شهرزادنیوز:۲۵ نوامبر ۱۹۶۰ خبر قتل فاجعه بار خواهران میرابل، پتریا، مینروا و مریا تیریسا، توسط رژیم دیکتاتوری ژنرال رافائل تروخیلو در جمهوری دومینکن دنیا را تکان داد. این خواهران به «پروانه ها» مشهور بودند و «پروانه» رمز مینروا در جریان مبارزات مخفی شان علیه رژیم تروخیلو بود. جرم این خواهران فقط مبارزه برای آزادی بود.
در سال ۱۹۸۱ روز ۲۵ نوامبر به عنوان روز جهانی رفع خشونت علیه زنان برگزیده شد و یازده سال بعد در ۱۷ اکتبر ۱۹۹۹، شورای عمومی سازمان ملل متحد نامگذاری این روز را به عنوان روزی جهانی تصویب کرد. در بخشی از بیانیه این سازمان آمده است: « هر اقدام خشونت بار جنسیتی که باعث آسیب و یا رنج جسمی، جنسی یا روانی زن شود ـ شامل تهدید، اجبار، فشار یا محروم سازی عمدی از آزادی چه در ملاء عام و یا زندگی خصوصی ـ خشونت علیه زنان است».
اتحاد مراکز مختلف زنان شهر کلن، «لی لا» (به معنی بنفش در زبان آلمانی) که علیه خشونت بر زنان، فعالیت های مشترکی را سازماندهی می کنند، امسال نیز مانند ۱۰ سال گذشته، به مناسبت روز جهانی محو خشونت، فراخوانی جهت شرکت «زنان و دختران جوان» در تظاهرات با شعار محوری «ما شب را بازپس می گیریم!» داده شد.
این شعار به عدم امنیت برخی از زنان و دخترانی اشاره دارد که در شب مورد آزار جنسی قرار می گیرند و برای ایجاد فضای امن شبانه برای تردد آنان، برجسته تر از سایر شعارهای دیگر مطرح می شود.
طبق قرار تعیین شده، از ساعت ۱۷:۳۰ دقیقه تظاهر کنندگان در «ابرت پلاتز» گرد هم آمدند و حدود ۱۸:۱۵ دقیقه حرکت خود را آغاز کردند. مجموعا حدود ۱۸۰ تا ۲۰۰ زن شرکت کرده بودند و گروه زامبا که نام گروه شان را با «ریتم مقاومت» معرفی می کنند، تمام طول مسیر با موزیک شان جمعیت را همراهی می کردند و هیجان خاصی به فضای خیابان های شهر می دادند. اتومبیلی نیز پیشاپیش جمعیت حرکت می کرد که ضمن پخش موسیقی بین المللی، سخنانی نیز در ارتباط با ۲۵ نوامبر و دلیل جهانی شدن این روز و خواسته های مطرح شده در بیانیه شان قرائت می شد. بخشی از این خواسته ها عبارت بودند از:
ـ محافظت از زنان و دخترانی که مورد خشونت قرار گرفته اند بدون توجه به موقعیت مالی آنها
ـ درخواست سومین خانه ی زنان و حمایت مالی آن توسط دولت
ـ پرداخت دستمزد مساوی زنان و مردان در آلمان که کار یکسانی را انجام می دهند
ـ نه به هر گونه آزارهای جنسی، روانی و جسمی
ـ نه به خشونت های خانگی
ـ حق اقامت داشتن زنان بدون وابستگی به اقامت همسرانشان
حدود ساعت ۱۹:۳۰ دقیقه، جمعیت تظاهر کننده به محل «زول پیشر پلاتز» رسیدند و توسط تعدادی از پسران جوان فمینیست که از قبل سوپ تهیه کرده بودند، پذیرایی شدند. شرکت کنندگان در این مراسم با روشن کردن مشعل هایی، نوعی همبستگی آئینی را به نمایش گذاشتند.
از آنجایی که فراخوان «لی لا» به زنان و دختران جوان بود، سئوالی ذهن را مشغول می کرد که آیا مردها اجازه ی شرکت در این تظاهرات را ندارند یا این که خودشان تمایلی به شرکت ندارند؟ یکی از شرکت کنندگان معتقد بود که این فراخوان به نام زنانی ست تا با شرکت خود در تظاهرات برای رسیدن به شب های امن، به خیابان ها بیایند و فریاد رسای خود را به گوش دیگران برسانند، اما نه تنها از شرکت مردها ممانعت نمی شود، بلکه استقبال نیز خواهد شد.
برنامه با سخنرانی چهار تن از زنان فمینیست و فعال مراکز مختلف «لی لا» خاتمه یافت.
یکی از درخواست های مهم در این سخنرانی ها، ایجاد خانه ی سوم زنان تحت خشونت در شهر کلن بود که نشان دهنده ی سطح فراگیر آزار زنان و دختران تحت عناوین مختلف است و این در کشوری ست که در قوانین خود سعی می کند برابری حقوق زن و مرد را رعایت کند. در چنین شرایطی وضعیت زنان در کشورهایی با قوانین ضد زن چه خواهد بود؟ آنها چه آزارهایی را در فرهنگ آن جوامع تحمل می کنند؟ خشونت های خانگی آنان چگونه تعریف می شود؟ و سئوال های بسیاری که ذهن را درگیر می کنند.
