[سایت میدان زنان:->http://www.meydaan.com/] حضور فعالانه مردان در جنبش زنان به‌تدریج در همه نقاط جهان در حال شکل‌گیری است و این روزها شنیدن اخبار مبارزه‌های مردان برای برقراری عدالت جنسیتی در جوامع، کمتر با حیرت شنوندگان همراه می‌شود. با این وجود، شاید هنوز اعتماد و اعتقاد کافی به اصالت انگیزه‌های حضور مردان در چنین فعالیت‌هایی، در سطح جامعه به طور عام و فعالانِ اغلب مؤنثِ جنبش زنان به طور خاص، شکل نگرفته باشد. به همین سبب گزارش مبارزه‌های مردان برای برقراری عدالت جنسیتی و محو کلیشه‌های جنسیتی شکل گرفته در فرهنگ جوامع مختلف، اهمیت بالایی دارد. این‌که بدانیم در سراسر جهان مردانی هستند که با همه نابرابری‌های جنسیتی مبارزه می‌کنند و جهان را مکانی برابر و ایمن برای هر دو جنس می‌خواهند، بی‌شک در نحوه قضاوت ما نسبت به افرادی از “جنسِ دیگر” تأثیر می‌گذارد و سبب می‌شود آن‌ها را در جبهه مخالف نبینیم و بتوانیم اشتراک منافع انسان‌ها در برقراری آزادی و عدالت را بهتر و بیشتر درک کنیم. به همین جهت تصمیم گرفته‌ایم با ارائه مطالبی از این دست، ضمن فرهنگ‌سازی در زمینه چرایی و چگونگی حضور مردان در جنبش‌های برابری‌خواه جنسیتی که اغلب به “جنبش زنان” معروفند، دیده‌بانی باشیم بر اخبار حضور فعالانه مردان در این جنبش‌ها.
مبارزه مردان با خشونت علیه زنان در هندوستان: “دیگر تنها نیستید”(۱)
Satish Singh، مردی هندی است که مردان را به گسستن از سنت های وحشیانه و حمایت از زنان دهکده‌هایشان تشویق می‌کند. “ما به سراغ زنانی که از سنت‌های خشونت‌آمیز نجات یافته‌اند می‌رویم و به آن‌ها می‌گوییم: “شما تنها نیستید؛ ما در کنارتان ایستاده‌ایم.”
Satish Singh در Uttar Pradesh شمالی زندگی می‌کند. یکی از فقیرترین و مردسالارترین مناطق هندوستان. تنها پنج کشور جهان جمعیتی بیش از این استان دارند. با جمعیتی بیش از ۱۹۰ میلیون نفر، اینجا منطقه بزرگی است که خشونت‌های زبانی و فیزیکی علیه زنان، اعتنای کمتر کسی از ساکنینش را برمی‌انگیزد. این روزها هدف اصلی انقلاب صبورانه Satish Singh، تغییر طرز تفکر مردان درباره خشونت علیه زنان است. او می‌گوید: “قتل بر سر جهیزیه (۲) در روستای من در حال افزایش است. بیش از پنج قتل از این دست روی داده و کسی آن‌ها را خشونت نمی‌داند. حتی پسر عموی خود من همسرش را سوزاند و یا این‌که زنش به خاطر خشونت‌های خانگی دست به خودسوزی زد. با این وصف، کل روستا در این باره سکوت کرد.” Satish که خیلی از این بابت خشمگین بود، مردان روستا را تشویق کرد که خواستار اجرای عدالت شوند. از آن زمان، او جنبشی را آغاز کرده که از مردان می‌خواهد اعتراضشان را نسبت به خشونت علیه زنان نشان دهند و اغلب از طریق مذاکره با مسوولین، از نجات‌یافتگان اعمال خشونت‌آمیز حمایت کنند. این مردان امیدوارند که پسران جوان و مردان دیگر از آن‌ها الگو بگیرند.
امروز شبکه Satish، حرکت مردان برای توقف خشونت علیه زنان، با ایجاد مؤسساتی در بیش از ۱۰۰ روستا، با ده‌ها هزار مرد و پسر جوان در ارتباط است. این مؤسسات، گروه‌های دیده‌بان پیشگیری از خشونتی تشکیل داده‌اند که در موارد مرتبط با خشونت در روستاها مداخله می‌کنند. همچنین این گروه‌ها با دکترها، نیروهای پلیس، وکلا، قضات، رسانه‌ها، مدارس و کالج‌های محلی همکاری دارند تا اطمینان پیدا کنند که روستاهایشان مناطقی عاری از خشونت است. این شبکه سالانه با صدها مورد اقدام به خشونت درگیر است و از سوی دولت خواسته شده که فعالیتش را از ۴۰ ناحیه، به همه ۷۵ ناحیه استان گسترش دهد.
Satish می‌گوید: “زمانی که برای نخستین بار شروع به صحبت با کسانی کردیم که یکی از انواع خشونت را تجربه کرده و نجات یافته بودند و به آن‌ها گفتیم شما تنها نیستید؛ ما در کنار شماییم، فهمیدیم که این زنان می‌توانند با این موارد خشونت بهتر مبارزه و آن‌ها را حل کنند.”
این گروه موفقیت‌های زیادی داشته است. در یکی از موارد که زنی به خاطر جهیزیه سوزانده شده بود و مباشر قتل سعی می‌کرد آن را به صورت خودسوزی جلوه دهد، هیأتی از مردان به نمایندگی از سه ناحیه همسایه به طور مداوم با مقامات محلی دیدار کردند تا مطمئن شوند که فرد گناهکار دستگیر و تنبیه می‌شود. در موردی دیگر هم یکی از گروه‌های شهروندی شبکه به زنی کمک کرد تا شکایتش را نزد مسؤولین مطرح کند. وقتی این زن حاضر نشد امیال جنسی پدرشوهرش را ارضا کند، توسط او از پشت بام به پایین پرتاب شده بود. آسیب‌دیدگی او به‌حدی بود که هردو پایش قطع شد و نیاز به درمان طولانی مدت در بیمارستان داشت. گروه مردان تسهیلات درمانی لازم را فراهم و پای مصنوعی برای او تهیه کرد تا اعتماد به نفس او را بازگرداند.
به‌نظر نمی‌رسد استراتژی‌های خلاقانه شبکه پایانی داشته باشد. پسران جوان و مردان اعتراضشان را به خشونت علیه زنان و تجاوز جنسی به آن‌ها از راه‌های گوناگونی مثل برگزاری کمپین‌ها، جلسات مناظره، مسابقات طراحی پوستر و جلسات پخش فیلم اعلام می‌کنند. نفوذ به رسانه‌ها یک استراتژی کلیدی در این کار است. آن‌ها اغلب روزنامه‌نگاران محلی را آموزش می‌دهند تا به مخاطبین جدیدی دسترسی پیدا کنند. ایده “تغییرِ خود” ماهیت اصلی این جنبش را شکل داده است. “از همان ابتدای کار، ما دریافتیم که این فعالیت نظر مردان را به خود جلب می‌کند چون آن‌ها علاقه دارند خودشان را در نقش حمایت‌کننده ببینند.” Satish ادامه می‌دهد: “پایه فعالیت‌های ما بر این اساس است که زنان خشونت‌دیده درمانده‌اند. فراتر از این اقدامات حامیانه، ما از مردان می‌خواهیم که در روابط خودشان در محل کار و خانه هم این تفکر را به‌کار گیرند.”
” من دارم از راه‌های زیادی برای این کار هزینه می‌پردازم و اغلب هم ناامید می‌شوم. بسیاری از مؤوسسات محلی از آموزش‌های من استقبال نمی‌کنند. خشونت علیه زنان هنوز به عنوان موضوعی زنانه دیده می‌شود که تنها به خانواده‌ها مربوط است.” Satish اضافه می‌کند: “در ابتدای کار، حتی بعضی از گروه‌های فمینیستی با ما مخالفت می‌کردند و می‌پرسیدند که چرا باید منابع محدودشان را برای آموزش مردان، و نه زنان، بکار‌گیرند.” اما در نهایت این کار با گروه‌های زنان و دوستان فمینیست بود که روی زندگی Satish تأثیر گذاشت و چشمانش را باز کرد: “همه این دوستان به من کمک کرده‌اند که انسانیت درونم را آشکار کنم. او می‌گوید: “آن‌ها به من نشان دادند که چگونه مشکلاتم را با دیگران در میان بگذارم.”
و موفقیت‌های شبکه Satish به سرعت در حال تکثیر است. “امروز، خشونت علیه زنان در استان Uttar Pradesh به یک موضوع بحث تبدیل شده. رسانه‌ها در این باره صحبت می‌کنند و دولت موارد مختلفی را به ما ارجاع می‌دهد. اما بزرگترین پیروزی این است که زنان کم‌کم حس کرده‌اند که تنها نیستند. من اطمینان دارم که هیچ مردی خشن زاده نشده است. مردان می‌توانند تغییر کنند؛ تنها به حمایت بیشتری نیاز دارند.”
* * * * * * *
پانوشت ها:
۱- اصل مطلب را در اینجا بخوانید (http://www.worldpulse.com/magazine/articles/not-alone-anymore)
2- این پدیده که به Dowry Killing (http://www.indianchild.com/dowry_in_india.htm) معروف است، در نواحی مردسالار کشور هندوستان شایع بوده، هر ساله به همین خاطر هزاران زن توسط شوهرانشان به قتل می‌رسند. دردناک‌ترن شیوه این قتل‌ها که به سبب کم بودن جهیزیه زنان رخ می‌دهد، سوزاندن عروس‌ها است. بیشتر این قتل‌ها به صورت سوختن‌های تصادفی در آشپزخانه‌ها و یا خودسوزی زنان نمایانده می‌شود. بر اساس آمار دولتی، ۵۳۷۷ مورد از چنین قتل‌هایی تنها در سال ۱۹۹۳ در هندوستان رخ داده که نسبت به سال‌های پیش از آن رشد زیادی داشته است.
