قرار گرفت.

استقبال از امضای کارت تبریک برای عالیه اقدام دوست بی نظیر بود و بیشتر کارت های چاپ شده امضا شدند. شرکت کنندگان با ملیت های مختلف ضمن پرس و جو از وضعیت این فعال زن با کمال میل کارت را امضا می کردند. برخی نیز در پشت کارت پیام دوستانه کوتاهی برای او نوشتند.

بخش دوم مراسم با فیلمی از سازمان عفو بین الملل در باره کمپین یک میلیون امضای زنان ایران که در انگلیس و در اجتماع دانشجویان انگلیسی تهیه شده بود و همچنین انیمیشینی از این سازمان در رابطه با جمع آوری امضا برای دفاع از حقوق بشر آغاز شد. موسیقی همراه این تصاویر سرودهایی از کمپین یک میلیون امضا بود.

آنگاه دلارام علی در میان تشویق ممتد شرکت کنندگان پشت میکروفون قرار گرفت و سخنان خود را آغاز کرد. در کنار وی خانم فهیمه فرسایی، نویسنده و روزنامه نگار، به ترجمه سخنان او پرداخت.

دلارام علی ضمن تشکر از دعوت کنندگان گفت: «از صمیم قلب خوشحالم که امسال ۸ مارس را در کشوری هستم که خاطره خوب کلارا زتکین را هنوز در خود دارد؛ زنی که این روز بیش از همه مرهون زحمت اوست.»

وی ادامه داد: «شاید خیلی از شما تعجب کنید که چرا امروز من برای سخنرانی به این مراسم دعوت شدم و شاید هم فکر کنید که من برای این کار خیلی جوانم. امروز من این جا هستم تا در رابطه با همین موضوع صحبت کنم؛ در رابطه با نسل من، نسل دختران و پسران جوانی که با شور فراوان به میدان آمدند و هرگز به خانه بازنخواهند گشت.»

پس از این مقدمه دلارام علی شمه کوتاهی از تاریخچه برگزاری روز جهانی زن در ایران را ارائه داد و سابقه برگزاری آن را بیش از ۸۰ سال دانست. وی گفت: «در طول هیچ برهه ای از تاریخ ایران حکومت، چه از نوع سکولار و چه از نوع مذهبی روی خوشی به زنان نشان نداده اما آن چه امروز توسط جنبش زنان در ایران شکل گرفته است بیش از هر زمان دیگری غیرقابل انکار است.»

دلارام علی ادامه سخنرانی خود را به کمپین یک میلیون امضا، چگونگی شکل گیری و نوع فعالیت آن و نقش جوانان در این کمپین اختصاص داد.

وی گفت: «اندکی بیش از ۲ سال پیش در ایران حرکتی شکل گرفت که برای اولین بار سنت مبارزات زنانه را به خیابان ها آورد: مبارزه برای تغییر قوانین تبعیض آمیز.»

این فعال جنبش زنان ایران ایده و طرح شکل گیری کمپین را برگرفته از جنبش زنان مراکش اعلام کرد که البته تفاوت های فرهنگی، اجتماعی و سیاسی خاص خود را داشت. همین موضوع باعث شد که وی همکاری مشترک زنان مراکشی در این مراسم را به فال نیک بگیرد.

او در ادامه به ویژگی های کمپین یک میلیون امضا پرداخت و گفت: «برای من و نسل من وارد شدن به حرکتی از این جنس، تجربه ای بسیار باارزش است. تجربه فعالیت در حرکتی که رهبر ندارد، ساختارش افقی است و گستره ای به وسعت ایران و گاهی فراتر دارد… چه چیز زنانی را که بارها گرد یکدیگر آمده بودند و تجربه های تلخ و شیرینی از فعالیت های مشترک به جا گذاشته بودند در کنار یکدیگر نگاه داشت؟ راز این همدلی را شاید بیش از هر چیز می توان در خواسته محور بودن کمپین دید. کمپین با بیان خواسته های مشخص و از جنس زندگی روزمره تمام زنان ایران زمین این فرصت را در اختیار همه گذاشت که فارق از دیدگاه ها و گرایش های فکری خود گردهم بیایند و برای دستیابی به قانونی برابر تلاش کنند.»

دلارام علی به سرلوحه قرار دادن قانون در فعالیت کمپین اشاره کرد و گفت: «تجربه تلخ نابرابری به پشتوانه حمایت قانون، تجربه تلخی بود که زنان ایرانی از سر گذرانده بودند، طعم تلخ نداشتن حق طلاق، حق نگهداری و سرپرستی فرزند، ادامه تحصیل، کار یا سفر برای زنان، طعمی آشنا با تمام لحظه های زندگیشان بود. قانونی که شهادت زنان را نادیده می گرفت، آن ها را برای برخورداری از ارث یا دیه، نصف مردان می دید، زنان ایرانی را بسیار آزرده بود. پس تغییر قانون سرلوحه فعالیت قرار گرفت چرا که آن چه بر زنان ایرانی می گذشت اگر چه همیشه از جانب قانون نبود اما همواره توسط قانون حمایت می شد. نادیده گرفتن حقوق زنان، خشونت های خانگی و ناموسی اگر چه گاهی توسط پدرها و برادرها و صاحب کارها اتفاق می افتاد اما همواره مورد حمایت قانون بود.»

این فعال زن که خود به دلیل شرکت در تظاهرات مسالمت‌آمیز زنان در تاریخ ۲۲خرداد ۸۵ در میدان هفت‌تیر تهران، محاکمه گردید، به حضور جوانان در کمپین و فشارهای پی در پی بر این جنبش پرداخت و شیوه های گوناگون فعالیت کمپین در مقاطع مختلف را تشریح کرد. او عرصه فعالیت مجازی بر روی اینترنت را یکی از زمینه هایی دانست که جوانان کمپین در آن قابلیت های خود را نشان داده اند.

دلارام علی از برخوردهای متفاوت مردم نسبت به کمپین صحبت کرد و گفت: «کمپین با استقبال فراوانی از جانب مردم روبه رو شد اما برخوردها همیشه یکسان نبود. برخی کمپین را بی ثمر می دانستند و جمع آوری امضا برای تغییر قوانین را شیوه ای غیرکارآمد می پنداشتند؛ برخی کمپین را در تضاد با باورهای مذهبی خود می پنداشتند و از امضای آن خودداری می کردند، برخی فشارهای امنیتی را دلیل اصلی امضا نکردن خود معرفی می کردند و… اما کمپین با استمرار فعالیت خود یک به یک درها را گشود و با استواری در ادامه راه، مخالفین را متقاعد ساخت. همچنین با دستاوردهایی همچون طرح تغییر قانون ارث و دیه در مجلس و دیگر نهادهای دولتی، فضا تا حدودی به نفع کمپین تغییر کرد. صدای زنان آن قدر بلند بود که دیگر نمی شد گوش ها را گرفت و آن را نشنید.»

وی از دشواری های کار کمپین نیز سخن گفت. از دستگیری ها، بازجویی ها و تهدیدها؛ با این حال به اعتقاد او هیچ یک از این اتفاقات باعث توقف این حرکت نشد.

دلارام علی در انتها به وضعیت عالیه اقدام دوست، هم پرونده ای او در واقعه ۲۲خرداد ۸۵ اشاره کرد و از همه خواست که به سرنوشت وی بی اعتنا نباشند.

با پایان یافتن سخنان دلارام علی، جمعیت حاضر به پاس احترام نسبت به تلاش های این زن جوان، بپاخاستند و همراه با پخش سرود کمپین یک میلیون امضا با کف زدن های ممتد خود از وی قدردانی کردند.

پس از سخنان دلارام علی، گروه رقص «مژگان» از دوسلدورف با لباس های زیبا و رنگارنگ ایرانی به اجرای رقص های محلی ایران پرداخت و شور و شادی به جمع بخشید.

جالب این که این گروه رقص، متشکل از رقصندگان آلمانی، یونانی و اسپانیایی به خوبی از عهده رقص های ایرانی برآمدند طوری که حاضرین در سالن را به وجد آوردند. سرپرستی این گروه را خانم مژگان از دوسلدورف به عهده داشت که نزدیک به ۲۵ سال است به کار آموزش رقص در دوسلدورف مشغول است.

در انتها بار دیگر خانم هایکه کسلر ویرتس، مجری برنامه، به روی صحنه رفت و روز جهانی زن را به همه زنان تبریک گفت.

بدین ترتیب یکی از پرشورترین برنامه های روز جهانی زن در آخن پایان یافت. تاثیر حضور دلارام علی در این مراسم را می توان در ابراز احساسات خانم هیلده شایت، شهردار آخن، در پایان برنامه شاهد بود. او دقایقی چند دلارام علی را در آغوش فشرد و برایش آرزوی موفقیت کرد.

* * * * * *

هشت مارس بارانی در برلین / ژاله طالب جریری

امروز هشت مارس، روز جهانی زن است این روز را به همه زنان و انسانهای آزاده جهان تبریک میگویم. امروز در برلین به مناسبت این روز تظاهراتی بر گزار شد. این تظاهرات به دعوت زنان لزبینهای برلین حول شعار اصلی علیه میلیتاریسم و جنگ سازمان یافته بود. که در ضمن شعارهایی مثل زنان لزبین ترانس علیه پاتریار شات , سکسیسم و راسیسم هم جزو شعارها بود.

این تظاهرات از ساعت ۱۴ در پاریسر پلاتس .با وجود هوای سرد وبارانی با شرکت بسیاری به راه خوذ ادامه داد.
و این هم چند عکس از این تظاهرات.