گردهمایی اعتراضی ایرانیان در برابر پارلمان اروپا

ما حوالی ساعت ۱۴ مقابل پارلمان اتحادیه اروپا رسیدیم.علاوه برما دهها نفر از فعّالان و مدافعان حقوق بشر بعد از حدود تقریباً سه هفته از حمله ی گسترده نیروهای سرکوبگر جمهوری اسلامی ایران به بند۳۵۰ زندانیان سیاسی در اوین و ضرب و شتم و تخریب وسایل آنها بیش از یک صد نفر از کشورهای مختلف در این در مراسم اعتراضی شرکت کرده بودند.

با وجود این که باران بی وقفه می بارید و هوا به شدّت سرد بود. این امر مانع از آن نشد تا فعالان از ادامه برنامه دلسرد و یا خسته شوند و جالب است بدانیم که بیشتر شرکت کنندگان از زنان و نیز نیروهای جوان و پرشور بودند که با شور و شوق وصف نا پذیر علیه نابودی تمامی ارتجاع جمهوری اسلامی به زبان های فارسی، انگلیسی و نیز فرانسه بدون وقفه شعار می دادند .و خواهان آزادی وبرابری و رعایت حقوق همه شهروندان بودند و لغو مجازات اعدام و خواستار آزادی زندانیان سیاسی بودند.

اسامی سخنرانان در گرده هم آیی شبکه همبستگی با حقوق بشر در ایران ،میدان لوگزامبورگ ـ بروکسل ـ هشت ماه
مـی ۲۰۱۴:

۱ـ خانم الیزابت ـ دوران معاون پارلمان اروپا.

۲ـ آقای ونسان لوُریک وکیل پارلمان و وکیل حمید بابائی.

۳ـ خانم ماری ون دو پوت از کمیته دفاع از حمید بابائی.

۴ـ آقای ژان ـ ماری روگیو به نمایندگی از فدراسیون بین المللی حقوق بشر به ریاست آقای کریم لاهیجی.

۵ـ خانم منیره برادران از زندانیان با سابقه دهه ۶۰ نویسنده از شهر هانفر آلمان.

۶ـ خانم فاطمه رضائی از حامیان “مادران پارک لاله” از شهر دورتموند آلمان و عضو”شبکه همبستگی با حقوق
بشر در ایران”.

۷ـ آقای بهمن امینی مدیرانتشارات خاوران در پاریس و همچنین عضو “شبکه همبستگی با حقوق بشر در ایران”.

۸ـ آقای کاوه آهنگری از “کمیته دفاع از کــبــودونــد” پدر حقوق بشر کردستان.

۹ـ آقای هیوا میهن خواه از انجمن فرهنگی زاگرس ـ کردستان.

۱۰ـ آقای خشایار مصطفوی از شهر هامبورگ ـ آلمان.

۱۱ـ آقای رضا علیجانی زندانی سیاسی و ازنیروهای ملّی – مذهبی و اصلاح طلب ـ از فرانسه.

۱۲ـ آقای نقی محمودی وکیل دادگستری به نمایندگی از مرکز حامیان حقوق بشر به ریاست خانم شیرین عبادی.

۱۳ـ آقای عسگری فعّال کارگری.

۱۴ـ آقای یزدان عضو “شبکه همبستگی با حقوق بشر در ایران” از شهر کـلن ـ آلـمـان.

صحبت های ایزابل دوران در تظاهرات ایرانیان در بروکسل مقابل پارلمان اروپا

«پیش از هر چیز، به خانم‌ها و آقایانی که با وجود هوای بد، از راه دور به بروکسل آمده‌اند سلام می‌گویم . به پارلمان اتحادیه‌ی اروپا خوش آمدید .من بر روی تابلوهایی که به دست گرفته‌اید تصاویر مردان، زنان،جوانان و سالمندا نی را می‌بینم که یا کشته شده‌اند و یا در زندان‌ اند .در ابتدا می‌خواهم همدردی و پشتیبانی خودم را به بازماندگان آنان : خانواده ها، نزدیکان، پدران، مادران، برادران، خواهران و دوستان اعلام کنم .می خواهم بگویم که این حوادث نه تنها برای شما، برای همه ما وحشتناک است . و لذا ما دراینجا، در پارلمان اروپا، کاری می‌کنیم که این افراد فراموش نشوند که همگی آنها در خاطرات و یاد مردم بمانند .باید به وضعیت سلامت زندانیان سیاسی رسیدگی شود، با آنها برخورد‌ انسانی شود و محاکمات‌شان عادلانه برگزار گردد .

کمترین چیزی که می‌توانیم بگوییم این است که این موارد در ایران رعایت نمی‌شوند .

پس اوّلین سئوال ما از حکومت ایران، در مورد مسأله زندانیان بوده است .دوّمین مساله‌ای که در پارلمان اروپا کار زیادی روی آن شده است، گفتگو در مورد مساله حقوق بشر است .بر خلاف آن‌چیزی که تصوّر می‌شود مساله‌ی هسته‌ای تنها مورد گفتگو نیست و ما تاکید زیادی روی مساله‌ی حقوق بشر داریم .موارد دیگری هم هستند از جمله مساله آزادی بیان، مسأله زندانیان، مجازات اعدام به ویژه درمورد قاچاقچیان مواد ‌مخدر و مخالفان سیاسی .در رابطه با این موارد، من در ماه دسامبر که در ایران بودم، با مسئولین ایرانی رو در رو صحبت کردم .

مشخص است که پیرامون این مشکلات با رژیم ایران توافقی نداریم ولی اقلاً باید در مورد آنها گفتگوکنیم .وظیفه‌ی ما به عنوان نمایندگان پارلمان، گفتگو به نمایندگی از شما از همه این زنان و مردانی است که یا دیگر درمیان ما نیستند یا زندگی‌شان درخطر است همچنین ما با جامعه‌ی ایرانیان بلژیک و اروپا از نزدیک همکاری داریم در همین جا می‌خواهم شخصاً از آقای انور میرستاری که در اینجا حضور دارد، تشکر کنم .برای کار مهمی که ما و شما را در اینجا گرد آورده و این شبکه را به هم پیوند داده است.و ارتباط میان ایرانیان پراکنده در اروپا و پارلمان اروپا را حفظ کرده است تا بتوانیم به راه گفتگو ادامه بدهیم.

دوماً آری، به شما اطمینان می‌دهم ما به گفتگوی خودمان با جمهوری اسلامی بدون آنکه در دام آنها بیافتیم ادامه خواهیم داد .

می‌بینیم که بعضی چیزها دگرگون شده اما فقط بعضی از چیزها . بنابراین ما خوش خیال نیستیم و وقتی با مقامات ایرانی صحبت می کنیم می‌دانیم با که حرف می‌زنیم .می دانیم که سیستم پیچیده است و می‌دانیم که مقاومت زیادی وجود دارد و فکر نمی‌کنیم که چون رئیس جمهور جدیدی آمده همه چیز رو براه شده ، نه چنین نیست .

به عکس، ما نمایندگان اتحادیه‌‌ی اروپا می خواهیم درکنار مردمی باشیم که خواستار دگرگونی اوضاع هستند و به آنها نیرو بدهیم بدون آنکه حتّی یک لحظه، از نقض روزانه حقوق بشر در ایران غافل بمانیم .با توّجه به اینکه این روزها به انتخابات پارلمان اروپا نزدیک می‌شویم آنها که حقّ رای دارند خوب است در همه احزاب سیاسی به کسانی که مدافع حقوق بشر اند. رای دهند تا مجلس آینده به رویه‌ای که در مورد ایران شروع شده ادامه بدهد، یعنی هشیاری پایدار و مداوم، نظارت همیشگی وضعیت حقوق بشر و دیالوگ پیگیر. تا مطمئن شویم،آنها که رفته اند بیهوده نرفته اند و آنها که جانشان درخطر است حداقل از حمایت ما برخوردار هستند

نه تنها باید از زندانیان حمایت کرد، بلکه مادران و خواهران آنان (که با آنها در ایران ملاقات کردم ) هم باید مورد حمایت قرار بگیرند .پشتیبانی از آرمان کافی نیست، مبارزان و بازماندگان آنان نیز باید حمایت شوند . آنها به حمایت همه پارلمان اروپا نیاز دارند و اطمینان داشته باشیدکه این مسائل در تمام سطوح جزو کارهای اتحادیه‌ی اروپا خواهد بود . ما به حقوق بشر در ایران توّجه خواهیم کرد و از به کارگیری انرژی لازم در این زمینه دریغ نخواهیم کرد.
.
ممنون که به رغم این هوای بسیار بد به اینجا آمدید .
ممنون از تلاش‌ها و فعالیت‌های متعهدانه‌ی شما
ما هم کوشش می‌کنیم تا در خور تعهد شما باشیم .»

( گزارش حامیان مادران پارک لاله ایران – دورتموند)

من متاسفانه نتوانستم متن سخنرانی همه سخنران ها را بدست آورم و عیناً در این گزارش منعکس کنم و به همین دلیل تنها سخنرانی دو تن از سخنرانها را که متن سخنرانی شان را به من داده بودند را بر ایتان ارسال می کنم ،خانم منیره برادران و نیز آقای نقی محمودی
:

سخنرانی خانم منیره برادران فعّال زنان و زندان سیاسی دهه ها ی خونین شصت:

«بهانه برای سرکوب و کنترل بیشتر و به قول معروف زهر چشم گرفتن از زندانیان همیشه بوده. و بازرسی بند و سلول، به یغما بردن وسایل زندانی یکی از این ابزار کنترل است که معمولاً با خشونت، تنبیه و ضرب و شتم همراه می شود. در ژارگون زندان دهه ۶۰ واژه “گشت” را برای این بازرسی ها بکار می گرفتیم که همیشه با خشونت همراه بود. خشونتی اغلب بیشتر از آنچه اخیراً شاهد بودیم. با این همه در تحمّل بار آن ما تنها بودیم. نه خبررسانی و نه حمایتی.

ولی آیا اینکه آن دهه چنان بود در ابعاد خشونت، و آیا اینکه هنوز که هنوز است بر جنایتهای آن دهه پرده انکار و تحریف کشیده اند، به ما این حقّ را می دهد که امروز نسبت به نقض حقوق زندانی بی تفاوت باشیم؟ آیا این حق را داریم که نقض حقوق بشر را مشمول کمیت قرار دهیم؟

من می گویم نه. برای ما که جنایتهای دهه ۶۰ را هر کدام به نوعی تجربه کرده ایم، این تجربه می تواند و اگر این حقّ را داشته باشم که از واژه “باید” استفاده کنم، می تواند و باید که ما را نسبت به نقض حقوق بشر در هر دوره ای و در حقّ هر کسی- حتّی اگر مخالف ما باشد- به حساسیت ما در قبال حق ّکشی ها، شکنجه و اعدام و به تلاش مان برای برکندن آنها بیفزاید. پرونده احکام و اقدامات غیرانسانی حکومت اسلامی سیاهه درازی است که خیال عقب نشینی ندارد. من نه فرصت پرداختن به آنها را دارم و نه لزومی بر آن می بینم.

شما که برای اعتراض اینجا جمع شده اید، بخوبی ازآنها آگاه هستید. من تنها به مجازات اعدام می پردازم که چهره کریه اش با جمهوری اسلامی درهم تنیده است. مجازات اعدام، در نفس خود، قتل است و حکومتی که آن را قانونی می کند قاتل است. پس شعار نیست، اگر بگوئیم حکومت ج ا قاتل است.

ولی، قبح مسئله از این هم فراتر است. نه تنها به خاطر آمار بالای اعدام، نه تنها به خاطر اجرای آن در ملاعام، نه تنها به این دلیل که دادرسی های بر پایه قضاوت دینی، اساساً بر بی داد استوار است، و نه تنها به این دلیل که مجازات اعدام در ایران محدود به جرائم غیر سیاسی نیست و از هر چندی شاهد اعدام نیروهای سیاسی و حتّی عقیدتی هستیم، بلکه همچنین به این خاطر که حکم مرگ را خدائی و لایتغیر می بیند، برای احکام و اجرایش به فقه بدوی و کتب پوسیده پناه می برد و قصاص را از آنها بیرون می کشد. مسئولیت اعدام و حتّی جلادی را بر دوش خانواده بار می کند. اینکه خانواده مقتول تصمیم به عفو می گیرد، قابل احترام است و مورد استقبال مردم قرار می گیرد.گرچه نجات جان حتّی یک نفر هم شادی دارد، ولی نباید فراموش کنیم که مسئولیت احکام اعدام بر دوش سیستم قضائی مبتنی بر قصاص است.و دیگر اینکه بیشترین مجازات اعدام- طبق آمار حدود ۸۰ در صد- مربوط به مواد مخدر است. جا دارد که کارزار برای لغو مجازات اعدام خود را به تلاش برای گرفتن رضایت از خانواده مقتول محدود نکند.»

سخنرانی آقای نقی محمودی به نمایندگی از مرکز حامیان حقوق بشر به ریاست خانم شیرین عبادی
آقای نقی محمودی که از طرف نمایندگان نهادهای حقوق بشری در داخل پارلمان اروپا نیز قسمت هایی از این مطلب را در آنجا خوانده بود که بعدا ًهم این مطلب را به عنوان سخنرانی ارائه کرد:

نمایندگان پارلمان اروپا

«در هفته های اخیر خبر ضرب و جرح زندانیان سیاسی و عقیدتی بند ۳۵۰زندان اوین یکی دیگر از اخبار اسفناک نقض حقوق بشر در ایران بودکه تیتر بسیاری از رسانه های داخلی و خارجی را به خود اختصاص داده است.بر اساس گزارش های رسیده از زندانیان و خانواده هایشان ،در ۲۸ فرودین ۱۳۹۳تعدادی از ماموران زندان اوین و وزارت اطّلاعات و اطّلاعات سپاه پاسداران ،به صورت برنامه ریزی شده به بند ۳۵۰ این زندان حمله کردند.در این بند زندانیان سیاسی و عقیدتی نگه داری می شوند.که حداقل خواسته ی آنها پای بندی به قانون و اجرای آن از طرف مسئولین جمهوری اسلامی ایران است.

مامورین حمله کننده به بند ۳۵۰زندان اوین که قصد بازرسی وسایل شخصی زندانیان را داشتند وقتی با این درخواست قانونی زندانیان موّاجه شدند که در هنگام بازرسی وسایل شخصی خود حضور داشته باشند ، ابتدا آنان را در داخل بند و به همراه سایر زندانیان با خشونت تمام مورد ضرب و جرح قرار دادند .سپس یکی از مسئولین زندان، دستور تشکیل دالانی توسط ماموران با توم به دست را داده و تعداد ۳۲ تن از زندانیان معترض به رفتارهای خشونت باررا و به طرزی غیر قانونی مامورین را مجبور به عبور از این دالان نمودند.که زندانیان در حین عبور از این دالان با ضربات سنگین و خطرناک باتوم از ۲ طرف به سر و سایر نقاط بدنشان موّاجه شدند.به نحویی که تعدادی از این زندانیان در نتیجه ضربات وارده ، دچار شکستگی شدید در سر ، دنده ها ، انگشتان پا و دست و آسیب های جدّی بر روی چشم و گردن و کبودی های وسیع در تمام اعضای بدن خود شدند .
مامورین حمله کننده به بند ۳۵۰ زندان اوین و برخی از مسئولین این زندان به این حدّ از خشونت بسنده نکرده و با زدن دست بند به دستان این زندانیان ، آنها را به زور وادار به نشستن روی زمین کرده و موهایشان را به طرز تحقیر آمیزی تراشیدند.سپس آنان را به همان وضعیت شکستگی اعضا و زخم های موجود در بدنشان به سلولهای انفرادی منتقل کردند.در میان این زندانیان همکاران وکیل ما ، عبدالفتاح سلطانی و امید بهروزی نیز حضور داشتند.اعمال خشونت علیه زندانیان بی دفاع سیاسی و عقیدتی و عکس العمل غیر مسئولانه ی رییس قوه ی قضاییه درقبال دادخواهی زندانیان و خانواده هایشان علاوه بر آن که سندی است بر وضعیت وخیم حقوق بشر در ایران، مهر تایید دیگری بر عدم استقلال قوه ی قضائیه در جمهوری اسلامی ایران است .

چرا که این گونه رفتارهای غیر قانونی در حالی صورت می گیرد که ایران، یکی از کشورهای پذیرنده ی اعلامیه جهانی حقوق بشر و متعهد به موازین بین المللی حقوق بشر است.اعمال خشونت علیه مردم و به ویژه زندانیان در هیچ یک از مقرارت مورد تعهد جمهوی اسلامی ایران و حتّی در هیچ یک از قوانین جاری داخلی تحت هیچ شرایطی تجویز نشده است .از طرف دیگرمطابق قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، هتک حرمت و حیثیت زندانیان به هر صورتی ممنوع ومستوجب مجازات قلمداد شده است. همچنین طبق رای وحدت رویه ی دیوان عدالت اداری ،نگه داری زندانی در سلول انفرادی از مصادیق شدّت عمل و مخالف با اصل ۳۹ قانون اساسی شناخته شده است .
از طرف دیگر، در قانون مجازات اسلامی ایران هر گونه سو استفاده از مقام و موقعیت شغلی و قدرت نمایی توسط مامورین دولتی و قضایی جرم شناخته شده و مرتکب مستوجب مجازات است .امّا رییس قوه ی قضاییه ایران ، صادق لاریجانی در واکنش به خشونت های اعمال شده از طرف زندانبانان و ماموران تحت امر آنان علیه زندانیان سیاسی و عقیدتی بی دفاع بند ۳۵۰ اوین به جای رسیدگی به شکایات زندانیان و خانواده های آنان در اقدامی عجولانه رییس سازمان زندان ها را از این سمت خود عزل و به سمت ریاست کل دادگستری استان تهران منصوب کرد.این در حالی است که تاکنون در خواسته های زندانیان آسیب دیده در این واقعه ، مبنی بر معاینه توسط پزشکی قانونی و اعزام آنان به بیمارستان جهت مداوای آسیب های وارده و عوارض و بیماریهای ناشی ازاین خشونتها از طرف مقامات مسئول قضایی بی پاسخ مانده است. بدیهی است که در صورت رفع آثار ضرب و جرح ، اثبات ورود این آسیب ها امری مشکل خواهد بود.

تریبون آزاد وکلا که نهادی متشکل از وکلای حقوق بشر است ضمن احترام به مصوبه پارلمان اروپا و توصیه این پارلمان مبنی بر توجه به وضعیت حقوق بشر در ایران و اولویت دادن به دیدار با جامعه مدنی ایران از سفرهای اعضای این اتحادیه به آن کشور ، از شما نمایندگان پارلمان اروپا درخواست می نماید در صورت سفر به ایران با اعضای جامعه مدنی و خانواده های زندانیان سیاسی و عقیدتی دیدار نمایید، چرا که تنها از این طریق می توانید حقایق موجود در خصوص رابطه حکومت ایران با مردم را در یابید.باشد که در پروسه اجرای مصوبه پارلمان اروپا، نهادهای بین المللی مدافع حقوق بشر و جامعه جهانی در جریان وضعیت وخیم حقوق بشر در جمهوری اسلامی ایران و شرایط خطرناک زندانیان سیاسی و عقیدتی قرار گرفته و جمهور اسلامی ایران را ملزم به رعایت موازین حقوق بنمایند.»

قطعنامه گردهمایی اعتراضی ایرانیان در برابر پارلمان اروپا

هم‌میهنان آزاده !

مدافعان حقوق بشر در سراسر جهان !

«سه هفته از حمله گسترده نیروهای سرکوبگر جمهوری اسلامی ایران به بند زندانیان سیاسی در اوین و ضرب و شتم و تخریب وسایل آنها می‌گذرد. در این مدّت زندانیان بند ۳۵۰ در تماس با خانواده ها و یا در نوشته های روشنگرانه و دقیق، لحظه به لحظه فاجعه ای را که در پنجشنبه سیاه در زندان اوین رخ داد و به حق نسرین ستوده وکیل و مبارز آزاده ایرانی آن را فاجعه ملّی نامید، افشا کردند. به رغم تمام کوشش‌های مسئولین جمهوری اسلامی و دروغ‌های بی شرمانه رییس سازمان زندان‌ها و زندان اوین، سخنگوی قوه قضائیه، وزیر دادگستری و حتی خود رییس فوه قضائیه، اکنون بر همگان روشن شده است که سرکوب زندانیان سیاسی در بند ۳۵۰ اوین در پنجشنبه ۲۸ فروردین ۱۳۹۳، همچون کشتار زندانیان سیاسی در سال ۱۳۶۷، کاملاً برنامه ریزی شده بوده و در شرایط بحرانی ای که جمهوری اسلامی با آن دست به گریبان است باهدف ایجاد ترس در میان آزادیخواهان ایرانی، خانواده هایشان و تمام مردم ایران بوده است.

هدفی که جمهوری اسلامی با سرعت بخشیدن به ماشین مرگ در یک سال گذشته دنبال کرده است. افزایش اعدام‌‌ها، به ویژه در ملاء عام، ادامه اعدام زندانیان سیاسی و دستگیری‌ها و حبس‌های طولانی فعالین سیاسی و اجتماعی، در شرایط بحران عمیقی که سراسر جامعه را پس از هشت سال ریاست جمهوری فاجعه بار احمدی نژاد فراگرفته، هدفش تنها ایجاد ترس برای پیشگیری از اوجگیری مبارزات مردمی است.

اما مقاومت قهرمانانه زندانیان بند ۳۵۰ زندان اوین در برابر تهدید، تخریب، تحقیر، شکنجه و سلول انفرادی، همدردی و همراهی خانواده های این آزادگان در بند و همبستگی زندانیان سیاسی در دیگر زندان‌های جمهوری اسلامی با آنها، افشای این سرکوب و خشونت عریان به وسیله آزادیخواهان ایران در داخل و خارج و پشتیباتی یکپارچه از خواست های به حقّ زندانیان و خانواده هایشان برای تشکیل کمیسیون مستقل تحقیق، نه تنها مانع تحقق هدفِ شوم ایجاد ترس و وحشت شد، بلکه جمهوری اسلامی را از هز زمان دیگری در افکار عمومی مردم ایران و جهان منزوی‌تر کرد.

متاسفانه، جمهوری اسلامی به رغم اعتراض‌ها در ایران و در سراسر جهان به سیاست سیستماتیک نقض حقوق بشر در ایران ادامه می دهد. نمونه های روشن این سیاست سرکوب در سه هفته ای که از حمله به بند ۳۵۰ می گذرد از این قرارند :

  اعدام ده ها زندانی، به ویژه تعدادی در ملاء عام، در زندان‌های مشهد، کرمانشاه، زابل، سمنان و ….

  تایید حکم اعدام علی چبیشاط و سیدخالد موسوی دو زندانی سیاسی عرب، و تایید حکم اعدام حبیب افشاری، علی افشاری دو زندانی سیاسی کرد؛

  صدور حکم اعدام برای تعدادی از زندانیان عقیدتی اهل سنت؛

  صدور حکم های سنگین زندان برای فعّالین فرهنگی و سیاسی؛

  بازداشت ده ها فعال کارگری در روزهای جشن جهانی کارگر؛

  بازداشت و تهدید خانواده های زندانیان سیاسی بند ۳۵۰ اوین؛

  بازداشت تعدادی از نوکیشان مسیحی در تهران همزمان با عید پاک؛

  دستگیری تعدادی از جوانان و طلبه های سنی؛

  تخریب وسیع و مسدود کردن گورستان‌های بهاییان در شهرهای مختلف؛

  فراخواندن تعدادی از فعالات فرهنگی برای اجرای حکم زندان؛

  ادامه دستگیری شهروندان بهایی و صدور حکم ۵۸ سال زندان برای ۲۰ شهروند بهایی؛

  اجرای حکم شلاق در ملاء عام؛

  ضرب و شتم زندانیان زن در زندان قرچک؛

  ممنوعیت ملاقات برای تعدادی از زندانیان سیاسی و عدم رسیدگی بهداشتی به وضعیت وخیم تعدادی از آن‌ها.

ما، نهادهای حقوق بشری ایرانی در کشورهای مختلف و ایرانیان آزاده ای که امروز در برابر پارلمان اروپا گرد آمده ایم قدردان توجه نمایندگان پارلمان اروپا به امر حقوق بشر در ایران، به ویژه تصویب بندهای روشنی در این زمینه در قطعنامه راهبردی اتحادیه اروپا در قبال ایران مصوّب سوم آوریل ۲۰۱۴، هستیم.
ما، از مسئولین و نمایندگان محترم پارلمان اروپا می خواهیم

  نقض روشن حقوق بشر در ایران را در همه زمینه هایی که در بالا شمردیم، محکوم کنند.

  حمله به زندانیان سیاسی بند ۳۵۰ اوین و ضرب و شتم و تخریب وسائل زندانیان را در ۱۷ آوریل ۲۰۱۴محکوم کرده و خواستار مجازات آمران و عاملان این فاجعه بشوند.

  از خواست زندانیان و خانواده های آنها برای تشکیل کمیسیون تحقیق بی‌طرف پشتیبانی کنند.

  در بند ۱۶ قطعنامه مصوب سوم آوریل ۲۰۱۴ پارلمان اروپا از دولت ایران خواسته شده است که «هر چه سریعتر و بدون قید و شرط به گزارشگر ویژه روادید برای ورود به این کشور بدهد». برای اجرای این خواست، که خواست ما نیز هست، دولت ایران را تحت فشار قرار دهند.

همبستگی برای حقوق بشر در ایران

۱۸/۰۲/۱۳۹۳ – ۰۸/۰۴/۲۰۱۴

• برای پرهیز از طولانی شدن بیانیه از آوردن نام و تعداد دقیق اعدام ها، محکومیت ها، بازداشت ها و دیگر موارد نقض حقوق بشر خودداری شد. تمام این آمار در آرشیو شبکه همبستگی موجود است و در صورت نیاز و خواست هر نهاد و یا مقامی ارائه خواهد شد.»

به امید آن روز که دیوارهای زندان برداشته شده باشد و آزادی ، برابری ، عدالت اجتماعی و جنسیتی و پلورالیسم فکر ی در ایران حاکم شود.