هفت نفر ‘رهبران’ بهائی که روز ۲۲ دی ماه محاکمه شدند عبارتند از، نشسته، بهروز توکلی و سعید رضائی و ایستاده، فریبا کمال آبادی، وحید تیزفهم، جمال الدین خانجانی، عفیف نعیمی، و مهوش ثابت. این عکس چندین ماه قبل از بازداشت آنها در بهار ۱۳۸۷ برداشته شده است.
جامعۀ جهانى بهائى-ژنو- ٢٢ دى ١٣٨٨ محاکمۀ هفت رهبر زندانى بهائیان ایران در تهران آغاز شد. بنا به گزارش هاى اولیه، این دادگاه با نقض موارد متعددى از ضوابط حقوقى همراه بود.
این جلسه که بنا به اظهار مسئولان تنها “اولین جلسۀ” دادگاه بوده پس از سه ساعت پایان یافت اما تاریخى براى جلسات بعدى اعلام نشد.
دیان علائى، نماینده جامعۀ جهانى بهائى در مقر سازمان ملل در ژنو، گفت: «تا جائى که اطلاع داریم به هیچ ناظرى اجازۀ حضور در دادگاه داده نشده بود. با توجه به این که این افراد به دلیل اعتقادات مذهبى شان در زندان بوده اند، برگزارى چنین دادگاهى مغایر با همه موازین حقوق بشر و غیر قابل قبول است.»
«از قرار معلوم حتى به وکلاى این زندانیان که در دو سال گذشته تقریباً هیچ دسترسى به این زندانیان نداشته اند، به سختى اجازه ورود به دادگاه داده شد.»
«در عین حال گزارش ها حاکى ست که مأمورین وزارت اطلاعات که مسئول بازجوئى از این افراد بوده اند و نیز یک گروه فیلمبردار در حال ورود به جلسه دیده شده اند. اتفاقى که نحوه برگزارى این دادگاه را سؤال برانگیز مى کند.»
خانم علائى اشاره کرد که یک سایت وابسته به تلویزیون حکومت ایران روز دوشنبه پیشاپیش اعلام کرد که دادگاه شروع شده و همان اتهامات واهى را که قبلاً در مورد این افراد عنوان شده بود تکرار کرد.
او افزود: «همه این اتفاقات نشان از یک محاکمۀ کاملاً غیر معمول و مشابه دادگاه هائى که در ماه هاى اخیر در ایران برگزار شده دارد.»
هفت بهائى زندانى عبارتند از خانم فریبا کمال آبادى، آقاى جمال الدین خانجانى، آقاى عفیف نعیمى، آقاى سعید رضائى، خانم مهوش ثابت، آقاى بهروز توکلى، و آقاى وحید تیز فهم.
تمام این افراد به استثناى یک نفر در تاریخ ٢۵ اردیبهشت ١٣٨٧ در خانه هایشان در تهران دستگیر شدند. خانم مهوش ثابت در ١۵ اسفند ١٣٨۶ در مشهد دستگیر شده بود. این افراد از زمان دستگیرى به زندان اوین در تهران منتقل شدند و یک سال اول را بدون هیچ اتهامى زندانى بودند.
خانم علائى گفت: «نتیجه دادگاه هرچه باشد روشن است که محاکمۀ این هفت انسان بیگناه به معناى محاکمۀ تمام اعضاى یک جامعه دینى و تلاشى براى ترساندن و محروم کردن بهائیان از حقوق اجتماعى شان به خاطر اعتقادات متفاوت آنها با صاحبان قدرت در ایران است.»
