ژانویه ١٩٧٣
۴٠ تشکل زنان همانند “نان و گل رز” در برلین، تشکل منافع و رهایی زنان در ویسبادن، (ازR.A.U. F. تا S.O.F.A. ) اعلام موجودیت می کنند.
در برلین اولین مرکز زنان گشایش می یابد. مجموعا ١٢٠ نفر از زنان این مرکز را در شماره ٢ خیابان هورن در محله کرویتسبرگ پایه گذاری می کنند. مبتکران اصلی آن گروه “نان و گل رز” و زنان همجنسگرای برلین غربی (HAW) بودند. با بنیانگذاری این مرکز زنان همجنسگرای برلین غربی به طور آشکاری از مردان همجنسگرا خود را جدا می کنند و بیش از گذشته نیروی خود را به همکاری با زنان متشکل در مرکز اختصاص می دهند. از ٢۴ مارس ١٩٧٣ تا کنون این مرکز هر روزه باز است.
این فعالین جنبش نوین زنان اما پیشکسوتانی داشته اند: ٧۶ سال پیش از این دوران مبارزات زنانی چون آنیتا آگسپورگ و لیدا گوستاوا هیمن را تاریخ در خود ثبت کرده است که گفته بودند: “ما در هر حال بایستی خانه مخصوص به خود را داشته باشیم.” آنها سال ١٨٩٧ در شماره ٢۵ خیابان پاول در هامبورگ، یک مرکز زنان باز کرده بودند.
١٠- ١٢ فوریه ١٩٧٣
در گردهمایی بزرگ در مونیخ ٣٠ تشکل زنان از همه آلمان و همچنین از پاریس و آمستردام دور هم جمع می شوند. موضوعات گردهمایی در مورد اعتصابات کارگران زن علیه دستمزد پایین نسبت به مردان ، کار مجزا یا همکاری با مردان در جنبش و البته مبارزه با پاراگراف ٢١٨ (ممنوعیت سقط جنین) بود.
آنیه کوهن و آلیس شوارتسر از گروه فرانسوی Mouvement de Libération des Femmes) MLF) همراه با پزشک فرانسوی فریدمن در کنگره شرکت دارند تا روش سقط جنین ” کارمن” را به فمینیست ها و پزشکان زن معرفی کنند. این متد کارا در قطع حاملگی اما هنوز در آلمان به کار گرفته نمی شود. سپس با الگو برداری از مدل آمریکایی بالا بردن خودآگاهی (Consciousness Raising ) ، فمینیست های آلمان در گروههای کاری از تجربه های شخصی در زندگی خصوصی که البته سیاسی محسوب می شوند، صحبت می کنند.
١٧ فوریه ١٩٧٣
زنان همجنسگرای برلین غربی یک اکسیون اعتراضی علیه چندین مطلب که در پی هم در روزنامه «بیلد» منتشر شده بود به راه می اندازند. عنوان این سری “جنایات زنان همجنسگرا” نام داشت و موضوع آن دستگیری دو زن به نامهای ماریون اینز و یودی آندرسن است. این دو زن که عاشق همدیگر هستند با هم ترتیب قتل شوهر خانم اینز که همیشه با وی بدرفتاری کرده و کتک می زده، را داده بودند. روزنامه «بیلد» با این دستمایه سعی می کند به خوانندگانش به خصوص به خوانندگان زن تلقین کند که اگر زنان بدین منظور واکسینه نشوند و اگر آنان در جامعه نقش یک زن سر براه را در خانواده به عنوان همسر و مادرنپذیرند، حتما به جنایتکار تبدیل می شوند. با این اکسیون برای اولین بار در جنبش نوین زنان آلمان، زنان همجنسگرا در افکار عمومی مطرح می شوند و به همران زنان دیگر علیه تبعیض و نیز علیه تبه کار نشان دادن آنان اعتراض می کنند.
پایان فوریه ١٩٧٣
پنجاه نفر دانشجو و دانش آموز همراه با ساق پای خوک و اعلامیه های تشکلی از زنان به نام مبارزه انقلابی با رابطه با ” انتخاب پای زیبا در میان دختران نوجوان” به دیسکوی شماره یک فرانکفورت هجوم می برند. با این شعار: شما اینجا مانند قصابی که پای حیوان را می فروشد پای ما را می فروشید.” این اکسیون از اولین اعتراضات علنی علیه سوء استفاده های روزمره جنسی است.
٨ مارس ١٩٧٣
در فرانکفورت تشکلهای زنان از شورای زنان گرفته تا تشکلهای مدارس عالی و تشکل مبارزه انقلابی، اکسیونهایی علیه سکسیزم به راه می اندازند. با رنگ روی شیشه های بوتیک ها می نویسند ” ما عروسک نیستیم” و با یورش گروهی به داخل پلی کلینیک، القای پاراگراف ٢١٨ را خواستار می شوند و می خواهند سقط جنین و همچنین قرصهای پیشگیری از طریق بیمه های درمانی پرداخت شود. همچنین صدای خود را در مطالبه فضاهایی برای خانه های زنان رساتر می کنند.
پایان مارس ١٩٧٣
تشکلهای زنان در مقابل تشدید سیاست ضد سقط جنین کلیسای کاتولیک واکنش نشان می دهند و کمپین کناره گیری از کلیسا را به راه می اندازند. ” آیا ما زنان همچنان باید این کلیسا را حمایت کنیم آیا ما باید این موسسه مردانه را تأمین اقتصادی کنیم؟ در حالیکه با شاغل بودن ما زنان همچنان مخالفت می کند، آموزش را به ما روا نمی دارد، اجازه نمی دهد از بارداری جلوگیری کنیم. به طور خلاصه کلیسایی که ما را در خانه حبس می کند تا آشپزی کنیم، از بچه ها مراقبت کنیم و قبل از هر چیز محکوم هستیم که بچه بزاییم.”
هنگام خواندن خطابه اسقف اعظم در کلیسای بزرگ فرانکفورت در حمایت از پاراگراف ۲۱۸ حدود ۱۰۰ نفر از زنان هجوم می آورند و با همصدایی بلندی مانند آواز کر می گویند: ” به دنیا نیامده ها حفاظت می شوند، آنها که به دنیا آمده اند از دایره حفاظت خارج می شوند” . با دخالت پلیس ٣١ زن و ٢٠ مرد بازداشت می شوند.
١۴ آوریل ١٩٧٣
هفتاد نفر از زنان با کیسه های آرد، ماکارونی پخته شده و پودر بچه گردهمایی سالانه اتحادیه پزشکان محافظه کار ایالت هسن را به هم می ریزند. پزشکان این اتحادیه بارها خودشان را در مقابل مهلت درخواستی برای سقط جنین قرار داده و متد کارای “کارمن” در سقط جنین را بلوکه کرده اند. با یک همه پرسی از پزشکان که در روزنامه بیلد آمده ۶٣ درصد از جمله پزشکان همین اتحادیه گفته اند که حاضر نیستند سقط جنین را مگر از روی ضرورتهای پزشکی قبول کنند.
ماه مه ١٩٧٣
تشکلهای زنان در همه آلمان به مناسبت روز مادر اکسیونهایی با این شعار به راه می اندازند ” ما حقوق خودمان را می خواهیم، گل رز نمی خواهیم.”
۵ و ۶ مه ١٩٧٣
١۵ مه ١٩٧٣
زمان اشغال خانه های خالی. زنان و مردانی از گروههای آلترناتیو ( گروههایی با گرایش سیاسی خاص) خانه های خالی، اغلب ساختمانهای متعلق به محتکران را اشغال می کنند تا فضاهایی با هزینه پایین به چنگ بیاورند. تشکلهای زنان هم شروع به اشغال خانه های خالی می کنند. در برلین اولین اشغال زنان با هجوم پلیس با دو آبپاش به اتمام می رسد. یک گروه زنان جوان از دانشجویان و کارمندان اما موفق می شوند یک خانه خالی در خیابان فرایهر فوم اشتاین به منظور زندگی جمعی اشغال کنند.
۴ ژوئن ١٩٧٣
بزرگترین سازمان امریکایی زنان به نام سازمان ملی زنان (NOW) فراخوانی به منظور برنامه ریزی برپایی اولین کنفرانس بین المللی فمینیستی در کمبریج امریکا می دهد. ٣٠٠ شرکت کننده از همه دنیا تصویب می کنند با توجه به اینکه سال ١٩٧۵ از جانب سازمان ملل به عنوان سال زن در نظر گرفته شده، سال آینده را در بلژیک یا سوئد اولین کنفرانس فمینیستی بین المللی زنان را بر پا کنند. جان لنون در کنار یوکو اونو تنها شرکت کننده مرد این گردهمایی است.
٢ ژوئن ١٩٧٣
با برپایی یک راهپیمایی بزرگ در بن زنان از همه آلمان اجازه سقط جنین در ماههای اول بارداری را مطالبه می کنند. مجلس آلمان قرار است در طول سال جاری در مورد اصلاح پاراگراف ٢١٨ تصمیم گیری کند. ویلی برانت صدر اعظم المان است او ائتلاف سوسیالیست ـ لیبرالها را اداره می کند. بر مبنای یک همه پرسی ٨٣ درصد زنان آلمان مخالف ممنوعیت سقط جنین هستند. کلیسای کاتولیک موافق این ممنوعیت است، سوسیال دمکراتها تردید دارند و فقط لیبرالها آشکارا مخالف ممنوعیت سقط جنین و طرفدار آزادی آن در ماههای اول بارداری هستند.
عید گلریزان ١٩٧٣
به مناسبت دومین گردهمایی فرا منطقه ای عید گلریزان زنان همجنسگرای غرب برلین که پنجاه زن در آن شرکت می کنند و برای اولین بار این تشکل زنان گردهمایی مستقل خودش را تدارک می بیند. این زنان یک گروه کاری با عنوان “از ضرورت همجنسگرایی تا فمینیست شدن” درست می کنند و توضیح می دهند: “در جامعه پدرسالار ما، زنان و به خصوص زنان همجنسگرا نه به عنوان یک فاعل مستقل که بتواند علایق و منافع خودش را به تحقق برساند بلکه به عنوان یک کالا و آن هم وسیله تفریح مردان به شمار می رود. زنان همجنسگرا بایستی عملکرد نقشهای جنسیتی نرم شده را شناسائی کنند و خودشان را از این کلیشه ها رها کرده و با آن مقابله کنند.” در طول برگزاری این گردهمائی توسط شبکه اول تلویزیون آلمان (ZDF) فیلمی با نام “لطافت و طغیان” تهیه می شود.
ژوئیه ١٩٧٣
تشکلهای زنان برلین با اکسیونی از کارت پستالهای ” زنان در فیلمهای تبلیغاتی” اعتراض علیه فیلمهای تبلیغاتی سکسیستی را آغاز می کنند. آنها از شبکه تلویزیونی برلین آزاد می خواهند که بیش از این یک موسسه را که هزینه اش از بودجه عمومی تامین میشود را در اختیار تبعیض علیه زنان قرار ندهد.
مجلس نمایندگان آلمان چهارمین لایحه اصلاحی مجازات سوء استفاده جنسی را که شامل انتشار پورنوگرافی بزرگسالان هم می شود به تصویب می رساند. در بدو امر فمینیست ها هم این قدم را به عنوان رهایی جنسیتی تهنیت می گویند. دو سال بعد معذلک به دلیل پخش فیلمی به نام سرگذشت O اولین اعتراض جدی علیه پیامدهای این لایحه اصلاحی صورت میگیرد و اقدامات جدی تری از تنها رفرم در این مورد مطرح میشوند.
در حزب سوسیال دمکرات یک گروه کاری زنان سوسیال دمکرات پایه گذاری می شود. در لودویگ هافن اولین کنگره آنها با شعار ” غلبه بر تبعیض” برگزار می شود.
تابستان ١٩٧٣
درجزیره دانمارکی فمو زنان بسیاری از کشورهای اروپایی در اولین اردوگاه بین المللی زنان گرد هم می آیند. این گردهمایی که ابتکار زنان فمینیست اسکاندیناوی بود به سرعت به افسانه ای تبدیل می شود. زنان از همه اروپا و حتی از امریکا از تابستان سال بعد هر سال تابستان به این جزیره می آیند تا چند هفته ای از زندگی را در این سرزمین زنان لذت ببرند. رویاپردازی از مادرسالاری گذشته و سرزمین زنان در آینده جان می گیرد. اولین شکافها بین کسانی که طرفدار جدایی زن و مرد هستند و آنان که خواهان برابری زن و مرد هستند پدیدار می شود. گروه اول می خواهند خودشان را کاملأ از مردان جدا کنند و خود را در مناطق مخصوص زنانه منزوی کنند. گروه دوم می خواهند با اقدامات مؤثر در جامعه در جهت رسیدن به برابری زنان و مردان همچنان به فعالیت خود ادامه دهند.
موجی از اعتصابات زنان آغاز می شود. ١۶ ژوئیه تقریبأ ۴٠٠٠ کارگر زن کارخانه لیپشتتاهِلاِورک وارد اعتصاب می شوند. دلیل این اعتصاب افزایش دستمزد در قسمت تولید ابزار کارخانه بود که فقط به نفع مردان بود و اکثریت زنان که اکثریت آنها هم زنان خارجی بودند از این افزایش دستمزد چیزی نصیبشان نمی شد. ١٣ اگوست ٢٠٠٠ کارگر زن کارخانه نویسرفرگازرفابریک پیربورگ برای افزایش دستمزد تا یک مارک برای یک ساعت و لغو گروه بندی تبعیض آمیز در پرداخت دستمزد اعتصاب می کنند. این زنان که ١۶٠٠ تن از آنان تبعه ترکیه، یونان و ایتالیا هستند در مبارزه خود پیروز می شوند. در کارگاه هرنر اُپتال ورکن ٣٠ کارگر زن برای افزایش دستمزد متناسب با تورم مبارزه می کنند. در کلن زنان دوزنده موفقیت آمیز علیه افزایش سرعت کار اعتراض می کنند.
زمان آن رسیده که چپ ها از گروههای پراکنده مائوئیستی، غیر دگماتیستی و کمونیستی با تئوری خداحافظی کرده و خود را وقف پراتیک و عمل کنند. بسیاری از آنان با هدف تحریک طبقه کارگر در کارخانه ها، کارگاهها و تولیدی ها مشغول به کار شدند. از جمله این فعالان چپ، زنانی هستند که کارگران زن در اولویت و هدف آنان قرار دارند. اعتصابات نه همیشه ولی گاهی اوقات ابتکار و سازماندهی همین فعالین چپ است.
سپتامبر١٩٧٣
در فرانکفورت دومین مرکز زنان در آلمان گشایش می یابد. مبتکران آن بیشتر از شورای زنان و تشکل مبارزه انقلابی هستند. بنیانگذاران این مرکز خروج زنان از انزوا، به جریان انداختن ادبیات زنان و تشکیل گروههای گفتگوبه منظور بالا بردن خودآگاهی را از اهداف این مرکز اعلام می کنند.
اکتبر١٩٧٣
مجله زنانه “زنان با هم قدرتمند هستند” منتشر می شود. پیشگیری از حاملگی، پاراگراف ٢١٨ تا همجنسگرایی و اعتصاب زنان و تجربه های جزیره زنان از موضوعات این مجله هستند. این مجله به صورت دوره ای توسط تشکلهای متفاوت از شهرهای مختلف تولید و منتشر می شود و تا سال ١٩٧۶ روی هم ٨ شماره از آن بیرون می آید.
١۵ ـ ١۶ نوامبر ١٩٧٣
در سینمای اَرزنال برلین اولین سمینار بین المللی فیلم زنان برگزار می شود. عنوان سمینار “مستندسازی و فیلمهای هدفدار در مورد شرایط زنان” است و سازمان دهندگان آن هلکه ساندر وکلودیا آلمن هستند. زنان در مبارزه کاری، زنان در تصویر سازیهای مطبوعات، پاراگراف ٢١٨، جنسیت، نقش جنسیتی و جنبش زنان در اروپا و امریکا موضوعاتی هستند که این سمینار چهار روزه به آن می پردازد.
نوامبر ١٩٧٣
در مرکز زنان برلین دو زن امریکایی از مرکز سلامتی زنان لس آنجلس یک معاینه از خودرا با وسیله پزشکی[ اسپکلوم->http://en.wikipedia.org/wiki/Speculum_(medical)] به معرض نمایش می گذارند. سیصد تماشگر زن در این مرکز در خیابان هورن برای مشاهده ازدحام می کنند. دو سال پس از اینکه جنبش فمینیستی سلامتی زنان در آمریکا با هدف کمک به خود در مسائل پیشگیری ، حاملگی، سقط و بیماریهای زنان شروع شده، اکنون این جنبش در آلمان آغاز می شود. از سال ١٩٧۶ در برلین مجله سلامتی زنان CLIO منتشر می شود. همچنین سال ١٩٧٧ مرکز فمینیستی سلامتی زنان در برلین گشایش می یابد.
