خانواده بهارلو/ ناهید کشاورز

خانه خانواده بهارلو آپارتمان نسبتا بزرگ چهاراتاقه ای است در طبقه همکف در منطقه ای پردرخت و کم جمعیت. خانه حیاطی دارد با یک درخت سیب که چند دانه میوه اش هر ساله نرسیده بر درخت می پلاسند و بوته گل رز قرمزی که گلهای درشت می دهد. دیوارهای حیاط با شمشاد های بلندی پوشیده شده اند .در گوشه های چمن شمعدانی های رنگارنگی کاشته شده که زیبایی خاصی به حیاط می دهد.در ایوان آن چند صندلی پشت بلند با تشک های ابری وروکش های گلدار گذاشته شده و یک میز کوچک فلزی در میانشان.

دراتاق نشیمن دو کاناپه چرمی خردلی رنگ عمود برهم چیده شده اند و تلویزیون با وسائل صوتی متعدد در زیر آن بزرگترین دیوار اتاق را اشغال کرده است . در کنار دیوار دیگر اتاق کمدی قرار دارد که روی آن عکس های خانوادگی گذاشته شده . این اتاق محل تجمع افراد خانواده بعد از شام است که معمولا در آشپزخانه صرف می شود. انتخاب برنامه های تلویزیون مثل حکومتی است که به تناسب قدرت در میان افراد خانواده دست به دست می شود. خانم بهارلو از این حکومت نه سهمی دارد و نه سهمی می خواهد ، او کمتر از بقیه برای تماشای تلویزیون وقت دارد.

امروز مثل بیشتر اوقات آقای بهارلو وقتی ازسر کار بر می گردد تا آماده شدن شام که به دلیل وسواس همسرش در نظافت و پاکیزگی زیاد طول می کشد ،از غیبت بچه ها در اتاق نشیمن استفاده می کند و اخبار تلویزیون را نگاه می کند و در نیمه های اخبار دخترش ندا از راه می رسد و بی آنکه توضیحی بدهد، کنترل تلویزیون را بر می دارد تا کانالی که سریال مورد علاقه اش را نشان می دهد نگاه کند. با عوض شدن کانال تلویزیون صدای آقای بهارلو بلند می شود که به حرکت دخترش اعتراض می کند و صدای او بلندتر که هر روز باید برای نگاه کردن سریالش چانه بزند و چند لغت تند آلمانی در اعتراض به پدرش می گوید . خانم بهارلو که این جر و بحث ها برایش آشنا است برای اینکه کار بالا نگیرد از آشپزخانه همسرش راصدا می زند .

آقای بهارلو در آشپزخانه به همسرش می گوید:« همه اش تقصیر توست ، تو اینطوری تربیتشون کردی، همه اش از اینا دفاع کردی،هر کاری کردن هیچی نگفتی ، دو تا بچه لوس بارآوردی که خودت هم تو کارشون موندی .» خانم بهارلو سکوت می کند. میز غذاخوری را برای چندمین بار دستمال می کشد، بشقابها را می چیند و از همسرش می پرسد:« دستاتو شستی ؟» آقای بهارلو نانی را که از ظرف نان برداشته روی میز پرتاب می کند و با لحنی تند می گوید:« مگه من بچه ام که ازم این سئوالها را می کنی ؟ بله شستم ، این وسواس تو داره پدر همۀ ما را در میاره ». خانم بهارلو قبل از اینکه لیوانها را روی میز بگذارد آنها را جلوی نور می گیرد تا از تمیزیشان مطمئن شود و چیزی نمی گوید .آقای بهارلو با لحن ملایم تری می پرسد :« بابک کجاست نمیاد شام بخوریم ؟» خانم بهارلو می گوید:« نه رفته باشگاه دیرتر میاد ما شاممون را می خوریم »، بعد دخترش ندا را صدا می زند ، ظرف خورشت بادمجان را که روی میز می گذارد باز هم صدا می زند:« ندا چرا نمیای ، سرد شد غذا» . ندا به آشپزخانه می آید ،تلفن دستی اش را به گوشش چسبانده غذا را که می بیند می گوید:« اه ، بازم خورشت بادمجون که بابا خان و بابک دوست دارن ، من که نمی خورم » بعد به سمت کمد آشپزخانه می رود و پاکت چیپس را بر می دارد و بیرون می رود. آقای بهارلو با تعجب نگاهش می کند و همسرش آرام جوری که فقط آقای بهارلو بشنود می گوید:« سر به سرش نذار ، تو سن بلوغه ،همه بچه ها تو این سن اینجورین ». آقای بهارلوبا اینکه از رفتار دخترش عصبانی است ، ترجیح می دهد زودتر شام بخورد تا در مورد تربیت بچه ها حرف بزند. وقتی غذا را در بشقابش می کشد و لقمه ای هم در دهان می گذارد ،خانم بهارلو با دستمال اجاق را تمیز می کند ، آقای بهارلو با دهان پر می گوید:« بابا ول کن بیا بنشین ، موقع غذا هم ول نمی کنی ، راستی به بچه ها که چیزی در مورد کار من نگفتی ؟» خانم بهارلو دستش را می شوید ، خشک می کند ، روبروی آقای بهارلو می نشیند و می گوید:« نه نگفتم ، خبر تازه ای نیست ؟یعنی میخوان این همه آدم را از کار بیکار کنن ؟حالا تو فکرش را نکن، انشاالله یک کار دیگه پیدا می کنی ، هنوز شش ماه وقت داری »آقای بهارلو قاشقی ماست کنار بشقابش می ریزد و چشمش به همسرش می افتد که با بی میلی قاشقی غذا در دهان می گذارد، می خواهد بگوید که دوباره کار پیدا کردن در ۵۴ سالگی برای او غیر ممکن است، ولی نمی گوید و هر دو غذایشان را در سکوت می خورند .سکوتی که برای هر دو آشناست ، سکوتی که اگر حرف بچه ها آنرا نشکند همه جا سایه می اندازد . بعد از غذا آقای بهارلو به اتاق نشیمن می رود که تلویزیون در آنجا روشن مانده و ندا در اتاق خودش تلفنی حرف می زند و می خندد.

یکساعتی آقای بهارلو روی مبل جلوی تلویزیون خوابش می برد و همسرش همچنان در آشپزخانه است .بابک با سر و صدا وارد خانه می شود ، مادرش از آشپزخانه صدا می زند که :« کفشا و ساکت را هم همونجا دم در بذار، دستاتو بشور، بیا شام بخور».

بابک سرش را تکان می دهد ، و فکر می کند باز شروع شد. وقتی به آشپزخانه می آید ، سلام می کند وبلافاصله می پرسد:«مامان به بابا گفتی؟» خانم بهارلو جواب می دهد:« نه نگفتم ، وقت مناسبی پیش نیومد.» بابک کنار مادرش می ایستد و با لحن تندی می گوید:« خودم میگم ، انگار چه چیزی مهمیه که باید اینقدر صبر کرد ، زندگی منه به کسی ربطی نداره» خانم بهارلو یواش می گوید:« هیس ، تو اتاقه می شنوه ،زندگی خودمه ، زندگی خودمه ، چطور وقتی پول می خوای زندگی خودت نیست .مشکلاتتون مال ماست ولی تصمیم که میگیرین به ما ربطی نداره ، حالا شامت را بخور ، کجا می بری بشقابتو ، همینجا بخور» بابک جواب نمی دهد و بادست دیگرش شیشه کوکاکولا را هم برمی دارد تا به اتاق نشیمن برود.

خانم بهارلو دو استکان چای می ریزد ،در سینی می گذارد با قندانی که قبل از گذاشتن در سینی دورش را دستمال می کشد . ندا وقتی برادرش را با بشقاب غذا دم در آشپزخانه می بیند غر می زند که :« فقط من تو این خونه باید گشنگی بکشم ، مامان از بابا پرسیدی ؟ اه، چقدر طولش می دی ، من باید به آنا خبر بدم ، وای دیونه شدم از دست شماها». ندا هم به اتاق نشیمن می رود. بابک در اتاق نشیمن بشقابش را روی میز شیشه ای می گذارد ، به پدرش سلامی می کند و بلافاصله کنترل تلویزیون را ازکنار دست او برمی دارد و می گوید:«بایر مونیخ بازی داره امشب» و تقریبا پشت به پدرش می نشیند و زل می زند به تلویزیون. آقای بهارلو که همسرش کنارش روی مبل نشسته است استکان چای را از سینی برمی دارد و بی آنکه کسی طرف گفتگویش باشد می گوید:« حسرت به دلم موند ما چهارتا با هم بنشینیم و یک فیلم خوب نگاه کنیم ،یک کمی با هم حرف بزنیم ،تو خونه ما هرکی ساز خودش را می زنه ، به ما میگن ناسلامتی خانواده » بعد رویش را به بابک می کند که غرق در تماشای بازی فوتبال است و می گوید:« بابک به آقاجون زنگ زدی حالش را بپرسی ؟»بابک که از هیجان مسابقه فوتبال کمی از صندلیش بلند شده با بی حوصلگی می گوید: « نه ».آقای بهارلو به همسرش نگاه شکوه آمیزی می کند.ندا که از زیر چشم این نگاه را می گیرد همانطور که با تلفن دستی اش بازی می کند می گوید:« بابک هیچوقت حرف کسی را گوش نمیکنه ». بابک که اظهار نظر ندا برایش زیاد می آید با خشم بر می گردد و می گوید:« تو حرف نزن ، تو که اصلا نمی فهمی تو این خونه چه خبره ،اصلا مشقاتو نوشتی که داری فقط با تلفنت بازی می کنی ؟ بابا آخه تلفن کنم چی بگم ؟ آقاجون که اصلا منو نمی شناسه»

آقای بهارلو دستی به سرش که موهای جلوی آن ریخته است می کشد و با عصبانیت می گوید: « نشناسه که نشناسه تو باید ادب و احترامت را نشون بدی. او ترا نمی شناسه من که می شناسم ، مادرجون که می شناسه، معرفت نداری، خانواده دوزاربرات ارزش نداره ، گه به گور این خراب شده بکنن که همۀ عاطفه ها را از بچه ها گرفته » ندا که تلفنش را کنار ش گذاشته از مادرش می پرسد:« عاطفه یعنی چی ؟» آقای بهارلو صدایش را بلند می کند و می گوید:« یعنی اینکه تو زبون مادریت هم یادت رفته ، یعنی اینکه من و مادرت بمیریم هم عین خیالت نیست ، یعنی اینکه صبح تا شب فقط فکر قر و فرخودتی » خانم بهارلو کلافه است ، دستهایش را بهم می مالد ، بابک صدای تلویزیون را کم کرده و ندا از جایش بلند شده تا برود که آقای بهارلو دوباره فریاد می زند:« بگیر بنشین ،کدوم گوری میخوای بری . این توقع زیادیه که به پدربزرگتون که در حاله مرگه یک تلفن بزنین ، زیاده؟».

بابک تلویزیون را خاموش می کند. ندا دم در اتاق می ایستد ، خانم بهارلو لرزش دستهای همسرش را می بیند که استکان چای را در سینی می گذارد ، ضربان قلب خودش زیاد می شود ،دلش آشوب می شود و فکر می کند بازهم شروع شد. آرزو می کند جای دیگری بود، یک جایی که هیچکس او را نمی شناخت . حواسش از اتاق پرت می شود ،حرفهای آنها را نمی شنود ،صورت همسرش را می بیند که از خشم قرمز شده است و دستهای بابک را که روبروی پدرش ایستاده بالا و پایین می روند و ندا با قیافه درهم در و دیوار را نگاه می کند. خانم بهارلو به ذهنش فشار می آورد تا به یادش بیاید چه وقت زندگی آرامی داشتند؟ دلش می خواهد یادش بیاید آخرین بار کی با همسرش در مورد خودش حرف زده بود ؟ دوباره دلشوره ، کاش می توانست فریاد بزند بس کنید ، فریادی که هیچوقت بیرون نیامده دوباره فرو خورده میشود.

زنگ تلفن ندا حواس خانم بهارلو را به اتاق برمی گرداند و صدای بابک را می شنود :« چرا من باید با پدر بزرگی که ۱۰ ساله ندیدمش و الان آلزایمر داره و منو نمی شناسه تلفن کنم . این چه ربطی به رابطه ام با تو داره . مشکل رابطه من و تو چیزای دیگه است . همه اش غر می زنی که ما چرا کارایی که تو دوست داری نمیکنیم ؟ چرا با هم فیلم نگاه نمیکنیم ؟ خوب تو چکار می کنی برا ی اینکه رابطمون بهتر بشه ؟ تو خودت چکار می کنی که زندگیت بهتر بشه ؟ می خوای ما ایرونی باشیم ولی من چه میدونم ایرونی بودن چه جوریه ، میرم بیرون میزنند تو سرم که خارجیم میام خونه تو میگی آلمانیم . اگه زندگی ایرونی اینه که ما داریم من نمی خوامش »آقای بهارلو فریاد می زند :« بس کن دیگه نمیخوام بشنوم»

بابک با عصبانیت از اتاق بیرون می رود ، بشقاب غذای نیمه خورده اش روی میز می ماند. ندا هم همراه بابک از اتاق بیرون می رود. خانم بهارلو بشقاب غذا را جمع می کند و به آشپزخانه می رود.

خانه بهارلو دوهفته بعد

آقای بهارلو در حیاط نشسته است،با اینکه ساعت نه شب است ولی هوا هنوز روشن وملایم است ، از نادر مواقعی است که اوسیگار می کشد و به شمعدانی ها خیره شده است .خانم بهارلو به حیاط می آید و پیراهن سیاه آقای بهارلو را که اتو زده است نشان می دهد و می گوید:« فردا صبح بپوش، چمدونت را بستم ، بلیط و پاسپورتهایت را هم روی میز گذاشتم .» آقای بهارلو چیزی نمی گوید. بابک به حیاط می آید ، نگاه غمگینی به پدرش می اندازد و می پرسد:« چند روز می مونی ؟» جواب پدر در صدای ندا که به حیاط آمده و با تغیر به مادرش می گوید:«شلوارم را هنوز نشستی ؟ همه جا را می شوری غیر از لباسهای مرا…» گم می شود .صورت خانم بهارلو قرمز می شود ،لبهایش می لرزد ،ضربان قلبش بالا می رود و در آنی همه وجودش اضطراب می شود وناگهان لیوان چای دستش را به سمت باغچه پرت می کند ، صدای هق هقش بلند می شود و میان گریه می گوید:«راست می گی ، دائم دارم تمیز می کنم ، ولی نمی فهمی که اضطراب دارم که دارم دیونه میشم از بس همش میون شماها واسطه شدم،از بس همش باید نگران رابطه شما با باباتون باشم، من مردم ازدستتون می فهمی » گریه خانم بهارلو بیشتر می شود ، دستمالی از جیبش در می آورد و جلوی صورتش می گیرد. آقای بهارلو و بچه ها حیران نگاهش می کنند ، هیچکس از جایش تکان نمی خورد و او میان گریه به همسرش نگاه می کند و می گوید:« می دونستی بابک نمی خواد بره دانشگاه ، می دونستی میخواد دی جی بشه ، می دونستی رفته اسمش را برای یک دوره نوشته ؟» رنگ بابک می پرد . ندا بطرف مادرش می رود و با صدای کشداری می گوید:« مامان» خانم بهارلو او را پس می زند ، آقای بهارلو دوباره به باغچه خیره مانده ، خانم بهارلو فریاد می زند:« چرا هیچی نمی گی؟» همسرش رویش رابه طرف او بر می گرداند از جیب پیراهنش کاغذ تا شده ای را بیرون می آورد و می گوید:« می دونستم ، دیروز این نامه را دیدم کاغذ پذیرش بابکه ، می خواستم ببینم کی بالاخره به من میگین. چقدر میخواین پنهانکاری کنین » بابک هنوز رنگ به چهره ندارد ، ندا دور از مادرش ایستاده و تلفنش را در جیب شلوارش گذاشته . خانم بهارلو آرام اشک می ریزد. آقای بهارلو از جایش بلند می شود به اتاق نشیمن می رود و عکس پدرش را روی کمد اتاق جلوی بقیه عکس ها می گذارد ، به اتاق خواب می رود ، پیژامایش را می پوشد و روی تخت دراز می کشد ، نمی داند چه وقت خوابش می برد و آمدن همسرش را هم متوجه نمی شود.

چند ساعت بعد وقتی هراسان از خواب می پرد ، چشم هایش گشاد شده اند و بی هدف در اتاق دو دو می زنند. خیس عرق شده است، در جایش نیم خیز می شود ، همسرش دستش را می گیرد و می گوید:« خواب دیدی ، چیزی نیست ..» صدای زنش را نمی شنود ، دهانش خشک شده است.

او خواب دید پسرش روی صخره بلندی در پشت یک دستگاه بزرگ موسیقی نشسته است و صدای موسیقی بلندتر و بلندتر می شود ، پدرش در نزدیکی پسرش بر لبه صخره ایستاده است وچیزی می گوید صدایش شنیده نمی شود ، پدرش در حال افتادن است ،اومی خواهد پسرش را صدا کند تا دست پدربزرگش را بگیرد ولی صدا از گلویش بیرون نمی آید .پسرش او را نمی بیند، وقتی پدرش از صخره پرت می شود او از خواب می پرد.

چند لحظه ای طول می کشد تا آقای بهارلو حالت عادی پیدا کند و آنوقت زنش را می بیند که با لیوانی آب کنارش نشسته است . لیوان آب را یک نفس سر می کشد وبعد بی کلامی زنش را در آغوش می گیرد و چشم هایش را می بندد.

در فرودگاه آقای بهارلو چمدان کوچکش را تحویل بار می دهد و به کافه ای می رود تا قهوه ای بنوشد. خودش خواسته بود تا کسی همراهش نیاید ، دلش می خواست تنها باشد. روی میز کافه تبلیغی از یک شرکت اینترنتی را می بیند که با عضویت در آن می شود فیلم های سینمائی را تماشا کرد با تلفن دستی اش از آن عکس می گیرد و برا ی بابک می فرستد و در زیرش می نویسد که عضو آن بشود و چند فیلم هم انتخاب کند تا وقتی برگشت با هم نگاه کنند.

به پرواز وقت زیادی نمانده ، از جایش بلند می شود به قسمت کنترل پاسپورتها که می رسد پاسپورت ایرانیش رادر دستش می فشرد و احساس دلگرمی می کند آنرا به مامور کنترل می دهد ، مامور درشت هیکل آلمانی صفحات آنرا ورق می زند و می گوید که پاسپورت آلمانی هم با ید داشته باشید، وقتی آقای بهارلو پاسپورت آلمانیش را روی پیشخوان باجه می گذارد به یاد حرفهای بابک می افتد و دلش فشرده می شود.

در اتاق نشیمن چند بشقاب و ظرف پنیر و مربا روی میز است . خانم بهارلو لپ تاپ را روی پایش گذاشته ، عینک مطالعه اش را به چشمش زده و همه حواسش به صفحه لپ تاپ است ،ندا همانطور که با تلفنش مشغول است می گوید:« به به، مامان خانمم اینترتی شده ، حالا دنبال چی می گردی ؟ بذار یک ویدئو باحال نشونت بدم » بعد از جایش بلند می شود بطرف مادرش می رود و وقتی نوشته روی لپ تاپ را می بیند صدایش کش دار می شود :« ماما ن اینا چیه پیدا می کنی مگه دیونه ای میخوای بری پیش این دکتر؟ بابک را بفرست اون دیوونه است » خانم بهارلو شماره تلفنی را یادداشت می کند و به دخترش می گوید :« بیا این ویدئو با حالت را نشونم بده ».

کمی بعد بابک به اتاق می آید و می گوید:« مامان ببین چی پیدا کردم این فیلمه فکر کنم مال بابا بوده ته کشو اتاقم بود » فیلم را به مادرش نشان می دهد ، صورت خانم بهارلو از هم باز می شود و می گوید :« این فیلم را دیدم ، گربه روی شیروانی داغ ، خیلی فیلم قشنگیه با پل نیومن » ندا که در این میان تلفنش صدا کرده میپرسد:« پل نیومن کیه ؟» بابک خنده ای می کند و می گوید:«سوپر استار پارسال بود،یادت رفته ! ». خانم بهارلو به عکس روی ویدئو خیره شده و زیر لب می گوید :«یکروز تابستون ،بیست و پنج سال پیش با هم نگاهش کردیم » و چشم هایش از یادآوری حس عاشقانه ای برق می زند.