سایت خودنویس » پس از حرف و حدیث‌هایی که در رابطه با امضا کنندگان نامه
روزنامه نگاران تبعیدی به احمدی نژاد
به راه افتاد خانم ژیلا بنی بعقوب در
وبلاگ خود
در این رابطه مطلبی را نوشته است که توجه بعضی از قسمت‌های این نامه بسیار مهم است. او در این نامه به امر اشاره می‌کند که سو استفاده از عنوان خبرنگار برای استفاده از مزایای مختلف کار جدیدی نیست و به خاطرتی در این زمینه نیز اشاره می‌کند .
قسمت‌هایی از مطلب خانم ژیلا بنی‌یعقوب:
«چند سال پیش در یک کارگاه حقوق روزنامه نگاری شرکت می کردم آنجا تک تک افراد قرار شد که خود و سابقه خود را معرفی کنند .خانم ها و آقایان یکی یکی شروع کردند به معرفی خود :یکی می گفت چهارده سال است که روزنامه نگار است ،یکی می گفت که شانزده سال است که روزنامه نگار است ،همین جور سال‌ها بالا می‌رفت. خانمی که کنار من نشسته بود ،پرسید: ژیلا !تو چند سال سابقه روزنامه‌نگاری داری پاسخ دادم: ای !فکر کنم به زور چهارده سالی بشود.»
«آن خانم که خودش هم از روزنامه نگاران با سابقه بود گفت که من هم دو سالی از دو بیشتر سابقه روزنامه‌نگاری دارم اما این خانم‌ها و آقایان که من اصلا نمی‌شناسمشان سابقه روزنامه‌نگاری شان از من و تو بیشتر است. با این موضوع سال‌هاست که روبرو هستیم. مثلا وقتی چند نفر ار نمایندگان مجلس ششم عضو هیدت مدیره انجمن صنفی روزنامه نگاران شدند، کسانی بارها اعتراض کردند که مگر اینها روزنامه‌نگارند ؟الان نیستند و قبلا هم نبودند. قبلا مدیراجرایی بودند و حالا نماینده مجلس. و پاسخ می‌شنیدیم اما گاهی در یک روزنامه مقاله می‌نویسند. ماجرا به همین جا ختم نمی‌شود حتی کسانی جایزه‌های روزنامه نگاری از مجامع بین المللی دریافت کرده‌اند که البته اغلب هم انسان‌های خوب و ارزشمندی هستند اما خب روزنامه نگار نیستند. درست مثل این است که بیایید و به یک روزنامه‌نگار خوب به عنوان پزشک سال جایزه بدهیم. بگذریم!»
اما نکته مهم این مطلب اینجاست که خانم بنی یعقوب تهیه کنندگان این نامه را مورد خطاب قرار می دهد: «کاش کسانی که برای این نامه امضا جمع می‌کردند اصراری نداشتند تعداد امضاها را بالا ببرند. چه اشکالی داشت آن را با امضای سی نفر منتشر می‌کردید که واقعا به عنوان روزنامه‌نگار در جامعه ایران شناخته شده‌اند. فکر می‌کنم با کمی دقت می‌توان آسیب‌های کمتری به جامعه روزنامه نگاری وارد کرد.»