[گورین بو یه‌کسانی->http://kurd4change.blogfa.com/] : کمپین “یک میلیون امضاء برای تغییر قوانین تبعیض‌آمیز” نیاز همه‌ی زنان ایرانی‌ست. زنانی که در مرزهای جغرافیایی مشترکی با هم زندگی می‌کنند. تفاوتی نیست میان زن کُرد و بلوچ و ترک و لر و فارس، زیرا این قانون‌ها برای همه مشترک است و همه‌ی اقشار جامعه را در بر می‌گیرد از قومیت‌ها و طبقات. تفاوتی نیست میان زن غنی و بی‌نیاز با زن تهی‌دست.
اما در موطن من کردستان، مشکلات زنان آن‌قدر عدیده است که به راستی موارد مطرح شده در کمپین را کم‌‌رنگ می‌کند. فراموش نمی‌کنم روزی که کارگاه کمپین را برای زنان گذاشته بودیم. بعد از به پایان رساندن کلاس یکی از زنان با تمسخر به من گفت: “همه‌ی حرف‌های‌تان درست و زیباست، اما خانم ما خدا خدا می‌کنیم که طلاق‌مان ندهند، یک زن بیوه در جامعه چه می‌تواند بکند، کجا می‌توانیم برویم؟ به کی می‌توانیم پناه ببریم؟ ما خود در جامعه جایی نداریم، چه برسد به این‌که فرزندان‌مان را نگه داریم!؟
اقتصاد و عدم امنیت اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی به شیوه‌ی وحشتناک چنگال‌های خود را در بدنه جامعه ما فرو برده که زنان ما را یارایی نیست. سنت و دگماتیسم و مذهب و عدم آموزش صحیح فرهنگی و بهداشتی زنان و تسلط فرهنگ‌های دیگر همه جزو مواردی‌ست که زنان ما را در فشارهای روانی و بن‌بست‌های روحی قرار می‌دهد که در نهایت منجر به خودسوزی و خودکشی می‌شود.
قتل‌های ناموسی به هر بهانه‌ا‌ی، سایه شومی‌ست بر سر بسیاری از زنان و دختران ما، گویا کشتن زنان دیگر امری عادی تلقی می‌شود، زیرا این پدیده‌ی شوم به دفعات دارد تکرار می‌شود و کسی نیست که جلودارش باشد، جالب است که بگویم حامیان این قصاوت، قانون و عرف و شرع و حتا در پاره‌ای موارد فرهنگ عامه است.
در هفته گذشته در شهر سنندج ۲ دختر جوان تنها به علت پافشاری بر خواسته‌ی خود، که ازدواج با مرد مورد علاقه‌شان بوده است، کشته شدند و در مهاباد به همین علت، دختری قطع نخاع شده است.
ختنه، یکی دیگر از مواردی‌ست که خشونتی پنهان را در خود دارد. قربانیان این فاجعه‌ی بربریت تنها زنان هستند. و هنگامی که برای رفع این همه درد و بیماری تلاش می‌کنیم بلافاصله به اتهام سیاسی ممنوع فعالیت می‌شویم و پافشاری کردن، زندان و دستگیری‌مان را سبب می‌شود.
گفتیم خشونت پنهان، ما زنان کُرد به مانند همه مادران خواستار آن هستیم که فرزندان‌مان به زبان مادری خود بخوانند و بنویسند و فکر کنند. و این حق انسانی ماست و حق داریم که به مانند یک انسان برابر با همه‌ی انسان‌ها در سراسر جهان در کنار آموزش‌های دیگر فرزندان‌مان به زبان خود بیاموزند. اصل ۱۵ قانون اساسی و هم‌چنین کنوانسیون حقوق بشر این اجازه را به من زن کُرد می‌دهد. پس ما این خواسته‌ها را افزون بر موارد کمپین خواهانیم.
ما زنان کُرد، ضمن تائید و تأکید بر موارد کمپین یک میلیون امضاء و اساس دانستن آن خواهان حل معضلات و دردهای خود نیز هستیم. ستم زن کُرد ستم مضاعف است، ستم ملی در چارچوب مرزهای جغرافیایی ایران ستمی است که دردهای ما را چند برابر می‌کند.
در خاتمه لازم است که یادی نیز داشته باشیم از ۲ فعال جنبش زنان کُرد روناک و هانا، که هم اکنون به علت پافشاری بر خواسته‌های انسان دوستانه‌ی خود در زندان به سر می‌برند.
نگین شیخ‌الاسلامی
موسس و دبیر انجمن زنان آذرمهر
