مادری، آموزگاری و نوشتن / نیلوفر شیدمهر

ایرج میرزا از ادیبان ایرانی است که در سروده های متعددش نه تنها به موضوع های مادر وآموزش و پرورش پرداخته بلکه در شعر معروف خود ‘مادر’ این دو موضوع را به هم پیوند داده است. اهمیت مادر و قدر شناسی از زحمات او یکی از پیامهای شعر ‘مادر’ است که ایرج در قالب زبانی ساده، بی پیرایه و مردمی و با نگاهی ستایش گرانه بیان کرده است.

فروغ فرخزاد نیز یکی از شاعرانی است که با ستایشی آشکار و عاطفی از مادر در شعرهایش یاد کرده است. در شعر ‘ای مرز پرگهر’ که در آن شاعر از چگونگی احوالات شخصی و زندگی خصوصی اش سخن می گوید و با حالتی طنزگونه از غلو و یا شعارزدگی در بیان آنها پرهیز می کند. در یکی از بندها در خطاب به مادرش چنین می گوید:

که در خانه پر از درد و دل و خاطره بود / با کسی غیر کسی کار من و تو سره بود / که سر غصه نداریم، سر کیسه داریم / گه گاهی به یکی کاسه می لاف و جرره بود

با تمام این تفاصیل که گفته شد، نگاه مادرانه از نظر نیلوفر شیدمهر صرفاً ستایشی و پر از قهرمان سازی از مادر نیست بلکه در نوشته ها و گفتارهای نیلوفر شیدمهر، مادر با هویتی واقعی، با دردها و شادی های خود ظاهر می شود. او در مجموعه داستانی به نام ‘تولد مادر’ چنین می گوید:

‘هر زنی مادر زاده نمی شود اما هر زنی می تواند مادر شود. مادر بودن کارکردی نیست که بیاید و در هیئتی درونی ظاهر شود. بلکه باید بیاید، بیازماید، بیاموزد و بیآفریند. همانگونه که با زبان خود و به زبان خود، با کلمات مادر می آفریند.’