کمیته گزارشگران حقوق بشر» سوز بادهای زمستانی تا مغز استخوان هم که بنشیند، باز اینجا مادرانی هر هفته با یک زیرانداز می آیند و ساعت ها کنار مزار فرزندانشان می نشینند و با آن ها درد و دل می کنند. این مادران، هنوز باور ندارند آنچه را که گذشت. همین چند ماه پیش، قبل از برگزاری انتخابات، این بچه ها، جوانانی بودند که مادرها برای آینده شان هزار امید و آرزو داشتند. اما حالا، آن ها زیر خروارها خاک خوابیده اند. تنها به جرم اعتراض.
مادر ندا آقاسلطان، به رسم هر هفته اش، روی زیراندازش کنار قبر ندا نشسته است. مردم گروه گروه می آیند. فاتحه ای می خوانند. نفرینی می کنند و برای او طلب صبر می کنند. این مادر که حالا در گذر این چند ماه، زیر بار این همه غصه، پیر شده است. پاسخ تک تک افراد را می دهد و حضورشان را تنها دلیل زنده بودن و نفس کشیدنش می داند. و دفتری را که حاوی درد و دل های مردم برای نداست، هرازچندگاهی به برخی از حاضران می دهد، تا برای ندا بنویسند.:” ندا، ندا، ندا.. زبانم بند آمده است.. حالا کنار توام”
. نوشته را که می خواند، باز با صدای بلند گریه سر می دهد و می گوید:” ندای من، پس چرا زبان من هنوز بند نیامده؟.. پس چرا هنوز میت وانم فریاد بزنم.؟
” ندایم، روزی که رفتی، من پشت دیوارهای بلند اوین، در تنهایی سلول انفرادیم، گوشم را به ندای ” الله اکبر” مردم سپرده بودم. ندایم، من برای توست که ایستاده ام. آرام بخواب که روزی فریاد آزادیخواهی مان، تمام کوچه های این شهر را پر میکند.”
باز مادر ندا می خواند و باز اشک می ریزد. این زن که در روز ۱۳ آبان چند ساعتی را بازداشت بوده است، می گوید:” در همان چند ساعتی که در سلول بازداشت گاه تنها بودم، برای سختی هایی که زندانیان کشیده اند، گریه می کردم و می گفتم: ندای من یک لحظه، یک گلوله خورد و رفت. اما شما چه کشیدید در آن جا. این همه روز.
او هرازچندگاهی آرام می شود و باز دوباره برای دخترش مرثیه سرایی می کند. و می گوید:” از من خواستند که مرگ ندا به گروه های دیگر نسبت دهم. اما من هرگز چنین کاری نخواهم کرد.” و بعد اضافه می کند:” یادتان باشد، اگر روزی حرفی بر خلاف حرفهای امروزم از من شنیدید، آن ها را به میل خود بر زبان نیاورده ام.”
مادران شهدای دیگر هم بر مزار ندا می آیند و با مادرش همدردی می کنند. زن پیری خود را مادر بابک واحدی، معرفی می کند که فرزندش در خیابان در تیرماه کشته شده است. نام او برای کسی آشنا نیست. و وقتی می پرسیم، چرا کسی نامش را نمی داند. چرا به جایی اسمش را نگفته اید. میگوید:” تهدیدمان کردند، خانم”. فرزند این زن در قطعه دیگری به خاک سپرده شده است. او می گوید که هر هفته به بهشت زهرا می آیم. اول سر قبر بابکم می روم و بعد می آیم پیش ندا.
در قطعه ۲۵۷ افراد زیادی هستند که در جریان اعتراضات پس از انتخابات به دست نیروهای امنیتی کشته شده اند.
مزار سهراب اعرابی و اشکان سهرابی هم با گل پوشیده شده است. خانواده های آنان، پیش از آمدن ما رفته اند. اینجا میتوانی افراد زیادی را ببینی که هر یک به نوعی در جریان این اعتراضات، هزینه داده اند. پسری که از شاهدان زندان کهریزک است و ۵ روز جهنمی را در آنجا گذرانده است. او حالا هر پنجشنبه بر مزار محسن روح الامینی حاضر میشود و فاتحه ای می خواند.
زمان بازگشت که میرسد، هنوز مردم با شاخه های گل، بر مزار ندا حاضر می شوند. دختری، موبایلش را روی قبر گذاشته و سرود ” سر اومد زمستون” را پخش می کند. می گوید:” به خاطر اینکه امروز میخواستم اینجا بیایم، این سرود را آوردم.” و بعد به مادر ندا میگوید:” ما همه ندا هستیم، حالا تو صدها هزار دختر به نام ندا داری.”
عزم به بازگشت می کنیم. زیر لب می گویم:” ندای من، من برای توست که ایستاده ام”