جرس» بیست و یکمین کنفرانس سالانه ی بنیاد پژوهش های زنان ایران، روز پنجشنبه ۱۵ ژوئیه در دانشگاه سوربن پاریس، آغاز شد.
این کنفرانس که هر ساله در یکی از کشورهای دنیا برگزار می شود، در این دوره، پس از گذشت ۸ سال بار دیگر در پاریس برگزار شد تا تحول موقعیت زنان را به عنوان یکی از عوامل زمینه ساز خیزش مردمی، ارزیابی کند و چشم انداز آینده را برای کنشگران حقوق زن به بحث بگذارد.
برنامه ی سه روز این کنفرانس در دو بخش صبح و بعد از ظهر ارائه می شود.
در روز نخست و برنامه صبحگاهی ابتدا کمیته هماهنگی پاریس متشکل از اقدس جاویدی، انوشه، فریبا ثابت، فریماه ایجادی، لادن جاویدی، منیژه تام و مهناز متین، متنی به عنوان خوش آمد گویی به دو زبان فارسی و فرانسوی خطاب به حاضرین خواندند و هدف این کنفرانس را بحث و تبادل آراء صاحب نظران برابری خواه ایرانی دانسته و جنبش زنان در ایران را با تکیه بر تجارب گذشته تا امروز موفق خواندند.
دریا دادور خواننده ی ایرانی، قطعه ای را به شکل زنده و در تقدیم به جنبش زنانی که سالهاست برای به دست آوردن حقوق خود مبارزه کرده و هزینه های زیادی پرداخت کرده است، با نام “پروانه” بدون اعلام قبلی خواند.
سپس فیلم مستندی به مدت ۳۰ دقیقه از تاریخچه ی مبارزات زنان قبل و بعد از انقلاب و همراه با سخنان روزنامه نگارانی که به تازگی مجبور به ترک وطن خود شده اند، به نمایش در آمد. در بخشی از این فیلم سیمین بهبهانی اعتراض خود را نسبت به سانسور در ایران اعلام کرده و خاطر نشان کرد که بسیاری از ناشران به علت چاپ بسیاری از آثار بازداشت شده اند. در حاشیه ی پخش این فیلم، تعدادی از فعالین حقوق زنان که به تازگی ایران را به علت فشار حاکمیت ترک کرده اند نسبت به ذکر نشدن نامی از کمپین یک میلیون امضا معترض بودند.
در قسمت بعد، گلناز امین، رئیس بنیاد پژوهش های زنان، لوح تقدیر زن برگزیده را به تمامی زنان آزاده خواه و برابری طلبی که در بیش از سه دهه ی اخیر فعالیت داشته اند تقدیم کرد.
مراسم صبح این کنفرانس با معرفی سه کتاب تازه منتشر شده با نام های “زنان در سایه” نوشته ی فریبا ایرج، “یادها” به قلم ویدا حاجی تبریزی و “از کجا… تا ناکجا” اثر کیان کاتوزیان (حاج سید جوادی)، توسط لیدا پرچمی و ایران زندیه که هر دو از روزنامه نگاران مقیم فرانسه هستند به پایان رسید؛ لازم به ذکر است سه کتاب معرفی شده، از زبان زنانی است که در اثر فشار، زندان و شکنجه و دیدن صحنه های هولناک سیاسی و اجتماعی ناچار به ترک ایران شده اند.
پس از استراحتی یک ساعته، سخنرانی و پرسش و پاسخ ها با اولین میهمان، خانم فرانسواز پیک، دکترای علوم سیاسی و فعال حقوق زنان در فرانسه آغاز شد؛ خانم پیک پس از نگاه کوتاهی به تاریخ فمینیسم در فرانسه، خاطر نشان کرد: “در این کشور نیز مانند جاهای دیگر، شاهد نوعی واکنش شدید و عقب گرد نسبت به ایده آل های فمینیستی همراه با برگشت به دیدگاهی سنتی تر درباره ی نقش و هویت زنانه هستیم”.
وی در خصوص نگاه غرب به جنبش زنان ایران گفت: “هنگامی که به جنبش زنان در ایران از دیدگاه فمینیستی غربی نگریسته شود تنها می توان برخوردی تحسین آمیز داشت، بویژه کارزار کمپین یک میلیون امضا برای تغییر قوانین تبعیض آمیز نسبت به زنان در ایران. همچنین مقاومت زنان ایران پس از انتخاب مجدد و تقلبی احمدی نژاد مورد نظر من است، مقاومتی که این امید را تقویت میکند که به رغم سرکوب، روزی وضعیت در این کشور تغییر خواهد کرد”.
در نشست بعد از ظهر، و میزگرد میان برنامه، فریده زبرجد ساکن آلمان (فعال حقوق زنان و فارق التحصیل رشته ی مدیریت اداری از دانشگاه غزالی)، ناهید نصرت مقیم آلمان (فعال انجمن زنان در کلن)، به بحث و گفت و گو نشستند.
فریده زبرجد به بحث تحت عنوان “از محافل زنانه ی دهه ی ۶۰ تا جنبش زنان امروز” پرداخت و برگزاری هر ساله ی روز زن (۸ مارس) را بسیار مهم خواند. او با یاد عزیزانی که در راه برابری خواهی جنبش زنان هزینه های گزافی پرداخته و از عقیده و باور خود بازنگشتد ، آینده را پر خطر اما موفق دانست.
ناهید نصرت بحث “تشابه ها و تفاوت های جنبش زنان ایرانی در خارج کشور با جنبش زنان در ایران” را به بحث گذاشت. و از زنانی گفت که به علت ظلم جنسی که به آنها روا شده بود مجبور به ترک ایران شده بودند و با اشاره به وجود تنوع عقیده و ایده آلها در میان فعالان، پایداری این برنامه ها و استقامت فعالان را بسیار موفقیت آمیز خواند. وی از تفاوتهای میان این دو جنبش، روی آوردن جوانان به جنبش زنان در داخل ایران و چند نسلی بودن آن دانست در حالیکه در خارج از ایران فعالیت ها مختص به یک نسل است.
ماری لادیه فولادی، دکترای علوم اجتماعی، سخنران بعدی، موضوع کنفرانس خود را به “زن و خانواده در ایران، از تحول روباط بین زوجین تا خیزش اخیر” اختصاص داد و آخرین سخنران اولین روز، سهیلا قادری (پژوهش گر، مدیر موسسه ی اجتماعی اسکان مادران و کودکان کمتر از ده سال در حومه ی پاریس، فعال حقوق بشر) بود که زیر عنوان “مساله ی زن در پرتوی جنبش ملی کرد” سخن گفت.
