پیام تبریک مادران پارک لاله به مادران خاوران
مادران پارک لاله، انتخاب شایسته مادران خاوران را برای دریافت جایزه بین المللی گوانگجو از صمیم قلب تبریک می گوید و از این بنیاد تشکر می کند. این انتخاب به خاطر سی و چند سال پیگیری و پایداری مادران و خانواده های خاوران برای مبارزه با بی عدالتی، و کشف حقیقت کشتارهای فردی و گروهی زندانیان و فعالان سیاسی در دهه شصت توسط جمهوری اسلامی بوده است.
مادران خاوران در پیام خود گفتند: “خاوران قطعه زمینی در جنوب شرقی تهران و بخشی از گورستان غیر مسلمان هاست. این گورستان از سال ۱۳۶۰شمسی و پس از اولین اعدام‌های فعالان سیاسی دگراندیش و عمدتا چپ راه اندازی شد. حکومت آن را لعنت آباد نامید و خانواده‌ها آن را گورستان یا گلزار خاوران نامیدند. هیچ یک از دفن شدگان در این گورستان توسط خود خانواده‌ها به خاک سپرده نشده‌اند و حکومت آنها را مخفیانه در گورهای فردی و جمعی مدفون کرده است. خاوران تنها گورستانی نیست که دگراندیشان را به شکلی غیر متعارف دفن کرده‌اند. احتمالا در تهران و قطعا در شهرستان‌ها، گورستان‌هایی مشابه و حتی ناشناخته‌ای وجود دارد که عزیزان ما را بی‌خبر از خانواده‌‌هایشان در آنجا مدفون کرده‌اند و خانواده‌ها را برای دانستن حقیقتِ چرایی و چگونگی این کشتارها مورد اذیت و آزار قرار می‌دهند. تمامی این خانواده‌ها نیز جزو مادران خاوران هستند.هرچند بسیاری از ما پیر و ضعیف و ناتوان و بیمار شده‌ایم و برخی نیز فوت کرده‌اند، ولی تا زمانی که جان در بدن داریم، ما خانواده‌های خاوران از مادر و پدر و خواهر و برادر و همسر و فرزندان؛ در هر کجای دنیا که باشیم، برای کشف حقیقت تلاش خواهیم کرد تا بتوانیم یک زندگی انسانی بسازیم و دیگر هیچ کسی به خاطر داشتن عقیده‌اش به بند کشیده نشود و جان خود را از دست ندهد.”
بنیاد گرامی داشت ۱۸ مه، هر سال جایزه گوانگجو برای حقوق بشر را اهدا می کند. این سازمان غیرانتفاعی و غیردولتی است و در سال ۱۹۹۴ از سوی بازماندگان قتل عام مخالفان در ماه مه ۱۹۸۰ در شهر گوانگجو کره جنوبی تاسیس شده است. ۱۸ ماه مه سالگرد جنبش دموکراتیک مردمی در گوانگجو بر علیه نیروهای مسلح دولتی است که پس از کودتای چون دوو هوان بر منطقه مسلط شده بودند. در این قتل عام دست کم ۱۵۴ تن کشته٬ ۷۴ تن مفقود و ۴۱۴۱ تن مجروح و بازداشت می شوند. از سال ۲۰۰۲ یک قبرستان ملی بر پا می کنند و روز ۱۸ ماه مه را به عنوان روز ملی بزرگداشت قربانیان گرامی می دارند و برای جبران خسارات وارده به قربانیان تلاش می کنند .
یک شنبه ۲۸ اردیبهشت ۱۳۹۳ (۱۸ مه ۲۰۱۴) جایزه بین المللی گوانگجو به ” مادران خاوران” و عادل الرحمان خان فعال حقوق بشر از بنگلادش در شهر گوانگجوی کره جنوبی تقدیم شد. بسیار خوشحالیم که پس از سی و چند سال سال پایداری مداوم مادران و خانواده های خاوران برای رساندن صدای دادخواهی شان به سراسر دنیا، بالاخره بنیادی حقوق بشری و غیر ایرانی در کره جنوبی به نام بنیاد ۱۸ مه گوانگجو، صدای فریاد مادران خاوران را شنید و از آنها به طور رسمی حمایت کرد.
خانم پروانه میلانی که برادرش رحیم در سال ۱۳۶۰ اعدام شده بود از ایران و خانم معصومه دانشمند که پسرش بیژن بازرگان در اعدام های گروهی زندانیان سیاسی در تابستان ۱۳۶۷ اعدام شده بود از آمریکا برای شرکت در مراسم اهدای جایزه به کره جنوبی رفته بودند. این برنامه به خوبی برگزار شد. آنها با خانواده های آسیب دیده در قتل عام سال ۱۹۸۰ دیدار و با آنها همدردی کردند. آن خانواده ها نیز از دیدار مادران خاوران بسیار خشنود شدند و از نقض گسترده حقوق بشر و کشتارهای بی رویه در ایران بسیار متعجب و متاثر شدند.
مادران، پدران، خواهران، برادران، همسران، فرزندان و یاران کشته شدگان دهه شصت خورشیدی در ایران، سال هاست پیگیر چرایی و چگونگی کشتار سازماندهی شده و دولتی پاک ترین و آگاه ترین فرزندان این مرز و بوم هستند. بسیاری از آنان در این سی سال به پایان عمر خود رسیدند، سایرین هم چنان، دست از تلاش مداوم خود برنداشته و به هر صورت ممکن یاد آن کشتارهای وحشیانه را زنده نگاه می دارند. خانواده ها به دنبال انتقام جویی نبوده و نیستند، بلکه هدف شان دادخواهی برای جلوگیری از تکرار جنایت و آشکار کردن جزم اندیشی و خود خداپنداری حاکمان ایران است، این که جامعه باید چند صدایی باشد و صدای مخالفان و منتقدان شنیده شود، این که هر انسانی حق زیستن و انتخاب روش زندگی داشته باشد و این که حکومت در برابر مردم پاسخ گو باشد.
در طی این سال ها جمهوری اسلامی با تهدیدهای مستمر خود تلاش کرد تا خانواده ها و تمامی فعالان و نهادهای حقوق بشری را برای پرداختن به جنایات دهه شصت به سکوت وادار کند و در برخی موارد هم موفق شد، ولی این تهدیدها نتوانست خانواده ها را در ادامه راه شان برای دادخواهی متوقف کند.
عوامل جمهوری اسلامی نه تنها بهترین انسان ها را به بند کشیدند، شکنجه کردند و کشتند، بلکه حق خانواده های آن ها برای دانستن حقیقت را نادیده گرفتند. نه تنها به خواسته های مادران و خانواده ها توجهی نکردند، بلکه هر روز فشار بر خانواده ها را بیشتر کردند. بارها تلاش کردند خاوران را از دست خانواده ها به در آورند که با تلاش خانواده ها ناکام ماند. بارها خاوران را زیر و رو کردند، احتمالا استخوان های اجساد قربانیان را به در آورده اند و معلوم نیست چه نقشه شومی برای پاک کردن آثار جنایات خود در سر دارند. درب اصلی خاوران را با قفل و زنجیر بستند، خانواده ها هر سنگی گذاشتند آن را شکستند، هر گلی کاشتند آن را له کردند، هر نشانه ای را بی نشان کردند تا شاید بتوانند آثار جنایت شان را پاک کنند، ولی غافل از آن که خاوران خود سند جنایت است و با هزاران نیروی نظامی و اسلحه و بولدوزر و تهدید نمی توانند آثار این جنایت هولناک را از پیشانی سیاه خود و تمامی هم دستان شان پاک کنند.
خانواده ها نیز برای جلوگیری از انکار و فراموشی به شیوه خود جلوی حکومت ایستادند تا خاوران را زنده نگاه دارند، تا شاید روزی بتوانند حقیقت این جنایت ها را روشن کنند و جمهوری اسلامی را برای پاسخ گویی به دادگاهی عادلانه و علنی و مردمی بکشانند.
مادران خاوران، صبورانه دادخواهی خود را پیگیری کردند و می کنند و امروز، پس از سه دهه سازمان های حقوق بشری صدای آنان را شنیدند. به امید آن که این حرکت پویا برای دستیابی به جامعه ای انسانی فراگیر شود.
ما مادران پارک لاله ضمن ابراز خشنودی برای گسترانیده شدن صدای مادران خاوران در سراسر دنیا، بر سه خواست همیشگی خود تاکید می کنیم و امیدواریم این جایزه نور امیدی در دل خانواده های داغدار خاوران و دیگر خانواده های آسیب دیده و تمامی دادخواهان زنده کند تا برای ادامه راه مان مصمم تر شویم.
ما در همراهی با مادران خاوران، ۱۲ پرسش کلیدی منصوره بهکیش را دوباره مطرح می کنیم و می خواهیم بدانیم:
” ۱- اعدام زندانیان سیاسی در دهه شصت و به ویژه کشتار زندانیان سیاسی در سال ۶۷ چگونه انجام شده است؟
۲- چرا زندانیانی که حکم زندان داشتند بی خبر از خانواده ها اعدام شدند؟
۳- چرا محاکمه آنها توسط کمیسیون مرگ پشت درهای بسته انجام شده است؟
۴- چرا هیچ مقام مسوولی پاسخی رسمی مبنی بر چگونگی و چرایی این کشتارها به ما نداده است؟
۵- چرا محل دقیق دفن آنها را به ما نمی دهند؟
۵- چرا وصیت نامه های آنها را به ما نمی دهند؟
۷- چرا خانواده ها را از حضور در خاوران منع می کنند یا مورد پیگرد و آزار و اذیت قرار می دهند؟
۸- چرا نمی گذارند آزادانه در منازل یا در خاوران و دیگر گورستان ها مراسم یادبود بگیریم؟
۹- چرا خاوران را برای چندمین بار در سال ۸۷ زیر و رو کردند و پاسخ شکایت ما به بهشت زهرا را نداده اند؟
۱۰- چرا پنج سال است درب اصلی خاوران را بسته اند و مادران و پدران پیر مجبورند مسافت زیادی را با پای پیاده تا رسیدن به محل نامعلوم دفن عزیزان شان طی کنند؟
۱۱- چرا اجازه گذاشتن سنگ قبر و کاشتن گل و گیاه و آب یاری و نظافت به ما نمی دهند؟
۱۲- چرا حق شکایت را از ما گرفته اند و ما را مورد پیگرد و اذیت و آزار قرار می دهند؟ ”
به امید روزی که صدای دادخواهی مادران و خانواده های خاوران و تمامی دادخواهان در سراسر دنیا گسترانیده شود و بتوانیم با همراهی خانواده های آسیب دیده و مبارزان راه آزادی و عدالت و برابری دنیایی انسانی بسازیم.
مادران پارک لاله ایران
۲۸ اردیبهشت ۱۳۹۳