گویا – برای احترام و بزرگ‌داشت زنانی که در جریان اعتراضات مسالمت‌آمیز در یک سال گذشته در شهر تهران مظلومانه کشته شدند، به پیشنهاد شهردار و با تصویب شورای شهر جنوا (ایتالیا) یکی از مهم‌ترین میادین شهر به نام “زن تهرانی” نام‌گذاری شد.
روز ۲۱ جولای (۳۰ تیر ماه) خانم دکتر شیرین عبادی با افتتاح و پرده‌برداری از تابلوی میدان مذکور سخنانی ایراد نمودند. مشروح سخنان دکتر عبادی را در زیر می‌خوانید.
[برای دیدن گزارش تصویری از این مراسم کلیک کنید->http://madaran-frankfurt.blogspot.com/2010/07/blog-post_23.html]
متن سخنرانی شیرین عبادی هنگام افتتاح میدان زنان در جنوا
خانم‌ها و آقایان
افتتاح می‌کنم این میدان را به نام “آزادی” و با یاد تمام زنانی که در سراسر جهان برای آزادی مبارزه می‌‌کنند. با یاد مبارزات زنان در فلسطین، چین، آرژانتین، شیلی، برمه و دیگر کشورها ، خصوصا زنان ایران به ویژه آنانکه در ۱۳ ماه گذشته در جریان مبارزات آزادی خواهانه خود در خیابان‌ها و یا زندان‌های شهر تهران مظلومانه جان باختند .با یاد ندا دختر جوانی که به دست عمال حکومتی در خیابان کشته شد. با یاد شبنم سهرابی که هنگام عزاداری در روز عاشورا پلیس با ماشین او را زیر گرفت و در مقابل هزاران چشم حیرت زده از روی جسد له شده او گذشت .با یاد دو دختر دانشجو به اسامی فاطمه و مبینا که ساعت سه نیمه شب و به هنگام حمله پلیس به خوابگاه دانشجویان دانشگاه تهران در تاریخ ۲۴ خرداد ماه ۱۳۸۸ با شلیک گلوله به قتل رسیدند و با یاد تمام زنان آزاده کرد، بلوچ، عرب زبان و فارس که در یک سال گذشته در خیابان‌های تهران به خاطر مبارزات آزادی خواهانه خود، با گلوله هایی که از محل مالیات مردم خریداری شده بود به قتل رسیدند و بالاخره با یاد شیرین علم هولی دختر کردی که در یک دادرسی غیر علنی به علت فعالیت سیاسی، غیر عادلانه محکوم به اعدام شد و روز ۱۹ اردیبهشت سال ۱۳۸۹ او را دار زدند و حکومت نه تنها حاضر نشد جسد او را تحویل خانواده اش بدهد بلکه حتی از دادن نشانی محل دفن نیز امتناع کرده است.
متاسفانه دامنه ستم بر زنان محدود به موارد گفته شده نیست و روند سرکوب و کشتار هم چنان ادامه دارد، از جمله زینب جلالیان دختر جوان کردی که به علت فعالیت‌های مدنی و سیاسی محکوم به اعدام شده و ممکن است تا هفته آتی حکم اعدامش اجرا گردد. هم چنین تعدادی از زنان نیز هم اکنون به علت فعالیت‌های حقوق بشری و یا اطلاع رسانی و خبر نگاری، در شرایط بسیار بد در زندان‌های تهران در بند هستند که از آن جمله می توان به محبوبه کرمی و شیوا نظر آهاری اشاره کرد. تعداد کثیری از زنان نیز در یکسال گذشته زندان را تجربه کرده و با وثیقه‌های سنگین موقتا بیرون از زندان هستند که از آن جمله میتوان به ژیلا بنی یعقوب و بدر السادت مفیدی اشاره کرد.
شیوه بازجوئی در زندان و شکنجه‌های جسمی و روحی که بر زندانیان سیاسی و عقیدتی روا می دارند، چنان است که اکثر آنان پس از آزادی برای درمان مجبور هستند مدتی را در بیمارستان بستری شوند که می‌‌توانم در این مورد به همکار عزیزم خانم نرگس محمدی اشاره کنم که در زندان مبتلا به فلج ادواری عضلانی شد و بعد از آن که تمام سرمایه خانواده به وثیقه گذاشته شد موقتا از زندان آزاد شده و اکنون در بستربیماری است و معالجات پزشکان تا کنون موثر نبوده است و دردناک تر آن که پس از بیمار شدن بجای آنکه او را به درمانگاه زندان منتقل کنند، در همان حال در گوشهٔ سلول انفرادی او را رها می کردند و روزی چند نوبت با صندلی چرخ دار وی را برای باز جویی و در حقیقت شکنجه روحی می‌‌بردند. متشکرم از اینکه هنگام افتتاح این میدان به من اجازه داده شد تا گوشه ای از ظلمی که بر زنان ایران می‌‌رود را برای شما بازگو کنم و امیدوارم هم دردی شما و اعتراضاتی که به این مناسبت به عمل می‌‌آید بتواند تأثیری در بهبود وضعیت زنان زندانی داشته باشد.
به هیچ یک از جان باختگان راه آزادی در یک سال گذشته، اجازه برگزاری مراسم یاد بود داده نشد و خانواده‌های آنان به طور مرتب تحت فشار مأمورین امنیتی قرار دارند تا با رسانه‌ها مصاحبه و افشا گری نکنند. حتی مادر و خواهر شیرین علم هولی به مدت چندین روز بازداشت شدند تا با خبر نگاری مصاحبه نداشته باشند.
اما چه باک که مردم ایران و آزادی خواهان جهان نام و یاد آنان را فراموش نخواهند کرد و نام گذاری این میدان به نام زن تهرانی نیز بدین مناسبت است – بزرگ داشت زنانی که در وطن خود غریبانه کشته شدند- و بهمین جهت ضروری می‌‌دانم از شهردار محترم جنوا و اعضای محترم شورای شهر جنوا سپاسگزاری کنم و یاد آور می‌‌شوم که دولت‌ها می‌‌آیند و می روند اما ملت‌ها باقی می‌‌مانند و افتتاح این میدان پیوند و دوستی زنان ایران و ایتالیا را جاودانه خواهد ساخت. درود و سپاس من به کلیه زنان و موسساتی که در راه برابری افراد تلاش می‌‌کنند و مرزی برای فعالیت خود ندارند. ظلم به زن ایرانی همان قدر آنها را آزرده خاطر می‌‌سازد که ستم بر همشهریان خود و این است مفهوم واقعی جهانی شدن. ما باید قلب‌های خود را جهانی کنیم و فقط در این صورت است که می توانیم شاهد جهانی بهتر و عادلانه تر باشیم.
به امید آن روز