نامه‌ی نسرین ستوده به مناسبت خودسوزی سحر خدایاری و صدور احکام سنگین
هم‌‌میهنان گرامی و فعالان حقوق بشر!
در زیر رگبار عجولانه‌ی احکام قضایی که بر سر فعالان مدنی و سیاسی باریدن گرفته است؛ دادگاه انقلاب با هدف حفظ نظام، کشور و ارزش‌های انسانی را نادیده انگاشته است.
سحر خدایاری، دختر آبی که در اعتراض به روند ظالمانه‌ی پرونده‌اش، دست به خودسوزی زده بود، خواسته‌ای جز ورود به استادیوم نداشت و معلوم نیست چرا باید در دادگاه انقلاب محاکمه می‌شد. حال معلوم شده است ۶ نفر دیگر نیز به همین اتهام که مطابق قانون جرم نیست بازداشت و به زندان قرچک فرستاده شده‌اند.
روند تعقیب، احضار، بازخواست و تهدیدهای مداوم بازجویان و قضات، سحر خدایاری را که شهروندی عادی با خواسته‌ای به غایت معمولی بود به سمت خودسوزی سوق داد.
در میانه‌ی صدور احکام دو رقمی و چند سده حبس برای جوانان کشورمان به جرم دفاع از حقوق کارگران، زنان، و حق ورود به ورزشگاه، سخن گفتن از فشار روانی ماهها تعقیب کیفری، احضار، صدور کیفرخواست و محاکمه که سحر با آنها دست به گریبان بوده است، طنز ظریفی به نظر می‌رسد. اما تحمل تعقیب کیفری، برای شهروندان اساسا سخت است که در اعلامیه‌ی جهانی حقوق بشر و قانون اساسی کشورهای مختلف، تعقیب کیفری افراد محدود به شرایطی شده است که در مورد سحر به هیچوجه مصداق نداشت.
من ضمن عرض تسلیت صمیمانه به خانواده‌ی سحر عزیز، جامعه‌ی ورزشی و جامعه‌ی حقوق بشر، توجه عمومی را به فشار فزاینده‌ی دادگاه انقلاب که قریب ۴۰ سال است موضوعیت خود را از دست داده است، جلب می‌نمایم.
در پایان ذکر این نکته را لازم می‌دانم که باید هرچه زودتر دست از پیگرد قضایی زنانی که به جرم ناکرده و با هدف تماشای فوتبال بازداشت می‌شوند؛ برداشته شود.
با آرزوی آزادی و برابری برای زنان و مردان کشورمان
شهریور / ۹۸
اوین – بند زنان
نسرین ستوده