دیشب که آمدم خانه خبر خودکشی پسر محسن یلفانی را در یکی از سایت های اینترنتی خواندم و حیران ماندم. مهرداد، پسر بیست و چهارساله ای که عاشق موسیقی بوده تارهای زندگی خود را پاره کرده است. این یکی از خاندان سلطنت نبود که بگویید ازغم دوری کاخ سعدآباد خود را کشت. شاید اگر این زمستان این قدر طولانی نبود، اگر امسال این قدر سرد نبود، و شاید اگر این همه برف نباریده بود، و شاید اگر شاهزاده پارسی ابتدای سال جدید را با شلیک گلوله ای در مغز جوانش اعلام نکرده بود
و شاید اگر رفقا به جای شعارهای کیلویی صنار، با روشن بینی به تحلیل و بررسی مسئله خودکشی این جوان پرداخته بودند و شاید اگر محسن به جای گوش سپردن به سخنرانی های منی دوزار رفقای قدیمی به حرفها و موسیقی مهرداد جوان گوش سپرده بودد… و هزاران شاید دیگر، شاید نه علیرضا دم صبحی به روی خود اسلحه می کشید و نه مهرداد چشم از چهان فرو می بست.
امیدوارم مراسم یادبود مهرداد یلفانی (پانزده ژانویه در آژکا) را مثل مراسم یادبود مریم یوسفی با امتیاز دادن به رفقا و با سخنرانی های پوک ضایع نکنید. میکروفن را به دست جوانان بسپارید. بگذارید جوانی برای شادی روح ناآرام مهرداد پیانو بزند. میکروفن و فرصت را به دست دوستان جوانش بدهید تا به حرف بیایند و بگویند چرا این جوان در هفته اول سال خود را کشت. آخر چه شد؟
مرگ مهران و علیرضا و مهرداد و چندین جوان دیگر باید برای همگی هشداری باشد تا به خود بیاییم و مسایل را خارج از چهارچوب عقیدتی و شعاری و حزبی نگاه کنیم. مرگ این جوانان باید ما را انسان تر و هشیارتر کند و گرنه پس چه؟ آیا در ابتدای سال نو و در وسط زمستان صدای شلیک گلوله علیرضا را در مغزش نشنیدید؟ صدای گلوله بیدارتان نکرد؟ آیا هنوز متوجه عظمت مسئله نشده اید؟ آیا پس از خودکشی این همه جوان نازنین، باز هم کرگدن ها و لمپن هایتان را مأمور خفه کردن من خواهید کرد تا مبادا اشتباهتان را به روی مبارک بیاورم؟
گرچه وقتی عزیزترین عزیزانم را از دست دادم به خاطر همبستگی های مافیایی و حزبی و مردانه، مرا که در سخت ترین لحظات کنارتان ایستاده بودم از فرستادن یک پیام کوچک دریغ کردید اما همدردی و تسلیت فراوان به بازماندگان مهرداد به خصوص مادر و پدرش. برایتان صبر فراوان آرزو دارم.
قطعه «مرگ قو» از عباس مهرپویا را در سوگ مهرداد بشنوید
مرگ قوها بایست ما را انسان تر کند
مرگ قوها بایست ما را بیدار کند
…..
مرگ قو
در مرگ علیرضا افسردگی و نومیدی عظیمی نسبت به عدم تغییر در شرایط سیاسی است
خبر خودکشی علیرضا را که توی سایت های خبری شنیدم گیج شدم. این چندمین خودکشی بود؟ از لیلا خواهر کوچکترش حرف نمی زنم از خودکشی طیف عظیمی از طبقات و عقاید گوناگون در خارج از ایران حرف می زنم. مثل این که بدون مام وطن، برخی بند نافشان می برد و دیگر زیستن نمی توانند.
سه ماه پیش، یکی از نزدیکانم، کسی چون برادرم، برادر کوچکترم در آمریکا ناگهان از سر شاخ زندگی پرید و رفت. مریم یک سال و نیم پیش، به زندگی خود خاتمه داد. پیش تر حسن هنرمندی، اسلام کاظمیه و پیش تر از نسل ما صادق هدایت.
می خواستم امروز بروم دیدن باله دریاچه قو ولی از صبح نا ندارم. مرگ این همه آدم به من سنگینی می کند. بدون هیچ جنگ و جبهه ای، بروی تیری در سر خودت خالی کنی که چه بشود؟ فرید اگر زنده مانده بود الان هم سن علیرضا بود ولی سال آخر جنگ داوطلبانه رفته بود کمک در منطقه جنگی که از بالا با بمب خوشه ای یا نمی دانم با چه بمباران شدند و هزاران تکه.
الان سایت ها را نگاه کردم دیدم همه صاحب عزا شده اند مزدوران نظم جدید نوشته اند چرا علیرضا از ما کمک نخواست؟ و یک مشت پرت و پلا برای جلب بازمانده های علیرضا تا به آن داغداران قلاده بزنند و دور شهر بگردانند. چهره اش و دهانش شبیه مادرش است و خنده اش چیزی از خنده سهراب دارد. راستی مادری که دو فرزندش خودکشی کرده اند چه حسی می تواند داشته باشد؟
تصویر ندای رقصان و شاداب آمد جلوی چشمم، چه می شد اگر شاهزاده دختری مانند ندا را به همسری می گرفت و به خوبی و خوشی با هم سالها زندگی می کردند؟ اما شاهزاده بدون سرزمین، مگر معنایی هم دارد؟ چرا در افسانه ها از شاهزاده های در تبعید حرفی نمی زنند؟ و یا اگر حرفی بزنند عبور از هفت صحرا و پاره کردن هفت کفش و هفت عصای آهنین است؟
آیا تاب دیدن مرگ قو را خواهم داشت؟ آیا رمق خواهم داشت تا بلند شوم و لباس بپوشم و بروم باله؟ چطور لیلا توانست تنها در یک اتاق هتل در لندن خودکشی کند؟ اینها که غم نان ندارند و در سلامت کامل به سر می برند، اینها چه شان است؟ چرا تارهای هستی شان تا به این حد نازک و فرتوت شده است؟ جوان اند! ثروتمند اند! هنوز مادرشان را دارند، …پس چه؟
چرا پیر شدن و روزمرگی را تاب نیاوردند و مانند یک قو در اوج زیبایی و شکوه به دست خود تمامش کردند؟ جگرم داغدار مهران است هنوز سوگواری برادر کوچکتر تمام نشده که باز داغش تازه شد. او هم در آمریکا تمام کرد و نقطه پایان زندگی اش گذاشته شد.
آنچه مرگ علیرضا را هولناک و غم انگیز می کند وضعیت ایرانیان در شرایط فعلی است. نومیدی و خراب شدن همه پل ها در پشت سر و از سوی دیگر عشق بیکران به ایران. سالهایی که ایرانشناسی می خواندم را به یاد آوردم، کمبود وطن را می خواستم با پژوهش و بیشتر دانستن در مورد تاریخ و فرهنگ ایران پر کنم آن استاد ابله که نمی فهمید و با من سر و کله می زد که جای تو اینجا نیست و مگر نمی دانست در دو دانشکده هم زمان ثبت نام کرده ام و ایران شناسی را برای روح سرگردانم می خوانم و ادبیات را برای بیان دل شوریده ام؟ مگر نمی دانست و مگر دانست؟ و مگر فهمید؟
در مرگ علیرضا افسردگی و نومیدی عظیمی نسبت به عدم تغییر در شرایط سیاسی است. روح جوانش خطر تخریب پاسارگاد و ده ها بنای باستانی از سوی دولت طالبانی را حس کرده است و مرگ جوانان را در خیابان و کهریزک و خودروهایی که از روی افراد می گذرند و خودش بهتر از هر کسی می دانسته است که اگر به دست این عقده ای ها بیافتد مرگش حتمی است و اگر از بخشش و عفو حرف می زنند برای روز مبادای خود جنایتکارشان است. علیرضا دانست که هرگز نخواهد توانست به ایران بازگردد. خانه به کل سیاه است. خانه تسخیر شده است. خانه دیگر از آن ما نیست. و همین را تاب نیاورد. او یک روز صبح بعد از عید، با شلیک یک گلوله به زندگی خود خاتمه داد.
